11/09/2012

Στη φυλακή μπορείς να καταλάβεις τις δύο διαστάσεις της ύπαρξης. Τη μία, την ανθρώπινη, αυτή που σκοτεινιάζει βλέποντας τους γκρι τοίχους. Αυτή που καταλαβαίνει πως υπάρχει και κινείται μέσα σε έναν τάφο για ζωντανούς. Ούτε καν ζωντανούς. Κάτι σαν ζωντανούς. Αυτή που λέει : τι άλλο θα κάνετε ρε καθάρματα για να επιβεβαιώσετε ότι έχουμε δίκαιο; Ότι οι αγώνες μας έχουν λόγο πραγματικό. Υλικό όσο και τα ντουβάρια σας. Αυτή τη διάσταση της ύπαρξης που αναρωτιέται: πόσο ακόμα άραγε; Αυτή που σκέφτεται: με κράτος δικαίου το πολύ ως τη δίκη. Αυτή που λέει: ποιο κράτος δικαίου? Και τι σε νοιάζει εσένα το κράτος δικαίου. Αυτή που λέει σκάσε και κολύμπα. Αυτή τη διάσταση που φαντάζεται να αγγίζει αγαπημένα πρόσωπα. Αυτή τη διάσταση που τώρα βουρκώνει. Όμως υπάρχει και η διάσταση που εξίσου ανθρώπινη τοποθετεί την ύπαρξη όχι μόνο στα προσωπικά αδιέξοδα της φυλακής αλλά μέσα την ιστορία που λέει: είμαι κομμάτι της ιστορίας και ότι ζω το ίδιο. Που λέει: είμαστε οι στερημένες αισθήσεις μας αλλά πάνω από όλα είμαστε ο Αγώνας μας. Και ότι αφήνει αυτός πίσω. Ότι αυτός γενναιόδωρα χαρίζει στην ανθρωπότητα. Η πρώτη ιδιότητα κουρνιάζει μέσα σε μία απειλητική παρένθεση και μόνο η δεύτερη μπορεί να την κρατήσει ζωντανή.

Βράδυ

Η Δομοκός, δηλαδή η φυλακή της Δομοκού και συγκεκριμένα η πτέρυγα μου, είναι μια εγκληματική Βαβέλ όμως δεν επέρχεται το χάος. Τα ελληνικά και τα ρώσικα παρότι οι διάφορες “εθνικές μειονότητες” δικαιούνται να μιλάνε μεταξύ τους η κάθε μία την γλώσσα της. Μου φαίνεται πως έχει αρχίσει να δημιουργείται μια συγκριτική (από το συγκερνάω) διάλεκτος. Ας πούμε για παράδειγμα, η κυρίαρχη βρισιά το “πούστη-μούτι” που σημαίνει σκατόπουστας και προκύπτει από το ελληνικότατον πούστη, που ως γνωστό, πέρα από δηλωτικό του ομοφυλόφιλου σεξουαλικού προσανατολισμού, χρησιμοποιείται για να επισημάνει τη χαμηλή ηθική ποιότητα του ανθρώπου που χαρακτηρίζει. Το μούτι είναι αλβανική λέξη και σημαίνει σκατό έχουμε λοιπόν την σύνθεση των λέξεων  “πούστη και μούτι” όπου μας δίνει το πούστη – μούτι. Τουτέστιν το σκατόπουστα.

12-09-2012

Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει η διάθεση σου στην φυλακή… ένα γράμμα είναι αρκετό για να μετατρέψει τα πνευμόνια σου σε καζάνι συναισθημάτων. Από τα πιο ηρωικά μέχρι τα πιο τρυφερά και αντιστρόφως.

Υστερόγραφο: κάτι που θυμήθηκα. Πριν λίγες μέρες επιχείρησα να παίξω σκάκι με έναν συνομήλικο Πολωνό. Με κέρδισε στις πρώτες 6-7 κινήσεις. Του λέω «Παίζεις από μικρός;» Μου λέει: «οουχ κούρβα (κούρβα σημαίνει κάτι σαν γαμώ την πουτάνα μου), έχω ισόβια».

14-09-2012

Έξω αστράφτει .Έχει βαριά σύννεφα. Μυρίζει η αποστειρωμένη καταιγίδα που πλησιάζει. Εδώ δεν έχει χώμα. Δεν έχει δέντρα. Δεν έχει πολλά πράγματα που να θυμίζουν ζωή. Μόνο ανθρώπους που πηγαίνουν και έρχονται ασταμάτητα κατά μήκος των 15 μέτρων του ορόφου παίζοντας μονότονα το κομπολόι τους. Και σχεδόν κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον χαιρετιούνται. Ψυχιατρείο! Το τσιμέντο που τους περικλείει, ρουφάει σιγά σιγά όχι μόνο την ζωή τους αλλά και κάθε αγάπη για αυτήν. Η ποινή που εκτίουν οι κρατούμενοι είναι υποτίθεται στερητική της ελευθερίας. Όμως στην πραγματικότητα είναι στερητική των αισθήσεων και των συναισθημάτων .

Ποιος νοσηρός νους εφηύρε τη φυλακή; Ξέρω! Δεν ήταν ένας. Σκέφτομαι: είναι το πολιτισμικό υποπροϊόν της κοινωνίας του Κεφαλαίου που στοιβάζει μέσα της το υποπολιτισμένο προϊόν της κοινωνίας του Κεφαλαίου. Μειδιάζω φανερά ικανοποιημένος με την εξυπνάδα που πέταξα. Όσα χρόνια και να με κλείσουν εδώ πέρα, η σιτουασιονιστική μου παιδεία θα με στοιχειώνει…

Μεσημέρι

Έρχεται ένας αλβανός στο κελί μας. Μιλάει με τους συγκατοίκους για μια ταινία που είχε χθες το βράδυ στο nova. Λέει: εμένα τέτοιες μου αρέσουν. Με πόλεμο, με πυροβολισμούς, με σκοτωμούς. Εγώ στο μεταξύ είμαι σκυμμένος και εργάζομαι πάνω σε μια νουάρμεταφορά του Οθέλλο στην σύγχρονη εποχή. Σηκώνω το κεφάλι μου και λέω: μα καλά! Πού χάθηκε ο ρομαντισμός σε αυτήν την φυλακή;!;! Μου λέει: και ταινίες με αγάπη μου αρέσουν αλλά πονάει το καρντιά μου! Σκέφτομαι: αντί να βγω εγώ από δω μέσα λίγο πιο αρρενωπός θα βγουν οι υπόλοιποι μετροσέξουαλ.

Απόγευμα

Έβαλα τον Αλβανό συγκάτοικο να διαβάσει Ναζίμ Χικμέτ. Το διάβασε όλο το βιβλίο. Το κοινό βίωμα του εγκλεισμού έκανε το θαύμα του.

Απόγευμα κατά τις εφτά:

Επιτέλους ήρθε το mp3. Ανεβαίνω στον φοίνικα (φοίνικας είναι το πάνω κρεβάτι) και ακούω. Πρώτο τραγούδι χειμερινοί κολυμβητές. Πόσο παράταιρη είναι η φωνή του Μπακιρτζή με το όλο κόνσεπτ… Κάπως γλυκαίνει η ατμόσφαιρα. Κάποτε τελειώνει ο δίσκος. Συνεχίζουμε με Θανάση. Το αερικό. Που να δραπετεύσει κι ο νους ρε Θανάση, αν έχουν κτίσει το σώμα σου; Προτιμώ μια πιο υλική προσέγγιση της απόδρασης. Το βάζω ωστόσο 5-6 φόρες ακόμα.

15/09/2012

Κάποιος πρώην κρατούμενος της πτέρυγας που αποφυλακίστηκε πριν μισό χρόνο σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό. Είναι στο κελί μου οι φίλοι του και το συζητάνε. Ο αλβανός συγκάτοικος μου αράζει στο κρεβάτι του και παίζει κομπολόι. Κάποια στιγμή λέει: «Στην Κορυτσά είχαμε μια γειτόνισσα που τον γιο της συνεχώς τον έπαιρνε η αστυνομία. Κάποια στιγμή οι γείτονες της λένε: τι γίνεται με τον γιο σου και συνεχώς τον παίρνει η αστυνομία; Εκείνη τότε είπε: Η αστυνομία ας τον παίρνει. Ο παπάς να μη τον πάρει! “Η αισιοδοξίας της αλβανίδας μάνας”, σκέπτομαι…

16/09/2012

Σήμερα είναι Κυριακή, ξενύχτισα εχθές και σήμερα ξύπνησα αργά. Παρασκευές και Σάββατα ξενυχτάω. Έτσι για να παριστάνω τον μικροαστό. Έξω δεν είχα τέτοιες συνήθειες, αλλά εδώ το βρίσκω διασκεδαστικό. Κάθομαι και βλέπω τηλεόραση μέχρι αργά. Το ρίχνω λίγο έξω βρε αδερφέ! Τις Κυριακές το πρωί, βάζουν δυνατά μουσική. Λαϊκά τραγούδια διάφορων χωρών των Βαλκανίων αναμειγνύονται σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει γειτονιά του Γκύζη.