15/10/2012
Η ανακύκλωση στη φυλακή είναι σχεδόν επιστήμη. Τα πάντα μπορούν να αποκτήσουν μια εναλλακτική χρήση αντί να πεταχτούν. Άδειες τηλεκάρτες, για να ξύνουν ο, τι κολλάει στο ταψί, άδεια κουτάκια από ταχίνι για ταπερ και ετικέτες από σαμπουάν για αυτοκόλλητα. Το μεταλλικό κουτί του nescafe τρυπημένο στον πάτο του και γυρισμένο ανάποδα λειτουργεί ως καπάκι για την τρύπα της αποχέτευσης. Αλλά και το φαγητό ποτέ δεν πάει χαμένο. Το μπαγιάτικο ψωμί ψήνεται και γίνεται παξιμάδια και ο, τι περισσεύει από το φαγητό του συσσιτίου ξαναμαγειρεύεται με άλλον τρόπο και την προσθήκη σάλτσας ή καρυκευμάτων ανάλογα με τα γούστα των κρατούμενων.Τα πάντα μπορούν να βρουν διαφορετική χρήση από αυτήν που προορίζονταν αρχικά. Μέσα σε αυτόν τον σκουπιδοτενεκέ ανθρώπων λειτουργεί ένα εργαστήρι ανακύκλωσης εμπορευμάτων! Μαρξ, Ντεμπόρ! Η διαλεκτική με πνίγει.
16-10-2012
Περπατάω στην αυλή. Κάθε είκοσι μέτρα βρίσκω τοίχο και κάνω μεταβολή. Πάνω-κάτω στην αυλή για καμιά ώρα. Κάνω δύο τρία χιλιόμετρα την ημέρα συνήθως ακούγοντας μουσική. Πολύ ταιριαστοί με το industrial τοπίο είναι οι prodigy. Σήμερα δεν ακούω μουσική. Σήμερα μιλάω με τον Σίνκ. Τον Ινδό που έχει ισόβια επειδή έσφαξε έναν συμπατριώτη του για μία παρεξήγηση. Έχει ευγενική φυσιογνωμία και αρχικά δεν μπορείς να πιστέψεις ότι έκανε κάτι τέτοιο. Μόνο όταν θυμώνει το πρόσωπο του γίνεται σαν οργισμένος Ινδουιστικός θεός. Τα φρύδια του σχηματίζουν ένα βέλος που δείχνει την μύτη του και τα μάτια του συννεφιάζουν. Τότε καταλαβαίνεις ότι πράγματι, μπορεί να έχει κάνει κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα είναι καλός. Ευγενικός και για τα δεδομένα της πτέρυγας αξιοπρεπής.
Περπατάμε πάνω-κάτω στην αυλή σαν τους αυτιστικούς. Μου λέει πως όταν αποφυλακιστούμε θα συνεχίσουμε από συνήθεια να πηγαίνουμε πάνω-κάτω χωρίς να υπάρχει τοίχος. Γελάμε. Μου λέει πως δύο τρία χρόνια φυλακή καλό κάνει αλλά δεκαέξι τρελαίνεσαι. Πουτάνες είναι λέει.Μου λέει επίσης πως όταν του βάλανε τα ισόβια η εισαγγελέας σχολίασε ειρωνικά ότι δεν πρέπει να του κακοφαίνεται γιατί σε οκτώ χρόνια θα πάρει άδεια! Λες και τα χρόνια δεν θα περάσουν από πάνω του.Σε οκτώ χρόνια ένας άνθρωπος έχει ζήσει, έχει πράξει, έχει δει, έχει σκεφτεί, έχει γνωρίσει, έχει γελάσει, έχει θυμώσει τόσο πολύ που γίνεται άλλος άνθρωπος. Κρατάει τον πυρήνα της προσωπικότητας του αλλά όλο το υπόλοιπο αλλάζει. Όλα αυτά σε οκτώ χρόνια. Πόσο μάλλον σε δεκαέξι. Σε δεκάξι χρόνια, αυτός που θα αποφυλακιστεί θα είναι άλλος άνθρωπος από αυτόν που φυλακίστηκε. Και επιπλέον πέραν από την βάρβαρη και μεσαιωνική τιμωρία του, που είναι ο μακροχρόνιος εγκλεισμός, η ζωή του θα έχει καταστραφεί δια πάντως. Ψυχικά, πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά. Και τι να κάνουμε, θα αναρωτηθεί κάποιος. Να αφήσουμε τον καθένα να σκοτώνει και ανενόχλητα; Δεν έχω απάντηση σε αυτό. Δεν θα πω το κλισέ, πως αν αυτή η πράξη είχε ρατσιστικά κίνητρα και γινόταν από έλληνα θα θεωρούνταν πλημμέλημα. Δεν θα πω ούτε για την κοινωνία του κεφαλαίου που παράγει η ίδια τόσο το έγκλημα και τον εγκληματία όσο και τον ορισμό τους. Δεν θα δώσω καμία απάντηση, όμως ξέρω ότι όποιος δεν έχει καθίσει έστω έναν μήνα φυλακή δεν δικαιούται να “αναρωτηθεί”.
17-10-2012
-Έχει δουλειά στην βουλγαρία;
-Βέβαια!Τώρα πια έχει πολύ…
-Πήρε τα πάνω της.
-Ναι ,δυόμιση χιλιάρικα το κεφάλι
-Δουλεύουν καλά εκεί!
-Ναι τώρα είναι βουλγαρία για ρουμανία.
Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι οι δύο ουκρανοί και ο ένας βούλγαρος, μιλούσαν για “διακίνηση μεταναστών”. Με στυλ όχι κυνικό. Απλά αδιάφορο. Λες και το εμπόρευμα στο οποίο αναφερόταν δεν ήταν άνθρωποι αλλά πατάτες.
Η ιερή μανία των μίντια αναγάγει οτιδήποτε παράνομο-ακόμα και μία,χωρίς χαρτιά,ανθρώπινη ύπαρξη-σε δαιμονικό. Μιλάει για δουλεμπόριο και για δουλεμπόρους. Στην πραγματικότητα δεν είναι χειρότερο από το να δουλεύεις σε γραφείο ενοικίασης εργαζομένων. Όμως όπως και να το κάνει κανείς δεν είναι ούτε καλύτερο…