Η Απόδραση των 11, ο κύριος Ρουπακιώτης κι η επιστροφή των φυλακών στην δεκαετία του ’90.

Νέα μέτρα αναγγέλλει ο κύριος Ρουπακιώτης με αφορμή την επιτυχημένη μαζική απόδραση από τις φυλακές Τρικάλων. Προφανώς του φαίνεται ακατανόητο να υπάρχουν άνθρωποι που διεκδικούν την ελευθερία τους χωρίς δικονομικά παζαρέματα. Έτσι δε θα αρκεστεί στα ναζιστικού τύπου αντίποινα και στη λογική της συλλογικής ευθύνης που εφάρμοσε διατάσσοντας εφόδους των ΕΚΑΜ σε πολλές φυλακές της χώρας. Έφοδοι κατά τις οποίες τα ΕΚΑΜ προκάλεσαν φθορές στα κελιά και τα προσωπικά αντικείμενα των κρατουμένων, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις βιαιοπράγησαν ως τραμπούκοι β’ διαλογής.

Νέα μέτρα διατυμπανίζει ο κ. Ρουπακιώτης, με τη νοσηρή αφέλεια που μόνο ένας κύριος Δένδιας θα μπορούσε να μιμηθεί. Παραχωρεί ένα σημαντικό κομμάτι του ελέγχου των κρατουμένων σε δυνάμεις της αστυνομίας ενώ αναγγέλλει και ίδρυση πειθαρχικής φυλακής υπερ-υψίστης ασφαλείας! Επαναφέρει λοιπόν δύο μέτρα για την κατάργηση των οποίων οι κρατούμενοι τη δεκαετία του ’90 είχαν δώσει αιματηρούς αγώνες. Αγώνες τους οποίους ο κ. Ρουπακιώτης, με την ιδιότητα του δικηγόρου τότε και όχι της τροικανής μαριονέττας, έβρισκε δίκαιους.

Φυσικά δεν εκπλήσσει ότι το δόγμα νόμος και τάξη εφαρμόζεται και στις φυλακές. Δεν εκπλήσσει γιατί αυτό είναι το φυσικό του πεδίο και οι κρατούμενοι το κατεξοχήν υποκείμενό του. Όμως πρέπει να είναι κανείς, όχι απλά ανίκανος για υπουργός αλλά εντελώς ηλίθιος για να μην καταλαβαίνει ότι αυτά τα μέτρα θα σημάνουν όχι το τέλος των αποδράσεων αλλά το τέλος των αναίμακτων αποδράσεων.

Με λίγα λόγια, την ούτως ή άλλως δύσκολη και απογυμνωμένη από σχεδόν κάθε δικαίωμα ζωή του κρατουμένου, θα έρθει να επιβαρύνει η κατά βούληση είσοδος και έρευνα της αστυνομίας στον προσωπικό του χώρο -το κελί εν προκειμένου- και η αναβίωση από πλευράς της οποιασδήποτε βεντέτας, όπως ένα πρώτο δείγμα γραφής αποκαλύφθηκε στις έρευνες – αντίποινα που έκαναν τα ΕΚΑΜ στις φυλακές Τρικάλων και Κορυδαλλού. Όποιος κρατούμενος αντισταθεί σ’ αυτόν τον εξευτελισμό από εδώ και έπειτα, τον περιμένουν οι πειθαρχικές φυλακές υπερ- υψίστης ασφαλείας όπου θα του στερείται  – “περιορίζεται” κατά τις πιο κομψές διαρροές του υπουργείου – η επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Ο κρατούμενος λοιπόν μένει εντελώς ευάλωτος στην κρατική αυθαιρεσία καθώς, αν έχει ένα τρόπο να αντισταθεί σε οποιαδήποτε κατάχρηση εξουσίας, αυτός είναι η μέσω της επικοινωνίας του δημοσιοποίηση της κατάστασής του.

Η διαφθορά στις ελληνικές φυλακές, η διαφθορά της σωφρονιστικής υπηρεσίας μπορεί πράγματι κάποιες φορές να ανοίγει το δρόμο για αποδράσεις. Όμως ας μάθει ο κ. Ρουπακιώτης ότι η διαφθορά στις ελληνικές φυλακές είναι διοικητική επιλογή, είναι βαλβίδα αποσυμπίεσης και όχι αδυναμία. Η σωφρονιστική υπηρεσία την τελευταία δεκαετία για να κρατήσει ένα επίπεδο κοινωνικής ειρήνης στις φυλακές, επέλεξε το καρότο της διαφθοράς απ’ το μαστίγιο της μηδενικής ανοχής, γιατί πολύ καλά γνωρίζει ότι οι φυλακές είναι ένα καζάνι που βράζει…

Είναι ένα καζάνι που βράζει, γιατί ο κ. Ρουπακιώτης και ο κάθε προκάτοχός του, ποτέ δεν ασχολήθηκε με το πώς μπαίνουν τόσες χιλιάδες άνθρωποι στην φυλακή αλλά με το πώς βγήκαν 11 όλοι κι όλοι. Γιατί ποτέ δεν έλεγξε γιατί τόσες χιλιάδες άνθρωποι καταδικάζονται σε αποκρουστικά βαριές ποινές με στοιχεία που δεν στέκουν ούτε σε καφενοδικείο. Ας αφήσει τις πειθαρχικές φυλακές εκεί όπου ανήκουν, στο χρονοντούλαπο δηλαδή της ιστορίας, κι ας ασχοληθεί με το πρόβλημα που πραγματικά άπτεται των αρμοδιοτήτων του. Το πώς δηλαδή αποδίδεται η ποινική δικαιοσύνη στην ελλάδα και το πώς τα δικαστήρια βάζουν τις ποινές “με το μάτι” σαν να βαθμολογούν απλά και μόνο τον όγκο μιας δικογραφίας, οδηγώντας σε υπερπληθυσμό τις φυλακές.

Τέλος, ας επισκεφτεί μια φορά πέρα από τα γραφεία των διευθυντών και των αρχιφυλάκων, μια πτέρυγα κρατουμένων για να δει πως ζουν οι άνθρωποι εκεί για χρόνια ατελείωτα. Κ ι αν παραδεχτεί ότι κ ο ίδιος δεν θα επιχειρούσε να φύγει με κάθε κόστος, ας πάρει ότι μέτρο νομίζει. .

 

Α. Θεοφίλου

Κρατούμενος φυλακών Δομοκού,

02/04/2013