εν όψει δικαστηρίου..

1

Τον Σεπτέμβρη του 2009 ξεκινάνε οι πρώτες συλλήψεις με πρόσχημα την “εξάρθρωση”  της Σ.Π.Φ., εγκαινιάζοντας την μέθοδο της ποινικοποίησης προσωπικών σχέσεων μεταξύ αναρχικών και διανέμοντας εντάλματα σύλληψης σαν φέιγ βολάν. Μια τακτική που στόχο δεν έχει να πλήξει μόνο τη Σ.Π.Φ., αλλά τον αναρχικό χώρο συνολικά. Στην ουσία, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί θα χρησιμοποιήσουν τη συγκεκριμένη οργάνωση ως αφορμή για να επιτεθούν στον αναρχικό χώρο σπέρνοντας το φόβο και την ανασφάλεια στο εσωτερικό του.

Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου Υπουργείο Δημοσίας Τάξης θα μετονομαστεί σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Γεγονός που αμήχανα θα ερμηνευτεί ως εξωραϊσμός. Δεν είναι όμως τυχαία η χρονική συγκυρία που γίνεται αυτή η αλλαγή ονομασίας. Την περίοδο, δηλαδή, που η μεσαία τάξη χάνει απότομα τα προνόμια και τα δικαιώματά της εκπίπτοντας στην ουσία από την ιδιότητα του πολίτη σε αυτή του υπηκόου. Το εν λόγω Υπουργείο είναι αρμόδιο πια για να προστατέψει μόνο μια μικρή συντεχνία εξουσιαστών και κεφαλαιοκρατών που δεν εννοεί να εγκαταλείψει τα προνόμιά της.

Μέσα στα επόμενα χρόνια πολλά θα αλλάξουν με πιο σημαντικό την οριστική εγκατάλειψη του κεϋνσιανικού μοντέλου και τη μετάλλαξη της εργασίας από δικαίωμα σε προνόμιο. Η εξουσία του Κεφαλαίου δεν είναι σε θέση να προσφέρει το μικροαστικό όνειρο παρά μόνο καταστολή. Τα καρότα δεν φτάνουν πια ούτε για κίνητρα και μόνο το μαστίγιο μπορεί να δώσει τη λύση.

Η εκδήλωση της κρίσης, που υπέβοσκε από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, οδηγεί την κεφαλαιοκρατική τάξη, στην προσπάθειά της να διατηρήσει τα κέρδη της, σε τακτικές πρωταρχικής συσσώρευσης και αποικιοκρατικές πολιτικές ακόμα και στο εσωτερικό του Δυτικού Κόσμου. Αφού δε μπορεί να πετύχει κέρδη μέσω της Αγίας Ανάπτυξης, επιδίδεται στο πλιάτσικο. Έτσι, η εξουσία του Κεφαλαίου στρατιωτικοποιείται. Στρατιωτικοποιεί την εργασία, επιστρατεύοντας εργαζόμενους. Στρατιωτικοποιεί την καταστολή, χρησιμοποιώντας τα ΕΚΑΜ με ασήμαντες αφορμές. Στρατιωτικοποιεί τη Δικαιοσύνη, εφαρμόζοντας ειδικούς νόμους για τους πολιτικούς χώρους που αντιστέκονται.

Ειδικοί νόμοι, που προς το παρών εφαρμόζονται στον αναρχικό χώρο και αύριο θα εφαρμοστούν σε οποιαδήποτε μπρεχτική παραλλαγή. Ειδικοί νόμοι, που λένε αρκεί κάποιος αναρχικός να είναι  στοχοποιημένος από την αντιτρομοκρατική για να βρεθεί τυλιγμένος σε κούφιες αλλά ογκώδεις δικογραφίες.

2

Σε αυτή τη πολιτική συγκυρία τοποθετείται η δίωξη μου. Μία δίωξη βασισμένη στο ιδιώνυμο του αναρχικού και την τακτική της ποινικοποίησης των προσωπικών και πολιτικών σχέσεων.

Μία δίωξη που στο ένα σκέλος της, αυτό της συμμετοχής στη Σ.Π.Φ., “βασίζεται” στην κοινωνική μου επαφή με τον αναρχικό σύντροφο και φίλο Κώστα Σακκά. Το ενδιαφέρον είναι, ότι και ο ίδιος αρνείται τη συμμετοχή του στη συγκεκριμένη οργάνωση. Η αντιτρομοκρατική με παρουσιάζει επίσης, ψευδώς, να προσφέρω μέτρα αντιπαρακουλούθησης στο ΚΤΕΛ Αγρινίου σε άλλον κατηγορούμενο για την ίδια υπόθεση, όπου για την ιστορία αρνείται τη συμμετοχή του στην οργάνωση.

Στο δεύτερο σκέλος της, η δίωξη μου αφορά την κατά φαντασία της αντιτρομοκρατικής συμμετοχή μου στη ληστεία της Alfa Bank Πάρου και το θανάσιμο τραυματισμό ενός πολίτη που επιχείρησε να εμποδίσει τη διαφυγή των ληστών. Μία δίωξη με μοναδικό στοιχείο δείγμα dna που βρέθηκε σε κινητό αντικείμενο (καπέλο) κοντά στη τράπεζα, στοιχείο που σε καμία περίπτωση δε συνεπάγεται την παρουσία μου στη ληστεία και για το οποίο αμφισβητώ την εγκυρότητα στη διαδικασία περισυλλογής και ανάλυσης του.

Στις 10 Ιουνίου, λοιπόν, καλούμε να παρουσιαστώ στο Γ’ τριμελές εφετείο κακουργημάτων στην Λουκάρεως κατηγορούμενος για συμμετοχή στη ΣΠΦ και επιπλέον ότι ως μέλος της συγκεκριμένης οργάνωσης συμμετείχα στη ληστεία της Alfa Bank Πάρου. Κατηγορίες που από την πρώτη στιγμή αρνούμαι.

Αντιμέτωπος με βαριές κατηγορίες σε μια ογκωδέστατη δικογραφία γεμάτη εικασίες της αντιτρομοκρατικής για τον τρόπο ζωής μου και εντελώς κενή, όπως είναι φυσικό, από οποιοδήποτε στοιχείο.

3

Οι δίκες δεν είναι θεατρικές παραστάσεις. Είναι όμως τελετουργίες. Τελετουργίες, όπου η εξουσία του Κεφαλαίου αποκαθιστά αυτό που ορίζει ως Δίκαιο όταν θεωρεί πως έχει διαταραχθεί. Τελετουργίες όπου αποκρυσταλλώνονται κοινωνικοί συσχετισμοί. Στη συγκεκριμένη δίκη, το διακύβευμα μεταξύ άλλων, είναι τόσο η θεσμοθέτηση της ποινικοποίησης πολιτικών χώρων και αγώνων όσο και των προσωπικών σχέσεων κοινωνικών αγωνιστών. Η παγίωση μιας κατάστασης, όπου όποιος αντιστέκεται θα είναι υπόλογος στην εξουσία όχι μόνο για την ιδιότητα του ως αντιστεκόμενος αλλά για όλες τις εκφράσεις της κοινωνικής του ζωής. Ή αλλιώς παγίωσης μιας κατάστασης, όπου το να είναι κανείς αναρχικός είναι από μόνο του τεκμήριο ενοχής.

Θα μείνει μόνο η κάθε φιλία μεταξύ αναρχικών να πάρει το χαρακτήρα συμμετοχής και ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση.

 

Ο Κ..

28/09/2012

Ο Κ.. Ο Κ. έχει βγάλει 45 χρόνια φυλακή. Είκοσι χρονών πρωτομπήκε και τώρα είναι 70. Με αποκαλεί συμπατριώτη επειδή έχει κάνει Γεντί Κουλέ στη Θεσσαλονίκη. Έχει κάνει και Αβέρωφ. Τώρα βγάζει τη δεύτερη ισόβια και επειδή έφτασε τα εβδομήντα, οι μέρες του μετράνε διπλές. Τον τυχεράκια! Μόλις έβγαλε την πρώτη του ισόβια αποφυλακίστηκε και μετά από ένα μήνα ελευθέρου βίου, τον ξαναπιάσανε και του έριξαν πάλι ισόβια! Φτου κι απ’ την αρχή άλλα δεκαέξι χρόνια! Τώρα είναι στον έβδομο. Μου φαίνεται πως έχει συνηθίσει. Από είκοσι χρονών που μπήκε μέχρι τώρα που πάτησε τα εβδομήντα, έχει μείνει ελεύθερος μόλις πέντε χρόνια. Δεν τον έχω ρωτήσει τι έκανε για να του αξίζει η ολοκληρωτική καταστροφή της ζωής του, αλλά πιστεύω ότι σε κανέναν δεν αξίζει τέτοια μεσαιωνική τιμωρία.

Οι κρατούμενοι όταν τον συναντάνε, κάνουν πως τον μυρίζουν και του λένε: “Φύγε από δω χώμα” ή “μυρίζει τάφος” ή “άντε γαμήσου βρικόλακα”. Γενικά δεν εμπνέει κανένα σεβασμό. Πράγματι η αύρα που αφήνει πίσω του έχει κάτι το νεκρικό. Κάτι το μιαρό. Τα βλέφαρά του είναι μπλαβί και το δέρμα του σαν τσαλακωμένη εφημερίδα. Έχει μόνο ένα δόντι που κρέμεται στα πλάγια. Μια φορά ο συγκάτοικός μου εκνευρίστηκε μαζί του και του είπε: “Κ. κάτσε καλά! Θα σου σπάσω το δόντι!”. Όμως ο Κ. απάντησε: “Κάτσε καλά! Θα σε κάνω συγχώνευση!”. (Δηλαδή, “Και να σε σκοτώσω δεν μου κάνει διαφορά στην ποινή γιατί θα μπούνε στη συγχώνευση!”).

Ο λογιστικός “ανθρωπισμός” της ποινικής δικαιοσύνης έχει επηρεάσει και τους κρατούμενους.

VII

1-11-2012

Έχω κάποιες μέρες να γράψω για το ημερολόγιο. Όσο περνάει ο καιρός σταματάνε  κάποια πράγματα να μου κάνουν εντύπωση. Δεν είναι μεγάλη η γκάμα των καταστάσεων. Έχουν μείνει κάποια τεχνικά ζητήματα που πρέπει να περιγράψω και λιγότερα υπαρξιακά. Έχω βρεί όμως την παρομοίωση που μπορεί να κάνει κατανοητή την ατμόσφαιρα της φυλακής. Είναι σαν κατάληψη σχολείου στα ΄90ς. Η αρχιτεκτονική σχολείου και οι κρατούμενοι που μοιάζουν με τους λεγόμενους εξωσχολικούς. Κάποιες εγκληματικές φυσιογνωμίες δηλαδή που παίζουν χαρτιά και κόβουν άσκοπα βόλτες με ένα μπεγλέρι στο χέρι.

Εγώ δεν νιώθω σαν κρατούμενος αλλά σαν ερευνητής που καλείται να περιγράψει την ζωή αυτής της κοινωνικής ομάδας ζώντας μαζί της. Όπως οι εθνολόγοι περασμένων αιώνων που ζούσαν μαζί με τεχνολογικά απλούς λαούς. Συμμετείχαν στην ζωή της κοινότητας, στην καθημερινότητα της, στις τελετουργίες της. Κέρδιζαν την αγάπη και την εμπιστοσύνη των ανθρώπων της. Περνούσαν χρόνια ολόκληρα μαζί τους υιοθετόντας, ενδεχομένος και κάποιες συνήθειες όμως παρέμεναν παρατηρητές. Ποτέ δεν γινόταν πραγματικά μέλη της κοινότητας. Καμιά απο τις δύο πλευρές δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Ηλίας Πετρόπουλος και μαλακίες. Εγώ κάνω δουλειά, δεν αυτοθαυμάζομαι…

Παρολαυτά μου φαίνεται πως απο τώρα έχουν αρχίσει να κολλάω κάποιες απο τις παραξενιές της φυλακής. Όταν μου μιλάνε δεν τους προσέχω και ως εκ τούτου όταν τους μιλάω εγώ και θέλω να με προσέξουν τους ρωτάω επιτακτικά: ”Ακούς; κατάλαβες;” Σίγουρος οτι και αυτοί κάνουν το ίδιο. Επίσης οι αποστάσεις μου φαίνονται πιο μεγάλες απο οτι θα έπρεπε. Το να πάω μέχρι το γραφείο του αρχιφύλακα ας πούμε που είναι μια  απόσταση 70 μέτρων, περίπου, μου φαίνεται σαν μια μικρή εκδρομή. Έχω επίσης αρχίσει να γίνομαι πιο απότομος και πιο αγενής στους τρόπους μου.

Το να συμβιώνεις σε έναν χώρο 500 τερταγωνικών μέτρων με 60 ανθρώπους που εκπροσωπούν 11 λαούς, 20 κακουργήματα και 50 πλημμελήματα δεν είναι τόσο τραγικό όσο ακούγεται. Όμως είναι κάτι που σε αναγκάζει να επιβάλεις συνεχώς τα όρια σου. Επίσης δεν υπάρχει η επλογή της παραίτησης ή της φυγής. Είσαι εγκλωβισμένος. Πρέπει να παλέψεις για την παραμικρή λεπτομέρεια. Η κάθε κίνηση έχει σημασία. Η ευγένεια εκλαβάνεται ώς αδυναμία. Πρέπει συνεχώς να επιβάλεις τα όρια σου. Όμως δεν πρέπει και να τα ξεπεράσεις. Ο τρόπος μοιάζει με αυτόν των σκυλιών. Φοβάμαι μην μου αφήσει κουσούρι.

Κατά τα άλλα η μέρα βγαίνει. Συνήθως δεν την προλαβαίνω. Δεν υπάρχει ιδιαίτερα πολύς χρόνος για χασομέρι. Διάβασμα, γράψιμο, γυμναστική, μπάνιο, μαγείρεμα, τηλέφωνα. Περνάει η μέρα και έχουν μείνει πράγματα πίσω.

2-11-2012

Η φυλακή είναι μια κουτσουρεμένη πλατωνική πολιτεία. Δεν υπαρχουν οι φιλόσοφοι-άρχοντες αλλά μόνο οι φύλακες και οι χειρωνάκτες. Και όσο για τους χειρωνάκτες μην φανταστείται, μπιρίμπα παίζουν όλοι μέρα…

Ας πώ δύο λόγια για τους φύλακες. Οι φύλακες λέγονται υπάλληλοι. Έχει πλάκα να ακούς τους κρατούμενους να  απευθύνοναι σε αυτούς καλώντας τους “υπάλληλε” σαν να μιλάνε στον παρατρεχάμενο τους. Δεν το κάνουν επίτηδες. Έτσι είναι το στύλ τους. Είναι λίγο αγριάνθρωποι. Δεν καταλαβαίνουν πόσο αστείο είναι…. οι σχέσεις κρατουμένων -υπαλλήλων είναι σαν τις σχέσεις ασθενών -νοσηλευτών. Η εξουσία που έχει ο υπάλληλος στον κρατούμενο είναι η ίδια που έχει ο νοσηλευτής στον ασθενή. Ο ένας θέλει να κλείσει ήσυχος το οκτάωρο του κ ο άλλος να περάσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα την διαμονή του. Μιά ισσοροπία που όπως και στα νοσοκομεία εξαρτάται απο το ποιός είναι ο κρατούμενος, το πόσο διεκδικητικός είναι και καμία φορά απο το φακελάκι… Πέρα απο κάτι ηλίθιους που νομίζουν  οτι  είναι μπάτσοι και εισπράτουν την χλεύη και την ειρωνία των κρατουμένων, αφού το ύφος τους είναι αναντίστοιχο με την ιδιότητα τους, οι υπόλοιποι είναι απλά δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν καταλαβαίνουν οτι κάνουν κάτι τόσο νοσηρό όσο το να φυλάνε ανθρώπους. Δεν πιστεύουν οτι κάνουν κάτι κακό. Όμως ευτυχώς δεν πιστεύουν οτι κάνουν και κάτι καλό…

3-11-2012

Είμαι στο γυμναστήριο και κάνω κοιλιακούς. Μπαίνει ένας κρατούμενος και με ρωτάει:

-Πως πάει?

-Ε, τσούκου τσούκου, του απαντάω.

-Έτσι, μου λέει, τσούκου τσούκου, γιατί με το τσάκα τσάκα είδες που καταλήξαμε…

4-11-2012

Η πτέρυγα μου είναι ρώσικη. Οι κρατούμενοι ωε έναν βαθμό κρατούν τις παραδόσεις των ρώσικων φυλακών γιατί είναι πολλοί αυτοί που έχουν κάνει και εκεί κάποια θητεία. Έχουν  ιεραρχεία που είναι διακριτή απο τα τατουάζ τους. Το κάθε τατού έχει συγκεκριμένο νόημα και δεν μπορεί να το έχει ο καθένας. Είναι σαν παράσημο. Όταν ξεδιαλύνω την ακριβή λειτουργία τους θα τα γράψω πιο αναλυτικά. Όλα αυτά αφορούν μόνο τους κρατούμενους πρώην σοβιετικών χωρών. Εμένα και όσους δεν είναι ρώσοι, γεωργιανοί, καζακζτανοί, ουκρανοί, κ.τ.λ. δεν μας επηρρεάζουν ιδιαίτερα. Πάντως ας πούμε ο αρχηγός εδώ έχει δώσει γραμμή να μην γίνοναι φασαρίες και έτσι αν κάποιος έχει πρόβλημα με κάποιον άλλον κρατούμενο απευθύνεται στον αρχηγό και λύνεται συνήθως με συστάσεις. Το πιο ακραίο με κάποια  σφαλιάρα τελετουργικού τύπου. Πάντως κανείς δεν μπορεί να πάρει πρωτοβουλία  να χτυπήσει κάποιον άλλον, χώρις την άδεια του αρχηγού ο οποίος σε τέτοια θέματα είναι ιδιαίτερα φειδωλός.

05-11-2012

Δεν θυμάμαι αν έχω γράψει για τους καινούργιους μου συγκάτοικους. Ο ένας είναι ουκρανός. Τα βράδια παραλυρεί. Ουρλιάζει. Λέει πράγματα στα ρώσικα. Είναι λίγο γκράν γκινιόλ η φάση. Ευτυχώς που δεν παραμιλάει στα λατινικά να κρύβομαι κάτω απο το πάπλωμα! Μου λέει πως στην φυλακή ξεκίνησε αυτή η ιστορία . Μου λέει πως και εγώ μουρμουρίζω όταν κοιμάμαι. Το ξέρω. Εγώ όμως το είχα απ’έξω.

Σε λίγες μέρες φεύγει και αυτός. Θα έιναι  ο τρίτος συγκάτοικος που χαιρετάω. Πήγε δικαστήριο και έφαγε μόλις 3,5 χρόνια. Προσπάθησε να βγάλει κάτι μετανάστες στην Ιταλία. Η κατηγόρια είναι ίδια με το να προσπαθήσεις να τους βάλεις όμως οι ποινές είναι τελείως διαφορετικές…

Ο τουρκοβούλγαρος συγκάτοικος για ίδια υπόθεση έφαγε 575 χρόνια κάθειρξη και 5.800.000 ευρώ πρόστιμο! Κάτι που μεταφράζεται σε 9-15 χρόνια κανονικής ποινής. Σε μιά δίκη που όπως μου λέει κράτησε 5-10 λεπτά. Η διαφορά είναι οτι ο ένας δικάστηκε στην Κέρκυρα κι ο άλλος στην Κομοτηνή. Ο ένας “έβγαζε”, ε και ο άλλος “έβαζε” …

Ο τουρκοβούλγαρος συγκάτοικος είναι μια μορφή τραγική στα όρια του κωμικού. Του δώσανε 2.000 ευρώ για να οδηγήσει ένα φορτηγό με 100 μετανάστες για μια απόσταση περίπου 80 χιλιομέτρων, απο ένα χωριό κοντά στην Αλεξανδρούπολη σε ένα άλλο πάλι εντός Ελλάδος. Ήξερε οτι θα κάνει κάτι παράνομο αλλά δεν υποψιαζόνταν οτι η μεταφορά ανθρώπων τιμωρείται τόσο αυστηρά. Τον πιάσανε λίγο μετά την αυστηροποιήση της σχετικής νομοθεσίας. Μέχρι και λίγο πριν το περισσότερο που μπορούσαν να βάλουν ήταν τα 10 χρόνια κάθειρξη.

Στις δύο μικρούλες κόρες του λέει πως είναι στην Ευρώπη για δουλειά. Εκείνες του λένε να σταματήσει την δουλειά και να γυρίσει κοντά τους. Του λένε οτι δεν θέλουν λεφτά, ούτε ρούχα, ούτε παιχνίδια αλλά να γυρίσει κοντά τους. Τον ρωτάνε αν σταμάτησε να τις  αγαπάει. Μου τα λέει και βουρκώνει. Μου δείχνει τις ζωγραφιές που του στέλνουν ταχυδρομικά. Μου λέει πως μεγαλώνουν χωρίς εκείνον και αυτός το μόνο που ζητάει είναι να τις περιμένει στο σπίτι να γυρίσουν απο το σχολείο. Όμως όχι. Θα τις ξαναδεί  ίσως σε δέκα χρόνια. Όταν θα έχουν πια μεγαλώσει. Όταν θα έχει χάσει όλες τις στιγμές τους. Επειδή έτσι αποφάσισε ένας καργιόλης δικαστής που μετά πήγε σπίτι του, είπε στην γυναίκα του οτι είχε μια πραγματικά δύσκολη μέρα, έφαγε και έριξε έναν μεσημεριανό υπνάκο.