Η αναδιάρθρωση της ποινικής καταστολής και της φυλακής έχει πολλές προεκτάσεις. Μια από αυτές είναι η οικονομική της διάσταση, που μπορεί να μην είναι η κεντρική, όμως η σημασία της δεν πρέπει να υποτιμάται. Στις ΗΠΑ η αντιμετώπιση της καταστολής ως πεδίου κέρδους έχει πάρα πολύ μεγάλες διαστάσεις και το φαινόμενο ονομάζεται φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα.

Οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο πληθυσμό φυλακισμένων στον κόσμο μετά την Κίνα. Η φυλάκιση και η καταστολή στις ΗΠΑ δεν έχουν ενδιαφέρον μόνο επειδή παρέχουν το μοντέλο διαχείρισης πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, που σταδιακά εξάγεται σε άλλες χώρες  όπως η Ελλάδα, αλλά ότι αυτό το μοντέλο πέρα από διαχειριστικό είναι και κερδοφόρο. Οι ΗΠΑ πάντα είχαν ιδιαιτερότητες σε σχέση με το ποινικό τους σύστημα, την τιμώριση και τη φυλάκιση, όμως είναι οι τελευταίες δεκαετίες που αυτά επιβάλλονται με νέους όρους.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 αντιστοιχούσαν 110 κρατούμενοι ανά 100.000 κατοίκους, δηλαδή ένα ποσοστό της τάξης του 0,1%. Από τότε το ποσοστό αυτό ξεκίνησε να ανεβαίνει για να διπλασιαστεί τη δεκαετία του 1980 και να ξαναδιπλασιαστεί τη δεκαετία του 1990. Το 1998 η αναλογία ήταν 445 ανά 100.000 κάτοικους (ποσοστό 0,45%), ενώ για τους ενήλικες άντρες έφτανε τους 1100 ανά 100.000 (1,1%). Παρατηρείται επίσης και μια ποιοτική αλλαγή της σύνθεσης των κρατουμένων, καθώς οι κρατούμενοι που το 1998 σχετίζονταν με ναρκωτικά έγιναν υπερδιπλάσιοι από το συνολικό αριθμό κρατουμένων το 1978. Από το 1980 μέχρι το 1997 οι κρατούμενοι από 500.000 εκτινάχθηκαν στο 1,8 εκατομμύρια. Μετά την εικοσαετία 1970-1990 χτίσθηκαν περίπου χίλιες φυλακές, ενώ 150 χτίστηκαν μόνο το 1995.

Σήμερα 2.266.832 άτομα, κάτι λιγότερο του 1% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ, βρίσκονται στη φυλακή. Ένας στους τριάντα έναν ενήλικες είναι στη φυλακή ή έχει κάποιου είδους περιοριστικούς όρους, οι περισσότεροι για αδικήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά.

Το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και γενικότερα η αυστηροποίηση και η ιδιωτικοποίηση της ποινικής καταστολής, συνδέονται με την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1970, τη μεταφορά κεφαλαίου σε χώρες του τρίτου κόσμου, τις αλλαγές στις σχέσεις μισθωτής εργασίας- κεφαλαίου σε διεθνή κλίμακα και την ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας των ναρκωτικών. Είναι κατ’ επέκταση συνδεδεμένο με τον “πόλεμο κατά των ναρκωτικών” που διεξάγουν οι ΗΠΑ σε διεθνές και εσωτερικό επίπεδο. Ένας πόλεμος που στηρίχτηκε από το δόγμα Νόμος και Τάξη.

Το πρώτο κύμα μεταφοράς κεφαλαίου παρουσιάστηκε τη δεκαετία του 1970 με εργοστάσια να μεταφέρονται στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, όπως η Νότια Καρολίνα, το Τέννεση και η Αλαμπάμα, όπου δεν υπήρχε οργανωμένος συνδικαλισμός και οι μισθοί ήταν χαμηλότεροι. Τη δεκαετία του 1980 με τις κυβερνήσεις Ρέιγκαν και Μπους του πρεσβύτερου, από τη μια η εργατική τάξη δέχθηκε ακόμα μια επίθεση με την επιβολή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, αλλά το κυριότερο με τη μεταφορά των κεφαλαίων σε αγορές με φθηνότερο εργατικό δυναμικό, όπως το Μεξικό, η Βραζιλία και η Ταϊβάν. Αυτοί που δέχτηκαν το χειρότερο πλήγμα ήταν οι Αφροαμερικάνοι κι άλλοι ημι-ειδικευμένοι εργάτες που έχασαν τη θέση τους στη βιομηχανία. Συγχρόνως, μέσα στην οικονομική παρακμή άρχισε να αναδύεται η οικονομία των ναρκωτικών.

Ως αρχή του φυλακοβιομηχανικού συμπλέγματος μπορεί να θεωρηθεί ο Γενάρης του 1973, όταν άρχισε η αυστηροποίηση της νομοθεσίας περί ναρκωτικών. Πλέον όσοι σχετίζονταν με αδικήματα σχετικά με ναρκωτικά αντιμετώπιζαν ποινές από 25ετή κάθειρξη ως και ισόβια χωρίς αναστολή. Από αυτήν την αυστηροποίηση δεν εξαιρέθηκαν ούτε οι ανήλικοι παραβάτες. Έτσι, η κατοχή 120gr ναρκωτικών για προσωπική χρήση ή 60gr για πώληση μπορούσαν πια να επισύρουν ακόμα και την ποινή της ισόβιας κάθειρξης.

Λίγα χρόνια αργότερα ο πρόεδρος Ρέιγκαν κήρυξε τον “πόλεμο κατά των ναρκωτικών” ανοίγοντας ένα διεθνές μέτωπο. Ο “πόλεμος κατά των ναρκωτικών” ήταν από τη μία ένας κυνικός τρόπος για την κυβέρνηση των ΗΠΑ να συγκαλύψει την εμπλοκή της στο διεθνές εμπόριο ναρκωτικών και να αιτιολογήσει την στρατιωτική της εμπλοκή για τον έλεγχο του Τρίτου Κόσμου. Από την άλλη εκτός από την διάσταση της εξωτερικής πολιτικής, εξυπηρετούσε και την πολιτική της ατζέντα στο εσωτερικό. Την επιβολή κατάστασης ηθικού πανικού και την προπαγάνδιση του δόγματος Νόμος και Τάξη.

Το δόγμα Νόμος και Τάξη δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι μια στοχευμένη και μακροχρόνια σχεδιασμένη πολιτική καμπάνια. Ένας πολιτικός σχεδιασμός κερδοφόρας διαχείρισης και καταστολής των αποκλεισμένων. Το εισηγήθηκε ο Reagan το 1960 ως κυβερνήτης της Καλιφόρνια και ο Nixon το 1968 ως υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ. Χρησιμοποιήθηκε για να συντηρητικοποιήσει τη λευκή μεσοαστική κοινωνία και να την ενώσει γύρω από τον φόβο των συμμοριών και των ναρκωτικών ώστε να χτυπήσει εκλογικά και πολιτικά το Δημοκρατικό Κόμμα, κατηγορώντας το ότι είναι επιεικές απέναντι στο έγκλημα και τις ταραχές.

Η πρακτική εφαρμογή του ξεκινάει με την εκλογική νίκη του Ρέιγκαν το 1981 παράλληλα με την κήρυξη του “πολέμου κατά των ναρκωτικών”, που άρχισαν να διορίζονται συντηρητικοί αυστηροί δικαστές μετατρέποντας την ποινική δικαιοσύνη σε ένα υπερόπλο κατά των αποκλεισμένων. Η καμπάνια Νόμος και Τάξη είναι η πρώτη συντεταγμένη προσπάθεια να τοποθετηθούν τόσο οι αποκλεισμένοι όσο και τα διάφορα πολιτικά κινήματα που ανθούσαν τις δεκαετίες  60’ και 70’ αγκαλιάζοντας εργάτες, νεολαίας και λούμπεν, κάτω από τον κοινό παρανομαστή της εγκληματικότητας και να γίνουν έτσι πιο εύκολα διαχειρίσιμοι.

Έτσι χάρη στο Δόγμα Νόμος και Τάξη, ο “πόλεμος κατά των ναρκωτικών” σε εσωτερικό- εθνικό επίπεδο έγινε πόλεμος κατά των αποκλεισμένων, κατά βάση φτωχών Αφροαμερικάνων των αστικών κέντρων, αφού οι αστυνομικές επιχειρήσεις στόχευαν στους μικροδιακινητές και τους χρήστες των κοινοτήτων των Μαύρων. Οι συνέπειες ήταν πέρα από την εκτίναξη του πληθυσμού των φυλακών και η διεθνοποίησή του, με ένα 25% να είναι υπό απέλαση μετά την έκτιση της ποινής του, αφού οι συλλήψεις πέρα από τις κοινότητες των Μαύρων γινόταν επίσης και σε βάρος αναλώσιμων χαμηλόβαθμων διακινητών από χώρες τις Λατινικής Αμερικής που προσπαθούσαν να εισάγουν ναρκωτικά στη χώρα.

Καθώς το δόγμα Νόμος και Τάξη βάθαινε την επιβολή του, οι δικαστές άρχισαν να στέλνουν περισσότερο κόσμο στη φυλακή για περισσότερο καιρό. Ο πληθυσμός των κρατουμένων άρχισε να μεγαλώνει. Οι δικαστικές αποφάσεις άρχισαν να έχουν επιπτώσεις στον προϋπολογισμό των πολιτειών, όπου επέτρεπε να συντηρούν τους κρατούμενους και αδυνατούσαν να ανταπεξέλθουν. Εκατοντάδες νόμοι ψηφίζονταν που αυστηροποιούσαν τη νομοθεσία χωρίς να λαμβάνεται μέριμνα για το πώς θα συντηρηθεί αυτός ο πληθυσμός που επηρεαζόταν από την αυστηροποίηση.

Έτσι άρχισε να προωθείται η ιδέα της ιδιωτικοποίησης των φυλακών από τις κυβερνήσεις Ρέιγκαν και Μπους του πρεσβύτερου, στη λογική της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών. Με την γνωστή επιχειρηματολογία ότι τα κρατικά μονοπώλια είναι δυσλειτουργικά και ζημιογόνα οικονομικά ενώ ο ιδιωτικός τομέας είναι πιο αποτελεσματικός λόγω ανταγωνισμού και μπορεί να παρέχει καλύτερες υπηρεσίες με λιγότερο κόστος. Στη λογική, λοιπόν, της άντλησης κέρδους και από τον τομέα της καταστολής, στα μέσα της δεκαετίας του 1980  άνοιξαν οι πρώτες ιδιωτικές φυλακές. Η κυβέρνηση Κλίντον το προχώρησε ένα βήμα ακόμη ενθαρρύνοντας το Υπουργείο Δικαιοσύνης να τοποθετεί παράνομους μετανάστες και κρατούμενους για ελαφριά αδικήματα σε ιδιωτικές φυλακές με την δικαιολογία ότι ανακουφίζεται  η ομοσπονδιακή αστυνομία από το φόρτο εργασίας. Σήμερα τουλάχιστον 27 πολιτείες έχουν ιδιωτικές φυλακές με 95.000 κρατούμενους περίπου.

Αυτή η αλλαγή, το πέρασμα της φυλακής στον ιδιωτικό τομέα άλλαξε το τοπίο καθώς τα διάφορα λόμπυ που έχουν κέρδος από αυτήν την κατάσταση πιέζουν για αυστηροποίηση της νομοθεσίας ώστε να αυξάνονται οι κρατούμενοι και κατ’ επέκταση τα κέρδη τους. Η αυστηροποίηση δηλαδή της καταστολής έφερε την  “ανάγκη” για ιδιωτικοποίησή της και η ιδιωτικοποίηση με τη σειρά της άνοιξε τον δρόμο για εκ νέου αυστηροποίηση.

Λόμπι

Οι φορείς που έχουν συμφέροντα από το φυλακοβιομηχανικό σύμπλεγμα αποτελούν ένα λόμπι που πιέζει για χάραξη συγκεκριμένης πολιτικής που αυστηροποιεί την νομοθεσία. Παράδειγμα η CCPOA, το σωματείο των σωφρονιστικών υπαλλήλων της Καλιφόρνια, αποτελεί σημαντικό παράγοντα στη διαμόρφωση της ποινικής νομοθεσίας της Πολιτείας. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η CCA (correction corporation of America) και η GEO Group, οι δυο μεγαλύτερες ιδιωτικές εταιρείες των ΗΠΑ, οι οποίες προωθούν την αυστηροποίηση της ποινικής δικαιοσύνης και πολιτικές που στοχεύουν στη συνέχιση του “πολέμου κατά των ναρκωτικών”.

Αυτές οι επιχειρήσεις ξοδεύουν μεγάλη χρηματικά ποσά προς τα λόμπι που επηρεάζουν τη νομοθεσία σε ομοσπονδιακό και πολιτειακό επίπεδο. Η CCA ξόδεψε 17,4 εκατομμύρια δολάρια σε χορηγίες προς τα σχετικά λόμπι από το 2002 ως το 2012, ενώ η GEO Group ξόδεψε 2,5 εκ. δολάρια από το 2004 ως το 2012. Επίσης, η CCA ξόδεψε 1,9 εκ. δολάρια για να υποστηρίξει πολιτικούς που προωθούν την ατζέντα της, ενώ η GEO Group 2,9 εκ. κατά την ίδια περίοδο.

Η CCA ισχυρίζεται ότι οι ιδιωτικές φυλακές είναι ένα μοναδικό επενδυτικό πεδίο με μικρό ανταγωνισμό και σίγουρα κέρδη. Το να φυλακίζεις ανθρώπους για κέρδος είναι ένα σίγουρο στοίχημα καθώς ο αριθμός των φυλακισμένων συνεχώς αυξάνεται και όταν αυξάνονται οι φυλακισμένοι, αυξάνονται και τα κέρδη. Με το να είναι κανείς αυστηρός απέναντι στο έγκλημα, είναι ένας τρόπος να βγάλει κέρδος. Η CCA καταλαβαίνει ότι δεν έχει όφελος από την πτώση της εγκληματικότητας και προειδοποιεί τους επενδυτές ότι ενδεχομένη αποποινικοποίηση δραστηριοτήτων όπως η χρήση μαριχουάνας μπορεί να έχει επιπτώσεις στα έσοδα.

Το φυλακοβιομηχανικό σύμπλεγμα μπορεί να μεγεθύνεται μόνο αν αυξάνονται οι κρατούμενοι, ανεξάρτητα εάν τα ποσοστά της εγκληματικότητας ανεβαίνουν ή πέφτουν. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν ψηφιστεί εκατοντάδες νόμοι που αυστηροποιούν τις ποινές για κακουργήματα και πλημμελήματα, οι οποίοι δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα στην μείωση της εγκληματικότητας, αλλά προσέφεραν μια τόνωση στην βιομηχανία του εγκλεισμού. Κυριότερο παράδειγμα νομικής υποδομής που εγγυάται ότι ο πληθυσμός των φυλακών  θα αυξάνεται συνεχώς είναι ο three strikes out.

 Ο Three Strikes out είναι ένας δρακόντειος νόμος που εφαρμόστηκε πρώτη φορά στην Ουάσιγκτον το 1993, στην Καλιφόρνια το 1994 και σήμερα εφαρμόζεται σε 26 πολιτείες των ΗΠΑ και προβλέπει πως αν κάποιος καταδικαστεί για τρίτη φορά, ακόμα και αν η τρίτη είναι για πλημμελήματα, θα πρέπει να εκτίσει ποινή από 25 χρόνια ως πραγματική ποινή ισόβιας  χωρίς αναστολή.

Φυσικά δε λείπει και η διάσταση της παραοικονομίας και της διαφθοράς. Το 2009 αποκαλύφθηκε ένα σκάνδαλο. Δύο δικαστές ανηλίκων είχαν στείλει πολλά από τα 500 άτομα που δίκαζαν σε ιδιωτικές φυλακές για ασήμαντα αδικήματα, όπως κλοπές DVD. Όπως αποκαλύφθηκε οι δικαστές αυτοί είχαν πάρει το προηγούμενο διάστημα μίζες ύψους 2,6 εκατομμυρίων δολαρίων από ιδιωτικές φυλακές προκειμένου να τις προμηθεύουν με πελάτες. Για την ιστορία πέσανε στον λάκκο που σκάβανε, αφού καταδικάστηκαν σε 17,5 χρόνια ο ένας και σε 28 ο άλλος.

Ταξικότητα- ρατσισμός

Η ποινική καταστολή, η επιτήρηση, η αστυνόμευση, η φυλάκιση εμφανίζονται ως βάση σε προβλήματα που στην πραγματικότητα είναι κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά.

Ένα εργαλείο για να εμφανιστεί αυτή η λύση ως πειστική είναι η εγκληματοποίηση των χαμηλόβαθμων κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων. Η εγκληματικοποίηση είναι ένα εργαλείο που κάνει εφικτό για την αστυνομία και την δικαιοσύνη να στοχεύουν όχι σε συγκεκριμένες πράξεις, αλλά σε συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες που εγκληματοποιώντας τες δημιουργούν την εικόνα της κοινωνικής απειλής.

Η εγκληματοποίηση συντηρεί το μύθο ότι τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα είναι προβλήματα ελλιπούς εφαρμογής του νόμου κι ότι μπορούν να λυθούν με την εντονότερη επιτήρηση και φυλάκιση των κοινωνικών ομάδων που στενάζουν κάτω από το ζυγό της οικονομικής εξαθλίωσης και του ρατσισμού.

Εγκαθιδρύοντας την εικόνα του εγκληματία μέσω των μίντια και των κυβερνητικών πολιτικών, το φυλακοβιομηχανικό σύμπλεγμα πετυχαίνει κοινωνικό και φυσικό έλεγχο απέναντι στους ανθρώπους που ορίζονται ως εγκληματίες, τους φτωχούς, τους έγχρωμους, γενικά τους μη πολίτες. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στη φυλακή και 6,6 είναι συνολικά  φυλακισμένοι ή υπό καθεστώς δικαστικής επιτήρησης. Κράτος και μίντια δημιουργούν την εικόνα ότι σε κάθε γωνία παραμονεύει ένας κίνδυνος ώστε να δικαιολογήσουν την κατασπατάληση δημόσιου χρήματος προκειμένου να καταπιεστεί και να φυλακιστεί ένα μεγάλος μέρος των χαμηλότερων κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων.

Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι από τους “εγκληματίες” που κλειδώνονται στη φυλακή είναι φτωχοί που έχουν διαπράξει μη βίαια αδικήματα, όπως κατοχή και μικροδιακίνηση ναρκωτικών. Ενδεικτικά τα βίαια αδικήματα αντιπροσωπεύουν ένα 14% των συνολικών, ενώ οι ανθρωποκτονίες και οι βαριές σωματικές βλάβες δεν είναι καν στα πρώτα δέκα.

Έτσι ο μαζικός εγκλεισμός έχει πάρει στις ΗΠΑ πρωτοφανείς διαστάσεις. Είναι το αντίστοιχο πρόβλημα για την εποχή μ’ αυτό που ήταν η δουλεία στα μέσα του 19 αιώνα. Οι Αφροαμερικάνοι που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της ποινικής καταστολή είναι περισσότεροι από ότι οι σκλάβοι.

Το υλικό της βιομηχανίας της καταστολής είναι οι κρατούμενοι. Οι φτωχοί, οι άστεγοι, οι αλκοολικοί, οι μικροδιακινητές ναρκωτικών, οι τοξικομανείς, οι αποκλεισμένοι. Περίπου το 70% είναι αναλφάβητοι. Οι συλλήψεις για ναρκωτικά είναι πενταπλάσιες στους μαύρους από ότι στους λευκούς, παρότι μαύροι και λευκοί κάνουν χρήση ναρκωτικών σε ίδιο επίπεδο. Επιπλέον οι Αφροαμερικάνοι φυλακίζονται σε μεγαλύτερα ποσοστά αναλογικά με τις συλλήψεις τους από ότι οι λευκοί. Ως αποτέλεσμα, πάνω από τους μισούς κρατούμενους είναι οι αφροαμερικάνοι,  περίπου 1 στους 14 μαύρους βρίσκεται στη φυλακή και 1 στους 4 είναι πιθανόν να φυλακιστεί μια φορά στη ζωή του.

Η διαφοροποίηση στην επιβολή ποινών για την κοκαΐνη και το κρακ είναι ενδεικτική του δομικού ρατσισμού της ποινικής δικαιοσύνης στις ΗΠΑ. Περίπου το 90% των συλλήψεων για κρακ είναι μαύροι ενώ το 75% για κανονική κοκαΐνη είναι λευκοί. Η ομοσπονδιακή νομοθεσία χρειάζεται 5 γραμμάρια κρακ για να επιβάλλει μια μίνιμούμ ποινή 5 ετών, ενώ χρειάζεται 500 γραμμάρια κανονικής κόκας για την επιβολή της ίδιας ποινής! Νομοθεσία που δεν άλλαξε ακόμα και μετά από διαπολιτειακή στάση σε ομοσπονδιακές φυλακές με αίτημα την εξισορρόπηση των ποινών.

Η ταξικότητα   της αμερικάνικης δικαιοσύνης γίνεται έτσι εντελώς απροκάλυπτη. Ενδεικτικό είναι ότι ανά τους καταδικασθέντες σε θάνατο, το 95% δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να προσλάβει δικηγόρο. Είναι λοιπόν πιο πιθανό για κάποιον φτωχό να καταλήξει στη φυλακή, γεγονός που επηρεάζει την ταξικής της σύνθεση.

Από τη μια πλευρά η παραβατική οικονομία γίνεται η μόνη λύση των αποκλεισμένων για να επιβιώσουν και από την άλλη εντείνεται η καταστολή που στοχεύει στις οικονομικά και κοινωνικά χαμηλότερες τάξεις. Καθώς το κεϋνσιανικό μοντέλο εγκαταλείπεται η καταστολή και η φυλακή αντικαθιστούν το ρόλο του κοινωνικού κράτους.

Πεδίο κέρδους

Ένας από τους λόγους που νομιμοποιήθηκε κοινωνικά το φυλακοβιομηχανικό σύμπλεγμα στις ΗΠΑ είναι ότι διάφορες απελπισμένες οικονομικά περιοχές της αμερικάνικης υπαίθρου είδαν στις φυλακές μια ευκαιρία για ανάπτυξη.

Στην αμερικάνικη ύπαιθρο η φυλακή παίζει σημαντικότερο ρόλο στην ανάπτυξη απ’ ότι η αγροτική οικονομία. Με την παραδοσιακή αγροτική οικονομία να παρακμάζει λόγω των μεγάλων επιχειρήσεων, πολλοί αγρότες πέρασαν δύσκολες οικονομικές στιγμές. Οικονομικά καταπιεσμένες περιοχές ανταγωνίζονται για το ποια θα λειτουργήσει κάποια φυλακή. Οι φυλακές αντιμετωπίζονται ως πηγές θέσεων εργασίας, τόσο για την κατασκευή τους, όσο και για τη λειτουργία τους. Μια μέση φυλακή έχει προσωπικό εκατοντάδες υπαλλήλους και ετήσιες πληρωμές μερικά εκατομμύρια δολάρια. Η φυλακή θεωρείται μια επένδυση που δε μολύνει το περιβάλλον, σημαντική προϋπόθεση για τις αγροτικές περιοχές. Μια καθαρή βιομηχανία που φέρνει προνόμια, ανάπτυξη και θέσεις εργασίας στις απελπισμένες οικονομικά περιοχές. Μια ευκαιρία για άντρες και γυναίκες της επαρχίας να εξασφαλίσουν μια μεσοαστική ζωή.

Ωστόσο αυτή η ανάπτυξη περισσότερο φαινομενική είναι. Για παράδειγμα ο μικρός δήμος της Καλιπάτρια στην Καλιφόρνια. Το 1993 έφερε 1100 θέσεις εργασίας για την φύλαξη χιλίων κρατουμένων, μετατρέποντας τη φυλακή στο μεγαλύτερο εργοδότη της περιοχής. Η φυλακή έφερε μια φαινομενική ανάπτυξη στην περιοχή καθώς άνοιξαν καινούρια καταστήματα και ανακαινίστηκαν κάποια σημεία της πόλης. Όμως τις περισσότερες υψηλόβαθμες θέσεις τις κάλυψαν εργαζόμενοι εκτός περιοχής με αποτέλεσμα να ανέβει η αξία των ακινήτων κατά 2/3, κάτι που συμφέρει τους μεσίτες και τους ιδιοκτήτες, όχι όμως τις ντόπιες φτωχιές οικογένειες.

Η φυλάκιση είναι μια μεγάλη επιχείρηση. Όπως και το στρατιωτικό- βιομηχανικό σύμπλεγμα, έτσι και το φυλακο-βιομηχανικό παραπαίει ανάμεσα σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και κυβερνητικό συμφέρον. Ο διπλός σκοπός του είναι το κέρδος και ο κοινωνικός έλεγχος. Η δημόσια αιτιολόγηση είναι η μάχη κατά του εγκλήματος.

Κάποτε το αμερικάνικο ποινικό σύστημα εμφανίζονταν κάτω από την ιδέα ότι οι επικίνδυνοι κακοποιοί πρέπει να κλειδώνονται πίσω από τα κάγκελα για να προστατευτεί η κοινωνία. Σήμερα στην προσπάθεια του κράτους να κερδίσει χρήματα μετατρέποντας τις φυλακές σε ιδιωτικές εταιρείες, η αμερικάνικη ποινική δικαιοσύνη γίνεται πεδίο κέρδους.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε μεγαλύτερη αναντιστοιχία μεταξύ δημοσίου συμφέροντος και ιδιωτικού κέρδους. Η σημασία των ιδιωτικών φυλακών εγγυάται στο ότι καταργείται το προφανές. Το να προσπαθεί δηλαδή μια κοινωνία να διατηρεί τον χαμηλότερο αναγκαίο αριθμό κρατουμένων, αλλά αντίθετα λειτουργώντας ως επιχείρηση να επιδιώκει το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό κρατουμένων με τα λιγότερα δυνατά έξοδα.

Είναι ενδεικτικό επίσης ότι κάποιες εταιρίες ιδιωτικών φυλακών έχουν συνάψει συμβόλαιο με κάποιες πολιτείες, όπως η Αριζόνα, όπου ορίζεται ότι  η πολιτεία δεσμεύεται να διατηρεί ένα ποσοστό πληρότητας από 90 ως 100% και σε αντίθετη περίπτωση να αποζημιώνει τις εταιρίες για κάθε αχρησιμοποίητο κρεβάτι. Αυτές οι συμφωνίες είναι κοστοβόρες για τις πολιτειακές και τις τοπικές κυβερνήσεις. Ουσιαστικά οι πολιτείες πληρώνοντας πρόστιμο για τα αχρησιμοποίητα κρεβάτια είναι σα να τιμωρούνται για τα χαμηλά ποσοστά εγκληματικότητας. Έτσι για να ανταπεξέλθουν πρέπει συνεχώς να αυστηροποιούν τη νομοθεσία και να εντείνουν την καταστολή.

Οι ιδιωτικές εταιρίες βλέπουν το ζήτημα του υπερπληθυσμού των φυλακών ως μια επενδυτική ευκαιρία. Η CCA χτίζει φυλακές πριν κάνει συμβόλαια. Είναι βέβαιη πως αν τις χτίσει στο κατάλληλο μέρος θα βρεθεί τρόπος να γεμίσει με κρατούμενους. Τα άδεια κρεβάτια των φυλακών είναι ένας πειρασμός στον οποίον οι νομοθέτες δύσκολα θα μπορέσουν να αντισταθούν.

Το χτίσιμο και η λειτουργία φυλακών είναι κερδοφόρες δουλειές. Ένας από τους πιο αναπτυσσόμενους τομείς του φυλακοβιομηχανικού συμπλέγματος είναι οι ιδιωτικές σωφρονιστικές εταιρίες. Κατασκευαστικές, αρχιτεκτονικές, τράπεζες που δανειοδοτούν σχετικές επενδύσεις,, υποστηρικτικές (όπως επισιτισμού, ιατρικές, επίπλων), όλοι μπορούν να κερδίσουν από την επέκταση των φυλακών. Μια ακόμα εξειδικευμένη βιομηχανία που εμπορεύεται χειροπέδες, ναρκοτέστ, αλεξίσφαιρα γιλέκα, αλεξίσφαιρες κάμερες σε διάφορα χρώματα και πολυθρόνες καθήλωσης και συρματόπλεγμα με ξυράφια για τα πιο σαδομαζοχιστικά γούστα.

Εξοπλισμός που κάποτε πουλιόταν μόνο στο στρατό, όπως γυαλιά νυχτερινής όρασης, ηλεκτροφόρους φράχτες και γενικά η τεχνογνωσία που ξέμεινε από τον πόλεμο του Κόλπου, τώρα χρησιμοποιείται από την ποινική καταστολή. Στην Ελλάδα είναι χαρακτηριστικό πως διαφημίστηκε αυτός ο εξοπλισμός από τα δελτία των ειδήσεων στην καταδίωξη του δραπέτη Μαριόν Κόλα το καλοκαίρι του 2013.

Από το 1980 οι επενδύσεις στον τομέα των φυλακών έχουν πενταπλασιαστεί σε τεχνικό, πολιτειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο. Αυτό που ήταν κάποτε ζήτημα κάποιων εξειδικευμένων εταιριών έχει γίνει τώρα μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων με  εκθέσεις σε επίσημα sites στο διαδίκτυο, καταλόγους προϊόντων και στρατηγική μάρκετινγκ. Το 1994 εκδίδεται το Correctional Building News , μια εφημερίδα που ασχολείται με τη βιομηχανία του σωφρονισμού και τις γύρω απ΄ αυτήν εξελίξεις, τόσο τις τεχνολογικές όσο και τις επενδυτικές.

Εταιρίες τηλεπικοινωνιών, όπως η ΑΤ&Τ, η Sprint και η MCA, μπαίνουν στο παιχνίδι χρεώνοντας τους κρατούμενους με εξωφρενικά ποσά για τις υπερπολύτιμες τηλεφωνικές κλήσεις, πολλές φορές μέχρι και με εξαπλάσια χρέωση.  Κάθε payphone στη φυλακή μπορεί να φέρει μέχρι και 15.000 δολάρια κέρδος κάθε χρόνο, πενταπλάσιο δηλαδή από ενός αντίστοιχου στο δρόμο. Οι δουλειές πηγαίνουν τόσο καλά που οι εταιρίες αναλαμβάνουν δωρεάν την εγκατάσταση υποδομών. Πολλοί κρατούμενοι μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στο οικονομικό βάρος παραιτούνται από την επικοινωνία με τον έξω κόσμο.

Μικρότερες εταιρίες, όπως η Correctional Communication Corporation, εξειδικεύονται αποκλειστικά στις τηλεφωνικές επικοινωνίες εντός των φυλακών παρέχοντας και τον πλήρη εξοπλισμό για τη συστηματική παρακολούθηση των κλήσεων των κρατουμένων. Η American Express και η General Electrics έχουν επενδύσει στην κατασκευή ιδιωτικών φυλακών στην Οκλαχόμα και το Τέννεση. Η CCA έχει 48 εγκαταστάσεις φυλακών σε έντεκα πολιτείες των ΗΠΑ , στο Ηνωμένο Βασίλειο, στο Πόρτο Ρίκο και στην Αυστραλία.

Οι ιδιωτικές φυλακές κόβουν τη μια παροχές από τους κρατούμενους προκειμένου να περιορίσουν το κόστος και να αυξήσουν τα καθαρά κέρδη τους, με αποτέλεσμα τον υπερπληθυσμό και τον υποσιτισμό. Από την άλλη η οικονομική λειτουργία τους θυμίζει ξενοδοχείο, αφού στην ουσία ενθαρρύνουν τους πελάτες τους να καθίσουν το μεγαλύτερο δυνατό διάστημα. Το μεγαλύτερο ποσοστό πληρότητας, το μεγαλύτερο κέρδος. Ανάλογα με τις υπηρεσίες που προσφέρει κάποια ιδιωτική φυλακή ο κρατούμενος πληρώνει κάποιο ποσό, παράδειγμα ποσό διαφορετικό για μονόκλινο, δίκλινο ή τρίκλινο κελί. Στην ουσία θεσμοθετείται η ταξική διαίρεση των κρατουμένων, που στις ελληνικές φυλακές υπάρχει μέσω των υπογείων διαδρομών της διαφθοράς.

Καθώς κάποιες φυλακές χρεώνουν όχι μόνο την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα είδη πρώτης ανάγκης, αλλά ακόμα και την πρόσβαση στη βιβλιοθήκη, οι κρατούμενοι είναι αναγκασμένοι να εργάζονται περίπου για 20 σεντς την ώρα. Στις κρατικές είναι 50 σεντς την ώρα και μπορεί να φτάσει τα 2 δολάρια για τις high shill jobs …

Πολλές επιχειρήσεις έχουν καταλάβει ότι η εργατική δύναμη των κρατούμενων μπορεί να είναι τόσο κερδοφόρα όσο η εργατική δύναμη του τρίτου κόσμου. Πολλές γνωστές εταιρείες όπως η Motorola, η Compaq, η Microsoft, η Boeing  και η Victoria secrete χρησιμοποιούν την εργατική δύναμη των φυλακισμένων.

Η εργατική δύναμη τω ν κρατουμένων είναι πολύ συμφέρουσα αφού δεν υπάρχει κανένα εργασιακό δικαίωμα, δεν υπάρχει συνδικαλισμός, δεν υπάρχουν απεργίες, δεν υπάρχουν αποζημιώσεις. Επιπλέον οι κρατούμενοι γίνονται μία τάξη σκλάβων ανταγωνιστική στην εργατική, η οποία με αυτόν τον τρόπο χάνει ακόμη περισσότερο την διαπραγματευτική της ισχύ. Η εργατική τάξη μετατρέπεται σε κάστα κρατούμενων σκλάβων.

Εκπαίδευση- φυλακές

Ενδεικτική αυτής της καστοποίησης είναι η μετατόπιση του βάρους στο επίπεδο του κρατικού προϋπολογισμού από την εκπαίδευση στον σωφρονισμό. Είναι κοινός τόπος ότι ο ρόλος τόσο των σχολείων όσο και της φυλακής είναι η πειθάρχηση των ατόμων στην καπιταλιστική λειτουργία. Τα ποσά που διατίθενται στο σωφρονισμό από την πολιτεία της Καλιφόρνια, για παράδειγμα, αφαιρούνται από τα χρήματα που θα επενδύονταν στην εκπαίδευση. Ενδεικτικό είναι ότι τις τελευταίες δεκαετίες χτίστηκαν στην Καλιφόρνια 19 φυλακές και μόνο ένα πανεπιστήμιο, ενώ οι προσλήψεις για το υπουργείο σωφρονισμού είναι περίπου τριπλάσιες τω προσλήψεων που σχετίζονται με την εκπαίδευση. Η μαύρη νεολαία του Λος Άτζελες και του Όκλαντ έχει διπλάσιες πιθανότητες να καταλήξει στη φυλακή απ’ ότι στο πανεπιστήμιο.

Είναι προφανές ότι η καστοποίηση δίνει τη θέση της στην ταξική κινητικότητα και ως εκ τούτου τα ιδρύματα πειθάρχησης για τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα παύουν να είναι τα σχολεία, τα κολέγια και τα πανεπιστήμια και γίνονται οι φυλακές.

Αυστηροποίηση εντός

Όμως πέρα από τους κρατούμενους-σκλάβους υπάρχουν και κρατούμενοι που είναι καταδικασμένοι στην απόλυτη απραγία.

Η αυστηροποίηση της ποινικής καταστολής και η διεύρυνσή της δε θα μπορούσε παρά να αντανακλάται και στην εσωτερική λειτουργία της φυλακής. Υπάρχει έτσι μια διαβάθμιση της φυλάκισης προς το αυστηρότερο. Το πρώτο βήμα έγιανε το 1989 με τις πτέρυγες SHU (Security House Units), οι οποίες είχαν καταργηθεί το 1963 μαζί με το κλείσιμο του Αλκατράζ. Στην αρχή επανήλθαν στις φυλακές του Pelican Bay για χίλιους κρατούμενους, ενώ σήμερα είναι αρκετά διευρυμένες. Ενδεικτικά το καλοκαίρι του 2013 30.000 κρατούμενοι έκαναν απεργία πείνας για την κατάργησή τους.

Οι πτέρυγες SHU είναι πτέρυγες πλήρους απομόνωσης, όπου επιτρέπεται μόνο μια ώρα προαυλισμού σε ένα προαύλιο το οποίο είναι κλειστό από παντού. Ουσιαστικά είναι κι αυτό μέρος της αισθητηριακής απομόνωσης. Οι κρατούμενοι δεν έχουν πρόσβαση σε καμιά δραστηριότητα. Τα αναγνώσματα είναι εξαιρετικά περιορισμένα και δεν επιτρέπεται καμιά φυσική επαφή με τους επισκέπτες.

Δεν υπάρχει καμιά εγγύηση εξόδου από τη SHU καθώς τα κριτήρια εισόδου κι εξόδου είναι ρευστά και βασίζονται στη “καλή θέληση” της διεύθυνσης. Ο μέσος χρόνος παραμονής είναι τα 7,5 χρόνια, ενώ συχνά ξεπερνά και τα 10.

Οι πτέρυγες SHU είναι Αλκατράζ υψηλής τεχνολογίας κι έχουν δεχθεί κριτική ακόμα και από ομοσπονδιακό δικαστή. Θεωρούνται από τους υποστηρικτές τους το αναγκαίο κακό προκειμένου να απομονωθούν από το σύνολο του πληθυσμού οι αρχηγοί των συμμοριών και οι υποκινητές ταραχών (η “ένταξη σε συμμορία” είναι στην ουσία ένας σωφρονιστικός τρομονόμος. Ένα πολύ ελαστικό και εσωτερικό ιδιώνυμο).  Είναι σχεδιασμένες για να απομονώσουν και να μινιμάρουν κατά το δυνατόν την επαφή μεταξύ κρατουμένων, ώστε να μην αλληλεπιδρούν με άλλους ανθρώπους. Αυτό έχει ως συνέπεια την απανθρωποποίηση των κρατουμένων. Αυτές οι συνθήκες συνεχώς διευρύνονται σε ένα ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των κρατουμένων.

Η ύπαρξή τους έχει επηρεάσει και τις κανονικές φυλακές προς το αυστηρότερο. Η ριζική κατάργηση της ιδιωτικότητας είναι σαφής στόχος των περισσότερων φυλακών νέας γενιάς. Στόχος είναι η συνεχής παρακολούθηση της συμπεριφοράς των κρατουμένων. Ένα μοντέλο πανοπτισμού υποβοηθούμενο από την τεχνολογία.

*

Στην Ελλάδα η αντιεγκληματική ρητορική ξεκινάει να συστηματοποιείται στα μέσα της δεκαετίας του 90’, με αιχμή την αντιαλβανική – αντιμεταναστευτική υστερία. Η καμπάνια Νόμος και Τάξη σε γενικές γραμμές ακολουθεί παρόμοια διαδρομή μ’ αυτήν που ακολούθησε στις ΗΠΑ αλλά με τρεις δεκαετίες καθυστέρηση. Τα πρώτα βήματα, όμως, για την ιδιωτικοποίηση της ποινικής καταστολής στην ουσία γίνονται το 2008.

Το 2008 ψηφίζεται ο νόμος 3707/2008 βάσει του οποίου για να έχει κάποιος το δικαίωμα να δουλέψει ως σεκιούριτι σε κάποια πιστοποιημένη εταιρεία θα πρέπει να έχει αποφοιτήσει από κάποια σχετική σχολή και να έχει περάσει με επιτυχία τις αντίστοιχες εξετάσεις. Με 105 ώρες διδασκαλίας ακόμα και μέσω skype και κόστος 350-480 ευρώ συν 150 ευρώ για εξέταστρα, μπορεί κάποιος να λάβει το πιστοποιητικό ΚΕΜΕΑ (κέντρο μελετών ασφάλειας) του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, που του εξασφαλίζει τα εργασιακά του δικαιώματα ως σεκιούριτι.

Στόχος είναι η δημιουργία ενός θεσμού βοηθητικού της ΕΛΑΣ και ελεγχόμενου απ’ αυτή, με πολύ φθηνότερο προσωπικό. Σε αυτά τα πλαίσια η ΕΛΑΣ για τα δύο επόμενα χρόνια δε θα κάνει προσλήψεις, ώστε να ρίξει το προσωπικό της από τους 60.000 στους 40.000. Στην πραγματικότητα όμως το προσωπικό που θα ελέγχεται από την ΕΛΑΣ μέσω ιδιωτικών εταιρειών σεκιούριτι προβλέπεται να ξεπεράσει τους 100.000, δεδομένου επίσης ότι είναι κοντά στο να επιτραπεί η άδεια οπλοφορίας- οπλοχρησίας από σεκιούριτι.

Έτσι στις 20 Μαρτίου του 2010 ο Χρυσοχοΐδης ως υπουργός Δημόσιας Τάξης εισήγαγε σχέδιο νόμου με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, βάσει του οποίου εκτός από τη δημιουργία κέντρων κράτησης για μετανάστες ρυθμίζεται και η παράμετρος ότι η φύλαξη τους μπορεί να ανατίθεται σε ιδιώτες. Συγκεκριμένα  προβλέπεται ότι την ευθύνη φύλαξης την έχει η αστυνομία ενώ με απόφαση του υπουργού δημόσιας τάξης “η φύλαξη μπορεί να ανατίθεται και σε κατάλληλο εκπαιδευμένο προσωπικό ιδιωτικής εταιρείας παροχής υπηρεσιών ασφάλειας”. Με την ίδια απόφαση “καθορίζεται το είδος ,το περιεχόμενο και η διάρκεια της εκπαίδευσης καθώς και οι υπηρεσίες της Ελληνικής αστυνομίας”.

Στις 13 Ιανουαρίου 2014 διεξήχθη  ο ανοιχτός διαγωνισμός για την ανάθεση και την φύλαξη των προαναχωρησιακών κέντρων κράτησης αλλοδαπών ,στην Κόρινθο, το Παρανέστι Δράμας και την Ορεστιάδα. Είναι φυσικά το πρώτο βήμα προς την ιδιωτικοποίηση των φυλακών να γίνει στο πιο ευάλωτο τμήμα τους, αυτό των κέντρων κράτησης, όμως αυτή η προσπάθεια αφορά και τα καταστήματα κράτησης.

 Όπως γίνεται μετά από κάθε απόδραση τα τελευταία χρόνια, έτσι και μετά από την δεύτερη απόδραση Παλαιόκωστα -Ριτζάι από τα πειθαρχεία της Γ πτέρυγας Κορυδαλλού, ο Δένδιας άνοιξε το θέμα της ιδιωτικοποίησης των φυλακών ως υπουργός δικαιοσύνης εκείνη την περίοδο. Σύμφωνα με την εφημερίδα  Ημερησία στις 24/2/2009 ανάμεσα στα μέτρα που θα έπαιρνε η κυβέρνηση για να αποτρέψει αποδράσεις θα ήταν και μια “νομοθετική ρύθμιση για πρόσληψη διευθυντών φυλακής με ειδικά προσόντα εντός του υπάρχοντος πλαισίου. Η κυβέρνηση προχωράει στο σχεδιασμό αποκρατικοποίησης και των φυλακών με ιδιώτες μάνατζερς”. Για άγνωστους λόγους αυτοί οι σχεδιασμοί προσωρινά πάγωσαν.

Συγχρόνως προχωράει στην εφαρμογή του μέτρου του βραχιολιού -GPS με πρόσχημα την αποσυμφόρηση. Βέβαια δεν υπάρχει κάποιος τόσο αφελής ώστε να πιστέψει πως αυτή η κυβέρνηση μπορεί να κάνει έστω και μισό βήμα προς την επιεικέστερη αντιμετώπιση των φυλακισμένων. Το βραχιολάκι -GPS έχει πολλές προεκτάσεις

και η κυβέρνηση πολλούς λόγους να επιδιώκει την εφαρμογή του. Καταρχήν είναι ένα ακόμη βήμα προς την ιδιωτικοποίηση της φυλακής ή γενικότερα της τιμωρίας και της καταστολής, καθώς τον έλεγχο των φορέων θα αναλαμβάνουν ιδιωτικές εταιρείες security με έξοδα του ίδιου του φορέα του (με 2000-3000ευρώ).Δεύτερον, δίνει τη δυνατότητα διερεύνησης της γκάμας των ανθρώπων που μπαίνουν στον έλεγχο της δικαστικής επιτήρησης, καθώς αν μέχρι τώρα ήταν σχεδόν αδύνατον να φυλακίζεται κάποιος για πλημμελήματα, δεν θα είναι καθόλου υπερβολικό να μπαίνει υπό ηλεκτρονική-αστυνομικοδικαστική επιτήρηση. Τρίτον, αν συνδυαστεί με την εναλλακτική ποινή της κοινωφελούς -άμισθης εργασίας που τα τελευταία χρόνια προωθούν τα μίντια, θα ανοίξει τον δρόμο για νια νέα τάξη σκλάβων, στα πρότυπα των Η.Π.Α, ανταγωνιστική στην τάξη των εργαζόμενων μειώνοντας ακόμα περισσότερο τους μισθούς και την διαπραγματευτική της δύναμη. Με λίγα λόγια όσοι χρωστάνε σε τράπεζες και στο δημόσιο επειδή απολύθηκαν ως πλεονάζον εργατικό δυναμικό είναι πιθανόν να συλλαμβάνονται, να τους επιβάλλεται η ποινή της κοινωφελούς εργασίας και να δουλεύουν αμισθί υπό την μορφή τιμωρίας, ενδεχομένως ακόμη και στις θέσεις από τις οποίες απολύθηκαν ως πλεονάζοντες.

*

Ο ρόλος της φυλακής είναι πολύ σημαντικός για τη λειτουργία του καπιταλισμού. Από την μία είναι ο τρόπος για να ελέγχει και να παροπλίζει τους αγωνιστές και τους κολασμένους και από την άλλη ο τρόπος να πειθαρχεί το προλεταριάτο. Είναι συγχρόνως ο χώρος που η παραβατική οικονομία οργανώνεται κάθετα και με τρόπο τέτοιο ώστε να εξυπηρετεί κοινωνικά και οικονομικά τα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Η φυλακή ως βασικός θεσμός για την λειτουργία του καπιταλισμού συντονίζεται με την μισθωτή εργασία και την οικονομία. Στα πλαίσια της συνολικότερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης η φυλακή δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός αυτής. Έτσι η φυλακή και η καταστολή αναδιαρθρώνονται με προοπτική τόση την αυστηροποίηση και την διεύρυνση των κοινωνικών πεδίων που απευθύνονται όσο και την ιδιωτικοποίηση τους.

Το ζήτημα της αναδιάρθρωσης -ιδιωτικοποίησης των φυλακών δεν αφορά μόνο τους κρατούμενους ή μόνο τους αναρχικούς. Δεν αφορά μόνο αυτούς που ως τώρα ήταν το υποκείμενο της καταστολής, ακτιβιστές και παραβατικούς. Αφορά όλους (τους αποκλεισμένους, τους απεργούς, τους επισφαλείς εργαζόμενους) όσους δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά τις αλυσίδες τους: σιδερένιες, πλαστικές ή με GPS.

Λίγες μέρες μετά την καταδικαστική απόφαση σε βάρος μου από το Γ’τριμελές εφετείο κακουργημάτων και την 25ετή ποινή κάθειρξης που μου επιβλήθηκε για γεγονότα που μόνο από την τηλεόραση γνωρίζω, θεωρώ ότι προκύπτουν κάποια υπαρξιακής φύσης ερωτήματα και βγαίνουν κάποια πολιτικής φύσης συμπεράσματα.

Ξεκινώντας από τα ερωτήματα λοιπόν, προκύπτει η απορία για το πως γίνεται ένας άνθρωπος, όπως ο πρόεδρος της έδρας, που θα ήταν ριψοκίνδυνο να του αναθέσει κανείς ακόμα και την διοίκηση επαρχιακού καφενείου, να έχει μια τέτοια εξουσία στα χεριά του. Πως γίνεται ο ίδιος αυτός άνθρωπος με την ίδια νοσηρή αφέλεια που δίκασε την υπόθεση μου να έχει δικάσει και καταδικάσει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ανθρώπους κι αυτό να μην αποτελεί σκάνδαλο. Πως γίνεται αυτός ο εμφανώς μη ευφυής άνθρωπος να κρατά στα χέρια του χιλιάδες ζωές. Πως γίνεται το κράτος να στελεχώνεται από τόσο ανεπαρκείς ανθρώπους και να μην μπορούμε ακόμα να οργανώσουμε την εναντίον του επανάσταση. Πως γίνεται η εισαγγελέας της έδρας να μη θεωρεί τουλάχιστο άκομψο να ρίχνει μερικούς υπνάκους στην διάρκεια της διαδικασίας και μην νιώθει καν την ανάγκη να ρίξει μια ματιά στα πρακτικά πριν την αγόρευσή της. Όσοι παρακολούθησαν την δίκη μπόρεσαν να συμπεράνουν ότι η αγόρευση της αφορούσε μάλλον άλλη υπόθεση. Πως γίνεται αυτοί που δε θεωρούν την ποινική δικαιοσύνη ντροπή της ανθρωπότητας, αλλά «λειτούργημα», να την κουρελιάζουν μετατρέποντας την σε βρακολάστιχο. Πως γίνεται ένας πρόεδρος και μια εισαγγελέας να μην ντρέπονται να ξεστομίζουν δημόσια ότι οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί του κατηγορούμενου δεν μπορούν να γίνουν δεχτοί γιατί δεν τους εξέθεσε στους ειδικούς εφέτες ανακριτές, απαξιώνοντας με τον πιο ευθυνόφοβο τρόπο το βασικότερο υποτίθεται στάδιο της διαδικασίας που είναι η δίκη.

Όμως, έχουν σημασία κάποια πολιτικά συμπεράσματα. Όπως το ότι το δικαστήριο αναγνώρισε εμμέσως με την απόφαση του την πολιτική διάσταση της δίωξης, καθώς αν δεν την αναγνώριζε θα έπρεπε να με αθωώσει, δεδομένου ότι το κατηγορητήριο είχε καταρρεύσει από τις πρώτες συνεδριάσεις. Όμως διάλεξε μια πολιτικά- και όχι δικαστικά- μέση λύση. Μια μέση λύση για να εξισορροπήσει τις πιέσεις που ασκούταν από τα πάνω, εν μέσω του “αντιτρομοκρατικού” πυρετού, με τις πιέσεις που ασκούταν από τα κάτω, πιέσεις που ασκούμε σε κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη που δίνουμε όλοι μας. Πιέσεις που ακόμη μέσα στο κλίμα της αυταρχικής επέλασης είναι ζωντανές χάρη στην αποφασιστικότητα, τη μαχητικότητα και την αλληλεγγύη μας. Αυτό το κομμάτι λοιπόν, τόσο οι αλληλέγγυοι που παρακολουθούσαν τη δίκη όσο και η κινηματική δημοσιογραφία, εμπόδισε τις αυθαιρεσίες του προέδρου και τις χυδαιότητες της πολιτικής αγωγής (που ακροβατούσε ανάμεσα στην ακροδεξιά γραφικότητα και την επικίνδυνη άγνοια της ποινικής νομοθεσίας), να μείνουν στα στενά όρια της δικαστικής αίθουσας βάζοντας ένα σχετικό φρένο στις παλαβομάρες τους. Το δικαστήριο προχώρησε σε μια ποντιοπιλατική και ευθυνόφοβη, χειρουργικής ακρίβειας λύση, μεταθέτοντας στο εφετείο όλες τις ευθύνες και όλα τα ενδεχόμενα – ακόμα και αυτό της αντιέφεσης, όπως τελικά έγινε.

Έχει και μία σημασία ότι δεν είναι μια απόφαση που νομιμοποίησε το dna ως στοιχείο, καθότι το αντικείμενο πάνω στο οποίο υποτίθεται ότι βρέθηκε το dna είναι ανύπαρκτο, αλλά μια απόφαση που νομιμοποιεί την αστυνομικοδικαστική ασυδοσία που έφτασε στο ζενίθ της με την αντιέφεση που άσκησε ο εισαγγελέας Δράκος.

Δεν μπορεί επίσης, να περάσει απαρατήρητο ότι παρότι το δικαστήριο δε χρειάστηκε στοιχεία για να με καταδικάσει για τη ληστεία της Πάρου, αυτή η έλλειψη ταυτόχρονα στάθηκε αρκετή ώστε να με απαλλάξει από τις κατηγορίες της συμμετοχής και ένταξης στη ΣΠΦ. Έτσι από πολιτικής άποψης, είναι σημαντικό ότι δεν έγινε ακόμα ένα βήμα προς την εμπέδωση του δόγματος Μarini.

Έτσι θα παραμείνω κάποια χρόνια ακόμα στην φυλακή με την δύναμη που μου δίνει η συνείδηση ότι όπως και κάθε αναρχικός δεν είμαι “άδικα” μέσα. Διέπραξα το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αδικημένους. Η φυλακή για έναν αναρχικό δεν είναι τιμωρία αλλά ένα ακόμα πεδίο αγώνα. Χώρος για απογοήτευση δεν υπάρχει παρά μόνο η πεισματική όξυνση προς τα εμπρός. Ως την καταστροφή και της τελευταίας φυλακής, από την Attica ως τον κορυδαλλό, από pelican bay ως το Δομοκό, από το Γκουαντάναμο ως την Αμυγδαλέζα.

Τάσος Θεοφίλου

Φυλακές Δομοκού

24/2/14

Ο Τάσος Θεοφίλου έδωσε συνέντευξη για το OmniaTV μιλώντας για τις κατηγορίες που αντιμετωπίζει, καθώς και για τη δίκη του η οποία μετά από 5μηνη αναβολή αναμένεται να ξεκινήσει στις 11 Νοεμβρίου στο εφετείο της Λουκάρεως.

Αντιμετωπίζει κατηγορίες που σχετίζονται με συμμετοχή στην οργάνωση “Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς”, καθώς και για συμμετοχή στη “ληστεία της Πάρου” (10/08/2012), κατά τη διάρκεια της οποίας τραυματίστηκε θανάσιμα ένας 53χρονος που επιχείρησε να αποτρέψει τη ληστεία της τράπεζας.

Από την πρώτη στιγμή ο Τ.Θ. αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες, ενώ χαρακτηρίζει κατασκευασμένα τα όποια “στοιχεία” παραθέτει η αντιτρομοκρατική.

Στη συνέντευξη που έδωσε ανέφερε σε ότι αφορά τη δίκη:  «Υπάρχει μια αμείλικτη προσωπική διάσταση, που έχει για ‘μενα ιδιαίτερο βάρος καθώς κινδυνεύω να καθίσω στη φυλακή για πάρα πολλά χρόνια, και καλούμε να απολογηθώ για πράγματα που δε γνωρίζω, όμως δεν είναι η προσωπική διάσταση αυτή που πρέπει να αναδειχθεί. Εγώ μπορώ να εκνευρίζομαι όσο θέλω κάθε φορά που διαβάζω το όνομά μου και δίπλα βλέπω το χαρακτηρισμό “δολοφόνος”, όπως επίσης μπορώ να χτυπιέμαι όσο θέλω ότι δεν έχω καμία σχέση με τις κατηγορίες αυτές, και ότι δεν είμαι εγώ αυτό το πρόσωπο.»

«Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι η πολιτικονομική διάσταση, γιατί είναι μια υπόθεση που αναδεικνύει την ενορχηστρωμένη από τα Media αστυνομικοδικαστική διαχείριση των αποκλεισμένων κοινοτήτων και των αντιστεκομένων. Είναι από πλευράς κράτους ένα πολιτικό πείραμα κατά μια έννοια, όπου συνδυάζει τον “από μηχανής θεό της αστυνομικής καταστολής”, το επιστημονικοφανές DNA δηλαδή, με τον Πασπαρτού της δικαστικής καταστολής, τον τρομονόμο, το άρθρο 187Α»

«Media και αντιτρομοκρατική πασχίζουν να πείσουν ότι οι αναρχικοί αποτελούν κίνδυνο για τον οποιονδήποτε και όχι για την εξουσία.»

«Ρόλος της αντιτρομοκρατικής είναι να διαλύσει τον αναρχικό χώρο, να διαλύσει οποιαδήποτε κοινότητα αγώνα, όπως π.χ. να παρεμβαίνει και στις Σκουριές.»

Ολόκληρη η συνέντευξη: http://www.youtube.com/watch?v=4idZKGo2zRQ

Στις 11 Νοεμβρίου, μετά από πεντάμηνη αναβολή ξεκινάει η δίκη μου στο Εφετείο της Λουκάρεως, όπου αντιμετωπίζω μια δέσμη κατηγοριών που αφορά στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στην ΣΠΦ και μια δέσμη που αφορά στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στη ληστεία της Πάρου.

Μια δίκη με εμφανή χαρακτηριστικά πολιτικής σκοπιμότητας και δικονομικής αυθαιρεσίας, με στοιχεία από ανεπαρκή έως κατασκευασμένα και γεγονότα παραμορφωμένα στην προκρούστεια κλίνη της αντιτρομοκρατικής και των ειδικών ανακριτών. Μια υπόθεση που αναδεικνύει την ενορχηστρωμένη από τα μίντια αστυνομικό- δικαστική διαχείριση των αποκλεισμένων και των αντιστεκόμενων. Είναι ένα πολιτικό πείραμα, καθώς συνδυάζεται ο από μηχανής Θεός της αστυνομικής καταστολής, το επιστημονικοφανές DNA, με το πασπαρτού της δικαστικής καταστολής άρθρο 187Α , τον λεγόμενο τρομονόμο.

Έχει επίσης μια σημασία από νομικής άποψης ότι από την μια δεν υπάρχει εναντίον μου ούτε μισό αξιόπιστο στοιχείο και ότι από την άλλη ως συνέπεια αυτής της ανυπαρξίας, παραβιάζεται οποιαδήποτε έννοια τεκμήριου αθωότητας. Καλείται ο κατηγορούμενος να αποδείξει την αθωότητα του και όχι το δικαστήριο την ενοχή του, σύμφωνα με τις εγγυήσεις που υποτίθεται ότι παρέχει η επηρεασμένη από τον Διαφωτισμό Ποινική Δικαιοσύνη. Ακόμα χειρότερα στην περίπτωση μου καλούμαι να ανασκευάσω τις εναντίον μου κατηγορίες χωρίς να αντιμετωπίζω απτά στοιχεία, αλλά ένα σκεπτικό βασισμένο σε ψεύδη και αυθαίρετα συμπεράσματα για τον τρόπο ζωής μου και όχι για συγκεκριμένες πράξεις.

Πέρα όμως από τη δικαστική υπάρχει και η αστυνομική διάσταση που έχει μεγάλη σημασία, καθώς προκύπτουν πολλά ερωτήματα. Με βασικότερο από όλα το γιατί η αντιτρομοκρατική και όχι η ασφάλεια να ασχοληθεί με μία ληστεία. Πολύ απλά γιατί υπήρχε νεκρός και μάλιστα πολίτης. Μια πρώτης τάξης ευκαιρία να συνδεθεί ο αναρχικός χώρος με ενέργειες που δεν στρέφονται κατά κρατικών και καπιταλιστικών στόχων, αλλά κατά πολιτών. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε το 2009 (;) με την περίεργη υπόθεση έκρηξης βόμβας και του θανάσιμου τραυματισμού νεαρού Αφγανού μετανάστη και συνεχίστηκε με τα τραγικά γεγονότα της marfin. Μίντια και αντιτρομοκρατική πασχίζουν να πείσουν ότι οι αναρχικοί αποτελούν κίνδυνο για τον οποιονδήποτε και όχι για την εξουσία.

Επίσης, έχει σημασία το τι είναι η Αντιτρομοκρατική και ποιος είναι ο ρόλος της. Ο ρόλος της φυσικά δεν είναι να εξιχνιάζει ληστείες και ανθρωποκτονίες. Αυτό είναι δουλειά της Ασφάλειας. Ο ρόλος της αντιτρομοκρατικής είναι να διαλύσει τον αναρχικό χώρο και οποιαδήποτε κοινότητα αγώνα, με πρόσχημα την “εξάρθρωση” των ένοπλων οργανώσεων. Έτσι, οι “λάθος” συλλήψεις δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, αλλά αντίθετα της ικανότητας να δημιουργούν ένα κλίμα τρόμου και πανικού ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Στη σύγχρονη δημοκρατία υποτίθεται πως δε διώκονται οι ιδέες, διώκονται οι πράξεις. Και όταν δεν υπάρχουν αξιόποινες πράξεις, εφευρίσκονται.

Έτσι, κάποιος στις 14 Νοεμβρίου κάποιος “άγνωστος” τηλεφωνεί στην Αντιτρομοκρατική και τους “ενημερώνει” ότι οι δράστες της ληστείας στην Πάρο έχουν σχέση με την τρομοκρατία και μάλιστα ένας εξ αυτών ονομάζεται Τάσος, έχει τα χαρακτηριστικά μου και διαμένει στη συγκεκριμένη διεύθυνση, δηλαδή στο πατρικό μου. Στις 18 Αυγούστου ξανατηλεφωνεί και ενημερώνει ότι βρίσκομαι στα σκαλάκια του Μετρό Κεραμεικού, όπου και συλλαμβάνομαι. Ο “άγνωστος” άντρας φυσικά ποτέ δεν εντοπίστηκε από την αντιτρομοκρατική.

Με αυτόν τον τρόπο γέμισε η κενή θέση που η Αντιτρομοκρατική μου είχε ετοιμάσει από τον Δεκέμβρη του 2010. Στις 4 Δεκέμβρη του 2010 συλλαμβάνονται 6 αναρχικοί σύντροφοι μετά από “μεγαλειώδη” επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Μια επιχείρηση που εξελίσσεται σε φιάσκο, καθώς από τους 6 συλληφθέντες που κατηγορήθηκαν ως μέλη της ίδιας ομάδας, κάποιοι δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους, κάτι που επικυρώνεται και δικαστικά λίγους μήνες μετά,  με την απαλλαγή δύο εξ αυτών από τις κατηγορίες. Αλλά και για τους υπόλοιπους τέσσερις, παρά τις θριαμβολογίες του τότε υπουργού Προ.Πο. Χρήστου Παπουτσή, δεν προκύπτει παρά οπλοκατοχή και χωρίς μια σειρά δικαστικών αλχημειών θα ήταν αδύνατο να προστεθεί η κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ.

Οι τρεις κατηγορούμενοι για την υπόθεση (Κώστας Σακκάς, Αλέξανδρος Μητρούσιας και Γιώργος Καραγιαννίδης) αναλαμβάνουν την ευθύνη της οπλοκατοχής με σκοπό την αναρχική δράση, ενώ η αναρχική Στέλλα Αντωνίου βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών εξαιτίας της συντροφικής της σχέσης με τον Κώστα Σακκά, αλλά και για τη βοήθεια που παρείχε στον Αλέξανδρο Μητρούσια.

Η αντιτρομοκρατική φυσικά γνώριζε και την δική μου συντροφική και φιλική σχέση με τον Κώστα Σακκά, με τον οποίον ήμασταν συμφοιτητές  από το 2002 στη θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης. Και κάπως έτσι έχει τοποθετήσει στις παρακολουθήσεις της ένα άγνωστο, υποτίθεται, πρόσωπο που όλως τυχαίως έχει τα χαρακτηριστικά μου και το παρουσιάζει σε υπαρκτές και ανύπαρκτες συναντήσεις. Στην πραγματικότητα καθόλου άγνωστο δεν τους ήταν αυτό το πρόσωπο για το οποίο άφησαν μια κενή θέση στη δικογραφία για την κατάλληλη στιγμή. Και η κατάλληλη στιγμή για τις επικοινωνιακές τους σκοπιμότητες ήρθε τον Αύγουστο του 2012. Κάνει εντύπωση φυσικά, πως αυτό το “άγνωστο” πρόσωπο το οποίο δε συνέλαβαν τότε, τον Δεκέμβρη του 2010 επειδή δε θεώρησαν ότι έχει μεγάλη σημασία, μπόρεσαν και το αναγνώρισαν, παρά τη μικρή του σημασία δύο χρόνια μετά.

Η αντιτρομοκρατική επέλεξε να καλύψει αυτή τη κενή θέση που μου είχε φυλάξει, με τον πιο παταγώδη αλλά και αναξιόπιστο τρόπο. Επέλεξε να με εμφανίσει ως εμπλεκόμενο σε μια ληστεία με ανθρωποκτονία, στηριζόμενη σε dna που “βρέθηκε” σε κάποιο καπέλο που υποτίθεται ότι έπεσε από τον δράστη, τη στιγμή που μια σειρά υπόπτων παρατυπιών, αντιφάσεων και παραλήψεων τόσο στη διαδικασία περισυλλογής του όσο και στην εργαστηριακή του εξέταση καταδεικνύουν πως ως στοιχείο είναι ανύπαρκτο, αν όχι κατασκευασμένο.

Η περίπτωση μου δεν αποτελεί εξαίρεση, είναι μια τυπική περίπτωση στο σύγχρονο καθεστώς εξαίρεσης. Είναι κοινός τόπος πως με την εκδήλωση της συστημικής κρίσης πολλά έχουν αλλάξει σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο. Το Κεφάλαιο αλλάζει τους όρους επιβολής του και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιβάλλεται ως μόνιμο. Το αστυνομικό- δικαστικό σύμπλεγμα αναβαθμίζει το ρόλο του και από συμπληρωματικός θεσμός ανάγεται σε αιχμιακό εργαλείο της εξουσίας.

Η ποινική καταστολή επεκτείνει και βαθαίνει τον ρόλο της, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό της το πόστο του μοναδικού διασφαλιστή και ρυθμιστή της κοινωνικής συνοχής. Ενώ ταυτόχρονα η εξουσία επιδιώκει την όποια κοινωνική συναίνεση μέσω της μιντιακής δαιμονοποίησης και του ποινικού κολασμού των αντιστεκόμενων και των αποκλεισμένων, συσπειρώνοντας τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας γύρω από το ιδεολόγημα της νομιμότητας.

Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός στη πιο σύγχρονη μορφή του αρθρώνεται με ολοένα πιο στρατιωτικούς όρους αντιμετωπίζοντας ένα ευρύτατο κοινωνικό σύνολο ως εν δυνάμει εσωτερικό εχθρό. Ο αναρχικός χώρος κατηγοριοποιείται μαζί με τα αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια στο ίδιο πλαίσιο, αυτό τον αποσταθεροποιητικών παραγόντων και αντιμετωπίζεται με μηδενική ανοχή.

Από τη μια η αστυνομία καταλαμβάνει με την ασφυκτική παρουσία της κάθε εκατοστό δημοσίου χώρου, οι τηλεφωνικές υποκλοπές δεν εκπλήσσουν κανέναν και οι κάμερες παρακολούθησης ανά δέκα μέτρα περάνανε πλέον απαρατήρητες. Ενώ από την άλλη οι πολιτικοί χώροι και αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια περνάνε στη σφαίρα της ποινικής διαχείρισης. Επιστρατεύσεις εργαζομένων, παράνομες απεργίες, τρομονόμος σε διαδηλώσεις, Σκουριές, μαθητικές καταλήψεις, ξένιος Ζευς, οροθετικές, Ρομά. Οι ιεροεξεταστές των μίντια, της δικαιοσύνης, της αστυνομίας επιβάλλουν τη νομιμότητα ως έννοια ιερή. Ως δόγμα. Η νομιμότητα πρέπει να τηρηθεί με θρησκευτική ευλάβεια, αν όχι με κατάνυξη. Σαν προσευχή που θα φέρει την αγία ανάπτυξη. Οι επιστημονικές δυστοπίες όπως αποτυπωθήκαν στην λογοτεχνία και τον κινηματογράφο κοιτάζουν με δέος τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η ιστορία δεν κάνει κύκλους ούτε όμως πηγαίνει ευθεία. Η ιστορία πηγαίνει όπου την πάμε. Και αν το ένα άκρο, αυτό των θιασωτών του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού (είτε εκφράζεται με τον μνημονιακό κουτσαβακισμό του Σαμαρά είτε με τον ναζιστικό τραμπουκισμό του Μιχαλολιάκου), επιμένει να την σπρώχνει στο πιο βαθύ σκοτάδι και στην απόλυτη βαρβαρότητα, το άλλο άκρο, εμείς οι αναρχικοί , οι κομμουνιστές, οι αποκλεισμένοι, πρέπει με πείσμα και παρά τις μικρές μας ακόμα δυνάμεις να τη σπρώξουμε προς την επανάσταση, τη χειραφέτηση του προλεταριάτου, την απελευθέρωση της ανθρώπινης δραστηριότητας από την σχέση κεφαλαίου- μισθωτής εργασίας, την αναρχία και τον κομμουνισμό.

 

Αναστάσιος Θεοφίλου

Φυλακές Δομοκού

4 Νοεμβρίου 2013

1

Τον Σεπτέμβρη του 2009 ξεκινάνε οι πρώτες συλλήψεις με πρόσχημα την “εξάρθρωση”  της Σ.Π.Φ., εγκαινιάζοντας την μέθοδο της ποινικοποίησης προσωπικών σχέσεων μεταξύ αναρχικών και διανέμοντας εντάλματα σύλληψης σαν φέιγ βολάν. Μια τακτική που στόχο δεν έχει να πλήξει μόνο τη Σ.Π.Φ., αλλά τον αναρχικό χώρο συνολικά. Στην ουσία, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί θα χρησιμοποιήσουν τη συγκεκριμένη οργάνωση ως αφορμή για να επιτεθούν στον αναρχικό χώρο σπέρνοντας το φόβο και την ανασφάλεια στο εσωτερικό του.

Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου Υπουργείο Δημοσίας Τάξης θα μετονομαστεί σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Γεγονός που αμήχανα θα ερμηνευτεί ως εξωραϊσμός. Δεν είναι όμως τυχαία η χρονική συγκυρία που γίνεται αυτή η αλλαγή ονομασίας. Την περίοδο, δηλαδή, που η μεσαία τάξη χάνει απότομα τα προνόμια και τα δικαιώματά της εκπίπτοντας στην ουσία από την ιδιότητα του πολίτη σε αυτή του υπηκόου. Το εν λόγω Υπουργείο είναι αρμόδιο πια για να προστατέψει μόνο μια μικρή συντεχνία εξουσιαστών και κεφαλαιοκρατών που δεν εννοεί να εγκαταλείψει τα προνόμιά της.

Μέσα στα επόμενα χρόνια πολλά θα αλλάξουν με πιο σημαντικό την οριστική εγκατάλειψη του κεϋνσιανικού μοντέλου και τη μετάλλαξη της εργασίας από δικαίωμα σε προνόμιο. Η εξουσία του Κεφαλαίου δεν είναι σε θέση να προσφέρει το μικροαστικό όνειρο παρά μόνο καταστολή. Τα καρότα δεν φτάνουν πια ούτε για κίνητρα και μόνο το μαστίγιο μπορεί να δώσει τη λύση.

Η εκδήλωση της κρίσης, που υπέβοσκε από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, οδηγεί την κεφαλαιοκρατική τάξη, στην προσπάθειά της να διατηρήσει τα κέρδη της, σε τακτικές πρωταρχικής συσσώρευσης και αποικιοκρατικές πολιτικές ακόμα και στο εσωτερικό του Δυτικού Κόσμου. Αφού δε μπορεί να πετύχει κέρδη μέσω της Αγίας Ανάπτυξης, επιδίδεται στο πλιάτσικο. Έτσι, η εξουσία του Κεφαλαίου στρατιωτικοποιείται. Στρατιωτικοποιεί την εργασία, επιστρατεύοντας εργαζόμενους. Στρατιωτικοποιεί την καταστολή, χρησιμοποιώντας τα ΕΚΑΜ με ασήμαντες αφορμές. Στρατιωτικοποιεί τη Δικαιοσύνη, εφαρμόζοντας ειδικούς νόμους για τους πολιτικούς χώρους που αντιστέκονται.

Ειδικοί νόμοι, που προς το παρών εφαρμόζονται στον αναρχικό χώρο και αύριο θα εφαρμοστούν σε οποιαδήποτε μπρεχτική παραλλαγή. Ειδικοί νόμοι, που λένε αρκεί κάποιος αναρχικός να είναι  στοχοποιημένος από την αντιτρομοκρατική για να βρεθεί τυλιγμένος σε κούφιες αλλά ογκώδεις δικογραφίες.

2

Σε αυτή τη πολιτική συγκυρία τοποθετείται η δίωξη μου. Μία δίωξη βασισμένη στο ιδιώνυμο του αναρχικού και την τακτική της ποινικοποίησης των προσωπικών και πολιτικών σχέσεων.

Μία δίωξη που στο ένα σκέλος της, αυτό της συμμετοχής στη Σ.Π.Φ., “βασίζεται” στην κοινωνική μου επαφή με τον αναρχικό σύντροφο και φίλο Κώστα Σακκά. Το ενδιαφέρον είναι, ότι και ο ίδιος αρνείται τη συμμετοχή του στη συγκεκριμένη οργάνωση. Η αντιτρομοκρατική με παρουσιάζει επίσης, ψευδώς, να προσφέρω μέτρα αντιπαρακουλούθησης στο ΚΤΕΛ Αγρινίου σε άλλον κατηγορούμενο για την ίδια υπόθεση, όπου για την ιστορία αρνείται τη συμμετοχή του στην οργάνωση.

Στο δεύτερο σκέλος της, η δίωξη μου αφορά την κατά φαντασία της αντιτρομοκρατικής συμμετοχή μου στη ληστεία της Alfa Bank Πάρου και το θανάσιμο τραυματισμό ενός πολίτη που επιχείρησε να εμποδίσει τη διαφυγή των ληστών. Μία δίωξη με μοναδικό στοιχείο δείγμα dna που βρέθηκε σε κινητό αντικείμενο (καπέλο) κοντά στη τράπεζα, στοιχείο που σε καμία περίπτωση δε συνεπάγεται την παρουσία μου στη ληστεία και για το οποίο αμφισβητώ την εγκυρότητα στη διαδικασία περισυλλογής και ανάλυσης του.

Στις 10 Ιουνίου, λοιπόν, καλούμε να παρουσιαστώ στο Γ’ τριμελές εφετείο κακουργημάτων στην Λουκάρεως κατηγορούμενος για συμμετοχή στη ΣΠΦ και επιπλέον ότι ως μέλος της συγκεκριμένης οργάνωσης συμμετείχα στη ληστεία της Alfa Bank Πάρου. Κατηγορίες που από την πρώτη στιγμή αρνούμαι.

Αντιμέτωπος με βαριές κατηγορίες σε μια ογκωδέστατη δικογραφία γεμάτη εικασίες της αντιτρομοκρατικής για τον τρόπο ζωής μου και εντελώς κενή, όπως είναι φυσικό, από οποιοδήποτε στοιχείο.

3

Οι δίκες δεν είναι θεατρικές παραστάσεις. Είναι όμως τελετουργίες. Τελετουργίες, όπου η εξουσία του Κεφαλαίου αποκαθιστά αυτό που ορίζει ως Δίκαιο όταν θεωρεί πως έχει διαταραχθεί. Τελετουργίες όπου αποκρυσταλλώνονται κοινωνικοί συσχετισμοί. Στη συγκεκριμένη δίκη, το διακύβευμα μεταξύ άλλων, είναι τόσο η θεσμοθέτηση της ποινικοποίησης πολιτικών χώρων και αγώνων όσο και των προσωπικών σχέσεων κοινωνικών αγωνιστών. Η παγίωση μιας κατάστασης, όπου όποιος αντιστέκεται θα είναι υπόλογος στην εξουσία όχι μόνο για την ιδιότητα του ως αντιστεκόμενος αλλά για όλες τις εκφράσεις της κοινωνικής του ζωής. Ή αλλιώς παγίωσης μιας κατάστασης, όπου το να είναι κανείς αναρχικός είναι από μόνο του τεκμήριο ενοχής.

Θα μείνει μόνο η κάθε φιλία μεταξύ αναρχικών να πάρει το χαρακτήρα συμμετοχής και ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση.

 

Νέα μέτρα αναγγέλλει ο κύριος Ρουπακιώτης με αφορμή την επιτυχημένη μαζική απόδραση από τις φυλακές Τρικάλων. Προφανώς του φαίνεται ακατανόητο να υπάρχουν άνθρωποι που διεκδικούν την ελευθερία τους χωρίς δικονομικά παζαρέματα. Έτσι δε θα αρκεστεί στα ναζιστικού τύπου αντίποινα και στη λογική της συλλογικής ευθύνης που εφάρμοσε διατάσσοντας εφόδους των ΕΚΑΜ σε πολλές φυλακές της χώρας. Έφοδοι κατά τις οποίες τα ΕΚΑΜ προκάλεσαν φθορές στα κελιά και τα προσωπικά αντικείμενα των κρατουμένων, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις βιαιοπράγησαν ως τραμπούκοι β’ διαλογής.

Νέα μέτρα διατυμπανίζει ο κ. Ρουπακιώτης, με τη νοσηρή αφέλεια που μόνο ένας κύριος Δένδιας θα μπορούσε να μιμηθεί. Παραχωρεί ένα σημαντικό κομμάτι του ελέγχου των κρατουμένων σε δυνάμεις της αστυνομίας ενώ αναγγέλλει και ίδρυση πειθαρχικής φυλακής υπερ-υψίστης ασφαλείας! Επαναφέρει λοιπόν δύο μέτρα για την κατάργηση των οποίων οι κρατούμενοι τη δεκαετία του ’90 είχαν δώσει αιματηρούς αγώνες. Αγώνες τους οποίους ο κ. Ρουπακιώτης, με την ιδιότητα του δικηγόρου τότε και όχι της τροικανής μαριονέττας, έβρισκε δίκαιους.

Φυσικά δεν εκπλήσσει ότι το δόγμα νόμος και τάξη εφαρμόζεται και στις φυλακές. Δεν εκπλήσσει γιατί αυτό είναι το φυσικό του πεδίο και οι κρατούμενοι το κατεξοχήν υποκείμενό του. Όμως πρέπει να είναι κανείς, όχι απλά ανίκανος για υπουργός αλλά εντελώς ηλίθιος για να μην καταλαβαίνει ότι αυτά τα μέτρα θα σημάνουν όχι το τέλος των αποδράσεων αλλά το τέλος των αναίμακτων αποδράσεων.

Με λίγα λόγια, την ούτως ή άλλως δύσκολη και απογυμνωμένη από σχεδόν κάθε δικαίωμα ζωή του κρατουμένου, θα έρθει να επιβαρύνει η κατά βούληση είσοδος και έρευνα της αστυνομίας στον προσωπικό του χώρο -το κελί εν προκειμένου- και η αναβίωση από πλευράς της οποιασδήποτε βεντέτας, όπως ένα πρώτο δείγμα γραφής αποκαλύφθηκε στις έρευνες – αντίποινα που έκαναν τα ΕΚΑΜ στις φυλακές Τρικάλων και Κορυδαλλού. Όποιος κρατούμενος αντισταθεί σ’ αυτόν τον εξευτελισμό από εδώ και έπειτα, τον περιμένουν οι πειθαρχικές φυλακές υπερ- υψίστης ασφαλείας όπου θα του στερείται  – “περιορίζεται” κατά τις πιο κομψές διαρροές του υπουργείου – η επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Ο κρατούμενος λοιπόν μένει εντελώς ευάλωτος στην κρατική αυθαιρεσία καθώς, αν έχει ένα τρόπο να αντισταθεί σε οποιαδήποτε κατάχρηση εξουσίας, αυτός είναι η μέσω της επικοινωνίας του δημοσιοποίηση της κατάστασής του.

Η διαφθορά στις ελληνικές φυλακές, η διαφθορά της σωφρονιστικής υπηρεσίας μπορεί πράγματι κάποιες φορές να ανοίγει το δρόμο για αποδράσεις. Όμως ας μάθει ο κ. Ρουπακιώτης ότι η διαφθορά στις ελληνικές φυλακές είναι διοικητική επιλογή, είναι βαλβίδα αποσυμπίεσης και όχι αδυναμία. Η σωφρονιστική υπηρεσία την τελευταία δεκαετία για να κρατήσει ένα επίπεδο κοινωνικής ειρήνης στις φυλακές, επέλεξε το καρότο της διαφθοράς απ’ το μαστίγιο της μηδενικής ανοχής, γιατί πολύ καλά γνωρίζει ότι οι φυλακές είναι ένα καζάνι που βράζει…

Είναι ένα καζάνι που βράζει, γιατί ο κ. Ρουπακιώτης και ο κάθε προκάτοχός του, ποτέ δεν ασχολήθηκε με το πώς μπαίνουν τόσες χιλιάδες άνθρωποι στην φυλακή αλλά με το πώς βγήκαν 11 όλοι κι όλοι. Γιατί ποτέ δεν έλεγξε γιατί τόσες χιλιάδες άνθρωποι καταδικάζονται σε αποκρουστικά βαριές ποινές με στοιχεία που δεν στέκουν ούτε σε καφενοδικείο. Ας αφήσει τις πειθαρχικές φυλακές εκεί όπου ανήκουν, στο χρονοντούλαπο δηλαδή της ιστορίας, κι ας ασχοληθεί με το πρόβλημα που πραγματικά άπτεται των αρμοδιοτήτων του. Το πώς δηλαδή αποδίδεται η ποινική δικαιοσύνη στην ελλάδα και το πώς τα δικαστήρια βάζουν τις ποινές “με το μάτι” σαν να βαθμολογούν απλά και μόνο τον όγκο μιας δικογραφίας, οδηγώντας σε υπερπληθυσμό τις φυλακές.

Τέλος, ας επισκεφτεί μια φορά πέρα από τα γραφεία των διευθυντών και των αρχιφυλάκων, μια πτέρυγα κρατουμένων για να δει πως ζουν οι άνθρωποι εκεί για χρόνια ατελείωτα. Κ ι αν παραδεχτεί ότι κ ο ίδιος δεν θα επιχειρούσε να φύγει με κάθε κόστος, ας πάρει ότι μέτρο νομίζει. .

 

Α. Θεοφίλου

Κρατούμενος φυλακών Δομοκού,

02/04/2013

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε ένα 24ωρο πριν την μαγική απόδραση στις φυλακές Τρικάλων στις 22-3-2013.

Έχει ίσως κάποιο ενδιαφέρον να σχολιαστούν οι δυο τελευταίες απόπειρες απόδρασης από φυλακές υψίστης ασφαλείας. Με ελικόπτερο από τα Τρίκαλα η μια , με μια μικρή μπλόφα από το Μαλανδρίνο η άλλη.

Στη μία περίπτωση φάνηκε ότι η αστυνομία δεν δίστασε, προκειμένου να εμπεδωθεί το δόγμα μηδενικής ανοχής, να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή δεκάδων ανθρώπων, επικαλούμενη την πρόθεση της να αποτρέψει μια απόδραση , πράξη που διώκεται σε βαθμό πλημμελήματος…

Στη δεύτερη περίπτωση είδαμε τι μπορεί να πετύχει ένας κρατούμενος καμουφλάροντας ένα απλό ράδιο σε τηλεχειριστήριο βόμβας (!) αν οι διωκτικοί μηχανισμοί ξέρουν ότι με την ελευθερία του δεν αστειεύεται. Μπορεί τελικά να μη κατάφερε να φύγει αλλά κράτησε για ένα 24ωρο μια φυλακή στο πόδι με μόνο του όπλο τη απόφαση.

Όμως αυτό που πραγματικά έχει σημασία σ’ αυτά τα δυο περιστατικά είναι η αλλαγή στο νόημα της απόδρασης και η μετάλλαξη της σε μια ατομική υπόθεση του κρατούμενου. Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’90 η εξέγερση και η απόδραση ήταν δυο έννοιες σχεδόν αλληλένδετες. Η εξέγερση ήταν συνήθως η συνέπεια μιας απόπειρας μαζικής απόδρασης . Οι κρατούμενοι σε μια φυλακή , όλοι μαζί προσπαθούσαν ν’ αποδράσουν , κάποιοι τα κατάφερναν, κάποιοι τραυματίζονταν από σφαίρες μπάτσων στην προσπάθεια και οι υπόλοιποι επέστρεφαν πίσω κι έκαιγαν την φυλακή τους. Για την μετάλλαξη αυτή οι αιτίες πρέπει ν’ αναζητηθούν από τη μια στην αναβάθμιση της τεχνολογίας και της αρχιτεκτονικής της καταστολής και από την άλλη στο χωρίς προηγούμενο ατομικισμό των σύγχρονων κρατουμένων.

Οι σύγχρονες φυλακές είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να επιτυγχάνεται ο μεγαλύτερος δυνατός έλεγχος τόσο με φυσικές όσο και με ηλεκτρονικές μεθόδους. Είναι οι κάμερες σε κάθε γωνιά , της απόλυτα τετραγωνισμένης και με απουσία οποιοιδήποτε φυσικού στοιχείου, πτέρυγας. Είναι οι πόρτες που ανοίγουν μόνο ηλεκτρονικά από τα δωμάτια ελέγχου. Είναι και ότι – μια σημαντική λεπτομέρεια- η ταράτσα , το κατεξοχήν καταφύγιο στασιαστών κρατουμένων, δεν είναι προσβάσιμη σχεδόν με κανένα τρόπο.

Από την άλλη είναι η αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού την τελευταία δεκαετία, που έχει επιφέρει κάποιες αλλαγές στην αντίληψη των κρατουμένων. Ο πληθυσμός των φυλακών δεν αποτελείται ούτε από αιμοσταγείς εγκληματίες ούτε από ρομαντικούς παράνομους . Αποτελείται από μετανάστες της Αφρικής και της Ασίας που τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν, όχι απλά τη γλώσσα αλλά ούτε καν τον λόγο που είναι στη φυλακή. Αποτελείται από τοξικομανείς των οποίων η θέση είναι στα νοσοκομεία. Αποτελείται από τρομαγμένους απατεωνίσκους και χρεοφειλέτες, την νέα τάση των ελληνικών φυλακών. Αποτελείται από νονούς και μπράβους της νύχτας που με αντάλλαγμα κάποιες μικροεξυπηρετήσεις κρατάνε μια ισορροπία στις ελληνικές φυλακές μεταξύ διαφθοράς και κοινωνικής ειρήνης.

Οι σχέσεις των κρατουμένων μεταξύ τους είναι ψεύτικες, υποκριτικές μέχρι αναγούλας και διπλωματικές. Ένα παιχνίδι κυριαρχίας που λειτουργεί ως τροχοπέδη στο χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης, κάτι που μειώνει την αγωνιστική διάθεση η οποία προϋποθέτει την αλληλεγγύη. Διασπασμένοι οι κρατούμενοι σε έθνη και φυλές, σε μικρές και μεγάλες ποινές, σε διαφορετικά αδικήματα, σε προσωπικές διαφορές οι οποίες οφείλονται κυρίως στην πρέζα και σε ατομικά μικροσυμφέροντα, καταστρέφουν την όποια κοινότητα αγώνα θα μπορούσε να δημιουργηθεί . Τελικά όποιος θέλει να διεκδικήσει την ελευθερία του καλείται να το προσπαθήσει μόνος του ή με μερικούς φίλους. Οι συλλογικές λύσεις μοιάζουν σαν ένας ξεπερασμένος ρομαντισμός που ανήκει στη δεκαετία του ’90.

Και γιατί όλα αυτά έχουν σημασία;

Γιατί η φυλακή δεν είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Είναι ο χώρος που συμπυκνώνονται οι λειτουργίες της, οι αξίες της, οι παραδόσεις της, η ηθική της, τα προβλήματα της. Βλέποντας κανείς και αναλύοντας τι συμβαίνει μέσα μπορεί να ερμηνεύσει την κοινωνική αδράνεια έξω.

Θεαματικά και θεμιτά είναι τα ελικόπτερα της απόδρασης όμως ομορφότερες είναι οι φλόγες της εξέγερσης. Δεν πρέπει να πάψουμε να τιμούμε αυτούς που κατάφεραν ή έστω προσπάθησαν να ν’ αποδράσουν, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στόχος δεν πρέπει να είναι να πετάξουμε πάνω από τα τείχη αλλά να χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια τους.

Α. Θεοφίλου.

21-3-2013

Ε1 πτέρυγα φυλακών Δομοκού.

 

Τηλεφωνική επικοινωνία με φυλακές Δομοκού

1.

Πίσω από τις διαχωριστικές γραμμές που προσπαθεί να επιβάλει η εξουσία μέσω των media, πίσω από τους ψευδείς διαχωρισμούς  μεταξύ βίας -μη βίας, νομιμότητας-παρανομίας, αγνού αγώνα -αγώνα για την διατήρηση συντεχνιακών προνομίων, αγνού αγώνα –τρομοκρατίας,  αναδεικνύεται η πραγματική τους ενότητα. Μέσω του τρόπου διαχείρισης τους από τα media και του τρόπου αντιμετώπισης τους από την πολιτική -δικαστική -αστυνομική εξουσία , αναδύεται μια βαθιά ενότητα. Η ενότητα της “κοινωνικής απειλής”.

 

Και ως κοινωνική απειλή, στην σύγχρονη επιστημονική δυστοπία που ζούμε, δεν θεωρούνται οι τράπεζες που έχουν ρημάξει την ανθρωπότητα, που έχουν οδηγήσει στον υποσιτισμό, στην απελπισία  και στην αυτοκτονία δισεκατομμύρια ανθρώπους. Που είναι αυτές που κρύβονται πίσω από κάθε κοινωνική πληγή. Κοινωνική απειλή θεωρούνται αυτοί που τολμούν και τις ληστεύουν!

 

Κοινωνική απειλή, στην δημοσιογραφική οργουελική νεογλώσσα, δεν είναι αυτοί που πετάνε χιλιάδες εργαζόμενους -ανθρώπους και όχι αριθμούς- στο δρόμο ως “πλεονάζων εργατικό δυναμικό”, αλλά αυτό το άχρηστο πλεόνασμα που έχει το θράσος να απεργεί παρότι  περισσεύει!

 

Κοινωνική απειλή, δεν είναι οι εταιρείες εξόρυξης χρυσού που καταστρέφουν τον βιότοπο  και κάθε διάσταση της ζωής χιλιάδων ανθρώπων στην Χαλκιδική, αλλά όταν σαράντα αποφασισμένοι αγωνιστές προσπαθούν  να αντισταθούν σε αυτήν την προοπτική προσθέτοντας λουδίτικα χαρακτηριστικά στον αγώνα τους.

 

Κοινωνική απειλή, δεν είναι κατά την νοσηρή λογική τους, η ανάγκη που οδηγεί γυναίκες να νοικιάζουν το σώμα τους για ερωτική χρήση στον κάθε λιγδιάρη που θέλει να γαμήσει χωρίς καπότα .Κοινωνική απειλή, είναι ότι αυτές οι γυναίκες δεν είχαν την “ευαισθησία” να κάνουν ιατρικές εξετάσεις.

 

Κοινωνική απειλή, δεν είναι οι δεκάδες κάθε μέρα, μαχαιρωμένοι μετανάστες, αλλά το ότι αυτοί μπαίνουν χωρίς άδεια στην χώρα.

 

Κοινωνικοί απειλή, δεν είναι η σε βαθμό ασφυξίας, εμπορευματοποίηση  κάθε γωνιάς της πόλης, αλλά η κατάληψη κτιρίων από αναρχικούς, για αντιεμπορευματική χρήση.

 

2.

Το δόγμα “Νόμος και Τάξη”, συμπυκνώνει την πολιτική ιδεολογία του καθεστώτος που έχει αναλάβει την διαχείριση της κρίσης. Παρά τους τεχνητούς διαχωρισμούς  που προσπαθεί να επιβάλει μέσω των media, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναδεικνύει την ενότητα αυτών που το ίδιο ορίζει ως  εκτός “Νόμου και Τάξης”.

 

Την ενότητα των καταλήψεων, των οροθετικών, των κατηγορούμενων για τρομοκρατία, των απεργών στα Μ.Μ.Μ, των αγροτών που κλείνουν τους δρόμους, των νεολαίων που αντιστέκονται, των μεταναστών που βίαια εγκατέλειψαν το μικροαστικό όνειρο.

 

Μισό χρόνο πριν (18/08/2012) και στα πλαίσια του δόγματος “Νόμος και Τάξη”, πραγματοποιείται  η σύλληψη μου από την αντιτρομοκρατική. Από την υπηρεσία δηλαδή, που όταν δεν ληστεύει προποτζίδικα και δεν επιδίδεται σε αρχαιοκαπηλία, παίζει το παιχνίδι “μάντεψε ποιός”. Χωρίς επιτυχία. Με οδυνηρές συνέπειες. Μια σύλληψη, την εγκυρότητα της οποίας επικύρωσαν οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές των media, αναθεματίζοντας την εικόνα μου, καθώς την περιφέρανε από πλάνο σε πλάνο.

 

Μια σύλληψη, για την πολύκροτη υπόθεση της ληστείας της alpha bank στην Πάρο όπου ένας άνθρωπος έχασε την ζωή του στην προσπάθεια του να εμποδίσει την διαφυγή των ληστών, η οποία πασπαλίστηκε και με την “κατηγορία” της συμμετοχής μου στην ε.ο. Σ.Π.Φ.

 

Μία σύλληψη με κατηγορίες (ανθρωποκτονία, απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά συρροή, ληστεία, συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και κάτι πλημμελήματα), που όχι μόνο αρνούμαι, αλλά επιπλέον επιστρέφω στους διώκτες μου και στα αφεντικά τους ως χαρακτηρισμούς.

 

Έξι μήνες μετά, σε αναμονή του πρώτου συμβουλίου. Ενός συμβουλίου δικαστών που κάνει εξισώσεις ποινικής λογιστικής για να αποφασίσει αν κάποιος άνθρωπος-και όχι αριθμός- μπορεί να συνεχίσει την ζωή του ή αν πρέπει να παραμείνει για φύλαξη, αποθηκευμένος για ενδεχόμενη μελλοντική χρήση.

 

Έξι μήνες μετά, ο αγώνας για την χειραφέτηση του προλεταριάτου από την εξουσία του κεφαλαίου, ο αγώνας ενάντια στις φυλακές και την κοινωνική οργάνωση που τις παράγει, ενάντια στο δόγμα “Νόμος και Τάξη” συνεχίζεται…

 

Α. Θεοφίλου

Ε1 Πτέρυγα

Φυλακές Δομοκού

Φλεβάρης 2013

(Δημοσιεύτηκε στη σελίδα athens.indymedia.org, https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1459715)

Με αφορμή το ρεπορτάζ στην “Αυγή” της Κυριακής (20.01.2013) της κ. Ειρήνης Λαζαρίδου σε σχέση με τα σχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης για την τοποθέτηση βραχολιού-GPS [1] σε υπόδικους και κατάδικους, θα προσπαθήσω να εκφράσω κάποιες διαφωνίες και να συμπληρώσω κάποιες σκέψεις σε μια συζήτηση που δυστυχώς, προς το παρόν, δεν δείχνει να απασχολεί σε βαθμό ανάλογο με τη σημασία της. Σαν να μην πρόκειται για ένα μέτρο που σηματοδοτεί το ολοκληρωτικό πέρασμα σε μια κοινωνία επιστημονικής δυστοπίας. Το εν λόγω ρεπορτάζ εντοπίζει ως κυρίαρχο πρόβλημα των ελληνικών φυλακών τον υπερπληθυσμό τους και αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα του μέτρου αυτού ως προς την αποσυμφόρησή τους. Κύριο εμπόδιο θεωρεί το υψηλό κόστος και εκφράζει τον φόβο ότι, κατά το παράδειγμα των χωρών της Λατινικής Αμερικής, μόνο οι πλούσιοι κρατούμενοι και συγκεκριμένα τα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος θα μπορούν να κάνουν χρήση του (εκτίοντας τις ποινές τους σε κατ’ οίκον περιορισμό) τη στιγμή που η πλειοψηφία των κρατουμένων θα συνεχίσει να στοιβάζεται σαν τις κατσαρίδες. Θεωρώ μερική και ως εκ τούτου προβληματική την αναγωγή του υπερπληθυσμού σε κυρίαρχο πρόβλημα της φυλακής. Σίγουρα είναι ντροπιαστικό για μια κοινωνία να στοιβάζει τους αποδιοπομπαίους τράγους της ανά τετράδες σε κελιά των 3 τετραγωνικών μέτρων, όπως συμβαίνει στις περισσότερες φυλακές της χώρας. Όμως ακόμη χειρότερη είναι η νεκρική άνεση που προσφέρουν τα τρίκλινα ευρύχωρα κελιά με θέρμανση και ζεστό νερό στις καινούργιες κλειστές φυλακές αμερικάνικου τύπου. Τρίκαλα, Δομοκός, Γρεβενά, Νιγρίτα, Χανιά. Στα όρια της αισθητηριακής απομόνωσης, απομονωμένος ακόμα και από τις επαρχιακές πόλεις στις οποίες υποτίθεται ότι είναι χτισμένες αυτές οι φυλακές, ο κάθε κρατούμενος, ως εξωτερικό ερέθισμα, δικαιούται μόνο ένα μικρό κομμάτι ουρανού πάνω από ένα κλειστοφοβικό προαύλιο που σε μέγεθος και αρχιτεκτονική περισσότερο θυμίζει πάτο άδειας πισίνας. Το σακάτεμα του ψυχικού κόσμου του κρατούμενου, η κοινωνική και η οικονομική του καταστροφή, η βίαιη τοποθέτησή του σε μια τεχνητή και επιβεβλημένη από την ποινική Δικαιοσύνη κοινότητα, η στέρηση των αγαπημένων του προσώπων, ο περιορισμός των αισθήσεων, με λίγα λόγια η διαδικασία απανθρωποποίησής του, είναι τα βασικά προβλήματα της φυλακής. Ο υπερπληθυσμός είναι ένα πρόβλημα τόσο υπαρκτό όσο και ενδεικτικό της σαδιστικής αδιαφορίας του τιμωρητικού συστήματος, αλλά με το να επικεντρώνει κανείς σε αυτό κινδυνεύει να συσκοτίσει το ουσιαστικό πρόβλημα, που είναι η φυλακή καθ’ αυτή. Ωστόσο, για όσους επιμένουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης των φυλακών και αναζητούν κάποια θεσμική λύση για την καλυτέρευση των συνθηκών μέσα σε αυτές, αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μείωση των ποινών, την επιεικέστερη αντιμετώπιση των παραβατών και την καθιέρωση της έκτισης των 3/7 έναντι των 3/5 που ισχύει σήμερα για την αναστολή ποινής. Οι φόβοι που εκφράζονται στο ρεπορτάζ, για τη δυνατότητα που ενδεχομένως να αποκτήσουν τα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος να μετατρέψουν την ποινή τους σε κατ’ οίκον περιορισμό καταφέρνοντας έτσι να συνεχίσουν την εγκληματική τους δραστηριότητα, είναι μάλλον αβάσιμη. Στην Ελλάδα, όσο και αν ακούγεται περίεργο, παρά τη διαπλοκή του με την πολιτική και οικονομική εξουσία, το οργανωμένο έγκλημα διώκεται με ειδικούς νόμους και τα στελέχη του καταδικάζονται σε εξοντωτικές ποινές. Η ποινική Δικαιοσύνη δεν έχει δείξει καμιά επιείκεια απέναντί του και δεν προκύπτει ότι θα αλλάξει τακτική με αφορμή το βραχιολάκι. Το βραχιολάκι λοιπόν δεν έρχεται για να βγάλει από τη φυλακή τα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος. Πολύ περισσότερο, δεν έρχεται για να ανακουφίσει τους κρατούμενους από τον υπερπληθυσμό, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι οι προφυλακίσεις και οι καταδικαστικές αποφάσεις επιβάλλονται από τα ελληνικά δικαστήρια με μια ευκολία που δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για κάποιου είδους αρνητική βαθμολογία σε διαγωνισμό. Σαν να είναι οι ποινές που καταδικάζουν ανθρώπους σε εγκλεισμό το αποτέλεσμα κάποιας λογιστικής εξίσωσης και όχι τα χρόνια που φορτώνονται στην πλάτη τους πραγματικοί άνθρωποι θαμμένοι ζωντανοί. Δεδομένης της έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης και της αντιμετώπισής της από την εξουσία μέσω του” δόγματος της μηδενικής ανοχής”, το βραχιολάκι όχι μόνο δεν θα συμβάλει στην αποσυμφόρηση των φυλακών, αλλά αντίθετα θα προκαλέσει ένα κύμα αυστηροποίησης της ποινικής Δικαιοσύνης, δίνοντας στους λειτουργούς της τη δυνατότητα να φυλακίζουν με τη σαδιστική άνεση που το έκαναν έως τώρα, αλλά και επιπλέον να επιβάλλουν το όχι μόνο ανώδυνο αλλά και κερδοφόρο για το κράτος “βραχιολάκι” σε κατηγορίες παραβατών τόσο ελαφριές που μέχρι τώρα δεν συνηθιζόταν να έχουν επιπτώσεις. Δηλαδή με το παραμικρό πλημμέλημα. Είναι σημαντικό να γίνει σαφές ότι αυτό το μέτρο δεν αφορά μόνο κρατουμένους ή μόνο παραβατικές και υποπολιτισμικές ομάδες. Αφορά όλους όσοι έχουν για μοναδικό τους εμπόρευμα την εργασιακή τους δύναμη. Ολόκληρο το προλεταριάτο. Και αυτό γιατί είναι η τάξη αυτή που, όσο η κρίση βαθαίνει και η απαξίωση της εργασιακής δύναμης παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις, τείνει να είναι έκθετη σε μια ολοένα και αυστηρότερη ποινική καταστολή. Σε συνδυασμό με την “εναλλακτική” ποινή (που, όπως αποκάλυψε ο υφυπουργός Δικαιοσύνης στην τηλεοπτική εκπομπή “Πρωταγωνιστές” είναι επίσης στις προθέσεις του υπουργείου), δηλαδή την άμισθη “κοινωφελή “εργασία, είναι το πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση του σωφρονιστικού – βιομηχανικού συμπλέγματος στην Ελλάδα, που θα δώσει τη χαριστική βολή στην ήδη απαξιωμένη εργασιακή δύναμη, αφού η βιομηχανία της ποινικής καταστολής θα είναι σε θέση να παρέχει έναν απόλυτα ελεγχόμενο και συγχρόνως άμισθο στρατό εργαζομένων δημιουργώντας ένα τοπίο επιστημονικής δυστοπίας. Οι προλετάριοι λοιπόν δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις μεταμοντέρνες και με GPS αλυσίδες τους. Α. Θεοφίλου, κρατούμενος φυλακών Δομοκού [1] : http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=744761