Το βράδυ παραμιλάει.

Δεν είναι μόνο ενοχλητικό. Η νυχτερινή ατμόσφαιρα του κελιού δίνει μια μυστηριακή διάσταση στο παραμιλητό.

Τον ξυπνάει. Του λέει: “Αδελφέ παραμιλάς”.

Απαντάει: “Το ξέρω αδελφέ. Το βράδυ. Έρχονται οι νεκροί στον ύπνο μου”.

Του λέει: “Ε, διώξτους τους καργιόλες να κοιμηθούμε…”

Σκαστά, 3/5, ρίξε ακρόαση αρχιφύλακα, Παρασκευή υπογράφω αναστολή,

δε μου ήρθε η επιταγή, με έβαλε στα μεροκάματα, με έβγαλε απ’ τα μεροκάματα,

δυο κουταλιές καφέ για τον τάδε, μια κουταλιά ζάχαρη, να στρίψω ένα τσιγαράκι,

κλείνει, ανοίξαμε, καριολόπουστας, μια 4άρα κάρτα, 2 μικρούς καπνούς, στήθος,

ώμους, πλάτη, ρεπό.

Άνθρωποι καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουν τις ίδιες λέξεις μπορεί και για πάντα.

Καταδύομαι στο τίποτα και ψάχνω θησαυρούς.

10/11/2012

Μπετόν και σίδερο

Η μυρωδιά του βουνού επιβάλλεται στο μπετό και το σίδερο

όταν βρέχει.

Η αναστάτωση που φέρνει η καταιγίδα δίνει ζωή στη φυλακή.

Ο αρχέγονος κίνδυνος την κάνει καταφύγιο.

Άλλες φορές η θλίψη παίζει άρπα με το θώρακά μου

σουβλίζει τους δακρυγόνους αδένες μου.

Τα 32 βήματα του προαυλισμού δεν χωράνε στη σκέψη μου.

Δεν χωράω στο προαύλιο. Δεν χωράω στη φυλακή.

Μια μάντρα ανθρώπων. Μάντρα παροπλισμένων παραβατών.

Και απ’ την άλλη:

Το ιερό δικαίωμα στην εργασία.

Του εργάτη να χτίζει μια φυλακή.

Του ηλεκτρολόγου να τοποθετεί συστήματα ασφαλείας.

Του αρχιτέκτονα να τη σχεδιάζει.

Του ανθρωποφύλακα.

Γαμώ τον πολιτισμό του Κεφαλαίου.

Μπετόν και σίδερο.

Οι κρατούμενοι σκληροί σαν το μπετόν και σαν το σίδερο.

Όχι σαν το διαμάντι.

Μακάριοι.

Μακάριοι όσοι φυλακίστηκαν. Κανείς δεν μπορεί να τους συλλάβει.

Μακάριοι όσοι τελεσιδίκησαν. Κανείς δεν μπορεί να τους καταδικάσει.

23/10/2012

Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά.

Και θα λέμε ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε.

Ότι δεν ήρθαμε άδικα στη ζωή.

Ότι δε γίναμε άδικα βάρος στη γη.

Ότι κάτι αφήσαμε πίσω μας.

Και θα’ χουμε ρυτίδες στα πρόσωπα.

Κάθε ρυτίδα και μια χαρακιά.

Για κάθε στιγμή αγωνίας.

Για κάθε αιωνιότητα μοναξιάς.

Όσοι  φοβούνται τις ρυτίδες,

φοβούνται το παρελθόν τους,

το ανούσιο παρόν τους,

το προδιαγεγραμμένο μέλλον τους.

Μισούν τον εαυτό τους. Αυτό που γίνονται.

Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του.

Κι εμείς θα τα φέρουμε περήφανα.

18/10/2012

Τρείς ρυθμοί σε σύγκρουση.

Μέσα μου συγκρούονται τρείς ρυθμοί.

Ο δωρικός: της αρχιτεκτονικής της φυλακής.

Ο ιωνικός: που η αντιτρομοκρατική στήνει την υπόθεσή μου.

Και  ο κορινθιακός: που γαμιέται η μάνα τους.

14/10/2012

Ένα καταδικασμένο ποίημα.

Ποίηση είναι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες

οι υψηλές ιδέες

η ματαιότητα της ύπαρξης

οι κοινότοπες ευαισθησίες

τα προκάτ πάθη

η τρικυμία στα χείλη.

Ποίηση είναι οι αναστεναγμοί του βαρυποινίτη

η μακαριότητα του ισοβίτη

η απελπισία του εγκλεισμού

η μονοτονία του προαυλισμού

τα σπαστά ελληνικά

η μελαγχολία της βραδινής καταμέτρησης

οι νυχτερινοί εφιάλτες του συγκελίτη..

10/10/2012

Οι γκρι τοίχοι και το νοσοκομειακό φως

οι σιδερένιες πόρτες και τα πλεγμένα σύρματα

η βρωμιά στο πάτωμα και η αποστειρωμένη ατμόσφαιρα.

Τα απλωμένα ρούχα στο προαύλιο σπάνε τη μονοτονία,

σαρκάζουν με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο τις ευθείες γραμμές της φυλακής.

Η φυλακή μεταμορφώνεται από τους ανθρώπους που έχει καταπιεί.

Τα κρεμασμένα σώβρακα συγκρούονται με την απόλυτη αρχιτεκτονική.

Η ζωή με τα ντουβάρια.

Η ζωή συγκρούονται με την απαξίωση της

Το λουλούδι ανθίζει ακόμα και σε βράχο

Αφήστε χίλιους κάκτους ν’ ανθίσουν.