Ο Νίκο δεν ξέρει πότε γεννήθηκε. Υπολογίζει ότι είναι 28 χρονών. Ο Αλβανός συγκάτοικος μου βεβαιώνει ότι έτσι είναι η ράτσα του. Κανείς  τους δεν ξέρει πότε έχει γεννηθεί. Τι ράτσα είναι του λέω, αφήνοντας να μου ξεφύγει ένα μειδίαμα όταν άρθρωσα την λέξη ράτσα. Γύφτος μου απαντάει. Μάλιστα. Και Αλβανός και γύφτος. Το μόνο που μένει είναι να είναι και gay Εβραίος. Ο Νίκο είναι 28 χρονών και μοιάζει τουλάχιστον 38. Κοντός ,γεροδεμένος, ασχημούλης, μαυριδερός, γεμάτος φυλακίστικα ταττού εξαιρετικά χαμηλής ,ακόμα και για φυλακή ,ποιότητας.

Στην πλάγια πλευρά της οδοντοστοιχίας του έχει ένα κενό .Κάποια απώλεια δοντιού κάνει το χαμόγελο του διαδραστικό… Ο Νίκο τρώει την πρώτη συλλαβή από τις μεγάλες λέξεις. Δεν λέει: “πότε θα αποφυλακιστώ;” αλλά “πότε θα φυλακιστώ;”. Εμείς του απαντάμε “μα φυλακισμένος είσαι,  μην ανησυχείς” και εκείνος δεν καταλαβαίνει. Βλέπει πως χαμογελάμε και χαμογελάει και εκείνος. Εμείς βλέπουμε το δόντι που λείπει και χαμογελάμε περισσότερο. Ο Αλβανός συγκάτοικος, σε ρόλο ανταποκριτή national geographic, μας ενημερώνει πώς και τα αλβανικά έτσι τα μιλάει. Έτσι είναι η ράτσα του επιμένει!

Ο Νίκο πίστευε ότι είναι άδικα φυλακή γιατί όταν πριν λίγες μέρες αποφυλακίστηκε ο αδερφός του, το αποφυλακιστήριο από κάποιο γραφειοκρατικό λάθος βγήκε στο δικό του όνομα. Τι και αν έχει είκοσι χρόνια ποινή από την οποία έχει βγάλει έναν, αυτός επιμένει ότι πρέπει να βγει. Το αποφυλακιστήριο γράφει το όνομα του. Ο Νίκο άδικα μέσα! Το δίκαιο και το άδικο στο μυαλό του καθορίζεται από κάποιο τυπογραφικό λάθος.

Ο Νίκο όποτε με βλέπει, με κοιτάζει με θαυμασμό και μου λέει: Μάφια εσύ, μεγκάλο μάφια! Μπράβο! μπράβο! Μια φορά δεν κρατήθηκα και του απάντησα. Του λέω: γιατί μπράβο; Μου λέει: Εσύ δεν είσαι που έδειχνε δέκα μέρες το τηλεόραση; Το ¨δέκα μέρες¨ το τόνισε ιδιαίτερα . Εγώ είμαι του λέω αλλά δεν έκανα αυτά που λένε. Έχει γίνει κάποιου είδους παρεξήγηση πασχίζω να του εξηγήσω, διακινδυνεύοντας να χάσω την εκτίμηση του, οι περιγραφές της τηλεόρασης του λέω στο μεγαλύτερο μέρος τους δεν αντιστοιχούν στο πρόσωπο μου. Έκανες-δεν έκανες, εμείς μια φορά σε είδαμε στην τηλεόραση, μου απαντάει, ποδοπατώντας όλα μου τα επιχειρήματα. Όμως μέσα σε αυτήν του τη φράση, πιστεύω, κρύβεται όλη η θεαματική δεισιδαιμονία του υποπρολεταριάτου.

Δεν τον νοιάζει καν αν οι κατηγορίες που μου αποδίδονται μου αντιστοιχούν πραγματικά. Τον νοιάζει μόνο ότι είμαι κάποιος που έχει καταφέρει τον ιερό σκοπό της εξάντλησης των δεκαπέντε λεπτών δημοσιότητας που μου αναλογούν. Και μάλιστα με το παραπάνω. Για αυτόν, είμαι ένας τηλεοπτικός αστέρας. Ένας άγιος του θεάματος.

Ο Νίκο έχει προβλήματα. Φυσάει και ξεφυσάει. Υπολογίζει πόσο έχει να βγάλει ακόμα. Κάποια στιγμή μου λέει: Δεν είμαι μόνο εγκώ. Είναι και το οικογένεια μου, μπαμπάς και δύο αδέρφια .Στεναχωριούνται που είσαι φυλακή; τον ρωτάω. Φυλακή και αυτοί, μου απαντάει. Τι;! Είναι στη φυλακή και ο μπαμπάς σου και τα δύο αδέρφια σου; Προσπαθώ να επιβεβαιώσω. Ναι, μου λέει. Μα καλά δεν μου είπες ότι ο αδερφός σου αποφυλακίστηκε με το όνομα σου; Ναι, μου λέει, ο μικρός. Στην Αυλώνα ήταν. Δηλαδή είχες και τρίτο αδερφό στη φυλακή; Ναι!, μου λέει. Και η μάνα σου τι λέει για όλα αυτά;, τον ρωτάω. Και η μάνα έχει κάνει μέσα τρείς μήνες, μου λέει. Όλη η οικογένεια φυλακή;! Του ξαναλέω. Ναι ναι, μου λέει με την σειρά του. Και καλά, δεν σας κάνανε κάνα σκόντο στο δικαστήριο, καμιά οικογενειακή τιμή; Εεεε, μου απαντάει σοβαρά, είμαστε για διαφορετικές υποθέσεις.!!Ε, πες έτσι του λέω και κλείνω την κουβέντα.

Με τα πολλά κάπως φτάνει η κουβέντα και τον ρωτάω αν είναι μουσουλμάνος. Μου λέει οοοχι. Εγώ καρτολικός(sic), καρτολικός(sic). Δεν είσαι ορθόδοξος; Ορθόδοξος, μου λέει. -Καθολικός;-Καθολικός.-Ορθόδοξος;.-Ορθόδοξος. Αρχίζω να χάνω την υπομονή μου και τον ρωτάω αυστηρά: Καθολικός ή ορθόδοξος; Δεν  μου απαντάει και με κοιτάζει τρομαγμένος λες και τον ανακρίνω. Του λέω:  Ποία είναι η άποψη σου για το filioque; Ποία είναι η θέση της ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας σε σχέση με αυτό το πρόβλημα; Ποία είναι η άποψη σου σε σχέση με το πρωτείο του Πάπα; Ποία θεωρείς ότι είναι τα βαθύτερα πολιτικά αίτια για το σχίσμα του 1054; Με κοιτάζει τρομαγμένος. Μαλακώνω το ύφος μου και ρωτάω: Από που εν πάση περιπτώσει εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα; Διακρίνω μια λάμψη στα μάτια του που συνοδεύεται από τη δήλωση: Εκ του Πατρός. -Και όχι εκ του Υιού; -Όχι, επιμένει με σταθερή φωνή. Άρα είσαι ορθόδοξος τον διαβεβαιώνω. Ορθόδοξος ,μου λέει.

Μπαίνει ο Νίκο στο κελί. Μου λέει: Τι διαβάζεις; Τον Οθέλλο του λέω, σίγουρος ότι δεν θα καταλάβει. Με κοιτάζει απορημένος. Σαίξπηρ του διευκρινίζω με την ελπίδα ότι πέντε αιώνες, κάπου θα τον είχε πάρει το αυτί του. Αααα! Σεξ ,μου λέει πονηρά. Όχι, δεν ήταν ένα αστείο που αντιστοιχεί σε παιδί δέκα χρονών. Ήταν πραγματικό συμπέρασμα. Νίκο! του λέω αυστηρά. Τι μαχαιριά στον πολιτισμό ήταν αυτή; Μαζεύεται σαν δαρμένο κουτάβι. Εγκώ δεν ξέρει ,απολογείται.

Πηγαίος αλβανικός ντανταϊσμός, σκέφτομαι και τον συγχωρώ.