1-11-2012

Έχω κάποιες μέρες να γράψω για το ημερολόγιο. Όσο περνάει ο καιρός σταματάνε  κάποια πράγματα να μου κάνουν εντύπωση. Δεν είναι μεγάλη η γκάμα των καταστάσεων. Έχουν μείνει κάποια τεχνικά ζητήματα που πρέπει να περιγράψω και λιγότερα υπαρξιακά. Έχω βρεί όμως την παρομοίωση που μπορεί να κάνει κατανοητή την ατμόσφαιρα της φυλακής. Είναι σαν κατάληψη σχολείου στα ΄90ς. Η αρχιτεκτονική σχολείου και οι κρατούμενοι που μοιάζουν με τους λεγόμενους εξωσχολικούς. Κάποιες εγκληματικές φυσιογνωμίες δηλαδή που παίζουν χαρτιά και κόβουν άσκοπα βόλτες με ένα μπεγλέρι στο χέρι.

Εγώ δεν νιώθω σαν κρατούμενος αλλά σαν ερευνητής που καλείται να περιγράψει την ζωή αυτής της κοινωνικής ομάδας ζώντας μαζί της. Όπως οι εθνολόγοι περασμένων αιώνων που ζούσαν μαζί με τεχνολογικά απλούς λαούς. Συμμετείχαν στην ζωή της κοινότητας, στην καθημερινότητα της, στις τελετουργίες της. Κέρδιζαν την αγάπη και την εμπιστοσύνη των ανθρώπων της. Περνούσαν χρόνια ολόκληρα μαζί τους υιοθετόντας, ενδεχομένος και κάποιες συνήθειες όμως παρέμεναν παρατηρητές. Ποτέ δεν γινόταν πραγματικά μέλη της κοινότητας. Καμιά απο τις δύο πλευρές δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Ηλίας Πετρόπουλος και μαλακίες. Εγώ κάνω δουλειά, δεν αυτοθαυμάζομαι…

Παρολαυτά μου φαίνεται πως απο τώρα έχουν αρχίσει να κολλάω κάποιες απο τις παραξενιές της φυλακής. Όταν μου μιλάνε δεν τους προσέχω και ως εκ τούτου όταν τους μιλάω εγώ και θέλω να με προσέξουν τους ρωτάω επιτακτικά: ”Ακούς; κατάλαβες;” Σίγουρος οτι και αυτοί κάνουν το ίδιο. Επίσης οι αποστάσεις μου φαίνονται πιο μεγάλες απο οτι θα έπρεπε. Το να πάω μέχρι το γραφείο του αρχιφύλακα ας πούμε που είναι μια  απόσταση 70 μέτρων, περίπου, μου φαίνεται σαν μια μικρή εκδρομή. Έχω επίσης αρχίσει να γίνομαι πιο απότομος και πιο αγενής στους τρόπους μου.

Το να συμβιώνεις σε έναν χώρο 500 τερταγωνικών μέτρων με 60 ανθρώπους που εκπροσωπούν 11 λαούς, 20 κακουργήματα και 50 πλημμελήματα δεν είναι τόσο τραγικό όσο ακούγεται. Όμως είναι κάτι που σε αναγκάζει να επιβάλεις συνεχώς τα όρια σου. Επίσης δεν υπάρχει η επλογή της παραίτησης ή της φυγής. Είσαι εγκλωβισμένος. Πρέπει να παλέψεις για την παραμικρή λεπτομέρεια. Η κάθε κίνηση έχει σημασία. Η ευγένεια εκλαβάνεται ώς αδυναμία. Πρέπει συνεχώς να επιβάλεις τα όρια σου. Όμως δεν πρέπει και να τα ξεπεράσεις. Ο τρόπος μοιάζει με αυτόν των σκυλιών. Φοβάμαι μην μου αφήσει κουσούρι.

Κατά τα άλλα η μέρα βγαίνει. Συνήθως δεν την προλαβαίνω. Δεν υπάρχει ιδιαίτερα πολύς χρόνος για χασομέρι. Διάβασμα, γράψιμο, γυμναστική, μπάνιο, μαγείρεμα, τηλέφωνα. Περνάει η μέρα και έχουν μείνει πράγματα πίσω.

2-11-2012

Η φυλακή είναι μια κουτσουρεμένη πλατωνική πολιτεία. Δεν υπαρχουν οι φιλόσοφοι-άρχοντες αλλά μόνο οι φύλακες και οι χειρωνάκτες. Και όσο για τους χειρωνάκτες μην φανταστείται, μπιρίμπα παίζουν όλοι μέρα…

Ας πώ δύο λόγια για τους φύλακες. Οι φύλακες λέγονται υπάλληλοι. Έχει πλάκα να ακούς τους κρατούμενους να  απευθύνοναι σε αυτούς καλώντας τους “υπάλληλε” σαν να μιλάνε στον παρατρεχάμενο τους. Δεν το κάνουν επίτηδες. Έτσι είναι το στύλ τους. Είναι λίγο αγριάνθρωποι. Δεν καταλαβαίνουν πόσο αστείο είναι…. οι σχέσεις κρατουμένων -υπαλλήλων είναι σαν τις σχέσεις ασθενών -νοσηλευτών. Η εξουσία που έχει ο υπάλληλος στον κρατούμενο είναι η ίδια που έχει ο νοσηλευτής στον ασθενή. Ο ένας θέλει να κλείσει ήσυχος το οκτάωρο του κ ο άλλος να περάσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα την διαμονή του. Μιά ισσοροπία που όπως και στα νοσοκομεία εξαρτάται απο το ποιός είναι ο κρατούμενος, το πόσο διεκδικητικός είναι και καμία φορά απο το φακελάκι… Πέρα απο κάτι ηλίθιους που νομίζουν  οτι  είναι μπάτσοι και εισπράτουν την χλεύη και την ειρωνία των κρατουμένων, αφού το ύφος τους είναι αναντίστοιχο με την ιδιότητα τους, οι υπόλοιποι είναι απλά δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν καταλαβαίνουν οτι κάνουν κάτι τόσο νοσηρό όσο το να φυλάνε ανθρώπους. Δεν πιστεύουν οτι κάνουν κάτι κακό. Όμως ευτυχώς δεν πιστεύουν οτι κάνουν και κάτι καλό…

3-11-2012

Είμαι στο γυμναστήριο και κάνω κοιλιακούς. Μπαίνει ένας κρατούμενος και με ρωτάει:

-Πως πάει?

-Ε, τσούκου τσούκου, του απαντάω.

-Έτσι, μου λέει, τσούκου τσούκου, γιατί με το τσάκα τσάκα είδες που καταλήξαμε…

4-11-2012

Η πτέρυγα μου είναι ρώσικη. Οι κρατούμενοι ωε έναν βαθμό κρατούν τις παραδόσεις των ρώσικων φυλακών γιατί είναι πολλοί αυτοί που έχουν κάνει και εκεί κάποια θητεία. Έχουν  ιεραρχεία που είναι διακριτή απο τα τατουάζ τους. Το κάθε τατού έχει συγκεκριμένο νόημα και δεν μπορεί να το έχει ο καθένας. Είναι σαν παράσημο. Όταν ξεδιαλύνω την ακριβή λειτουργία τους θα τα γράψω πιο αναλυτικά. Όλα αυτά αφορούν μόνο τους κρατούμενους πρώην σοβιετικών χωρών. Εμένα και όσους δεν είναι ρώσοι, γεωργιανοί, καζακζτανοί, ουκρανοί, κ.τ.λ. δεν μας επηρρεάζουν ιδιαίτερα. Πάντως ας πούμε ο αρχηγός εδώ έχει δώσει γραμμή να μην γίνοναι φασαρίες και έτσι αν κάποιος έχει πρόβλημα με κάποιον άλλον κρατούμενο απευθύνεται στον αρχηγό και λύνεται συνήθως με συστάσεις. Το πιο ακραίο με κάποια  σφαλιάρα τελετουργικού τύπου. Πάντως κανείς δεν μπορεί να πάρει πρωτοβουλία  να χτυπήσει κάποιον άλλον, χώρις την άδεια του αρχηγού ο οποίος σε τέτοια θέματα είναι ιδιαίτερα φειδωλός.

05-11-2012

Δεν θυμάμαι αν έχω γράψει για τους καινούργιους μου συγκάτοικους. Ο ένας είναι ουκρανός. Τα βράδια παραλυρεί. Ουρλιάζει. Λέει πράγματα στα ρώσικα. Είναι λίγο γκράν γκινιόλ η φάση. Ευτυχώς που δεν παραμιλάει στα λατινικά να κρύβομαι κάτω απο το πάπλωμα! Μου λέει πως στην φυλακή ξεκίνησε αυτή η ιστορία . Μου λέει πως και εγώ μουρμουρίζω όταν κοιμάμαι. Το ξέρω. Εγώ όμως το είχα απ’έξω.

Σε λίγες μέρες φεύγει και αυτός. Θα έιναι  ο τρίτος συγκάτοικος που χαιρετάω. Πήγε δικαστήριο και έφαγε μόλις 3,5 χρόνια. Προσπάθησε να βγάλει κάτι μετανάστες στην Ιταλία. Η κατηγόρια είναι ίδια με το να προσπαθήσεις να τους βάλεις όμως οι ποινές είναι τελείως διαφορετικές…

Ο τουρκοβούλγαρος συγκάτοικος για ίδια υπόθεση έφαγε 575 χρόνια κάθειρξη και 5.800.000 ευρώ πρόστιμο! Κάτι που μεταφράζεται σε 9-15 χρόνια κανονικής ποινής. Σε μιά δίκη που όπως μου λέει κράτησε 5-10 λεπτά. Η διαφορά είναι οτι ο ένας δικάστηκε στην Κέρκυρα κι ο άλλος στην Κομοτηνή. Ο ένας “έβγαζε”, ε και ο άλλος “έβαζε” …

Ο τουρκοβούλγαρος συγκάτοικος είναι μια μορφή τραγική στα όρια του κωμικού. Του δώσανε 2.000 ευρώ για να οδηγήσει ένα φορτηγό με 100 μετανάστες για μια απόσταση περίπου 80 χιλιομέτρων, απο ένα χωριό κοντά στην Αλεξανδρούπολη σε ένα άλλο πάλι εντός Ελλάδος. Ήξερε οτι θα κάνει κάτι παράνομο αλλά δεν υποψιαζόνταν οτι η μεταφορά ανθρώπων τιμωρείται τόσο αυστηρά. Τον πιάσανε λίγο μετά την αυστηροποιήση της σχετικής νομοθεσίας. Μέχρι και λίγο πριν το περισσότερο που μπορούσαν να βάλουν ήταν τα 10 χρόνια κάθειρξη.

Στις δύο μικρούλες κόρες του λέει πως είναι στην Ευρώπη για δουλειά. Εκείνες του λένε να σταματήσει την δουλειά και να γυρίσει κοντά τους. Του λένε οτι δεν θέλουν λεφτά, ούτε ρούχα, ούτε παιχνίδια αλλά να γυρίσει κοντά τους. Τον ρωτάνε αν σταμάτησε να τις  αγαπάει. Μου τα λέει και βουρκώνει. Μου δείχνει τις ζωγραφιές που του στέλνουν ταχυδρομικά. Μου λέει πως μεγαλώνουν χωρίς εκείνον και αυτός το μόνο που ζητάει είναι να τις περιμένει στο σπίτι να γυρίσουν απο το σχολείο. Όμως όχι. Θα τις ξαναδεί  ίσως σε δέκα χρόνια. Όταν θα έχουν πια μεγαλώσει. Όταν θα έχει χάσει όλες τις στιγμές τους. Επειδή έτσι αποφάσισε ένας καργιόλης δικαστής που μετά πήγε σπίτι του, είπε στην γυναίκα του οτι είχε μια πραγματικά δύσκολη μέρα, έφαγε και έριξε έναν μεσημεριανό υπνάκο.