ΘΕΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΡΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2009
Το σύστημα της ποινικής δικαιοσύνης από τη μια πλευρά είναι το δόγμα που αποκρυσταλλώνει την ιδεολογία του κεφαλαίου, στο σημείο που του επιτρέπουν οι κοινωνικοί συσχετισμοί, ενώ από την άλλη είναι ένα εργαλείο αναδιανομής κέρδους προς όφελος του κεφαλαίου. Είναι κομμάτι της οικονομίας. Είναι μια αγορά. Με τα στελέχη της, τους εργαζόμενούς της και το καταναλωτικό της κοινό. Δικαστές, αστυνομικοί, δικηγόροι, δεσμοφύλακες, αρχιτέκτονες φυλάκων, κατασκευαστές και έμποροι συστημάτων ασφάλειας, αστυνομικοί ρεπόρτερ, μπορούν να βρουν μια θέση σ αυτήν την αγορά, από το δικό του πόστο ο καθένας, παράγοντας το εμπόρευμα έγκλημα και το εμπόρευμα εγκληματία. Ένα εμπόρευμα που μπορεί να παράξει εμπόρευμα.
Την εποχή που το εμπόρευμα-εργατικη δύναμη είναι σχεδόν άχρηστο στο κεφάλαιο, οι αποκλεισμένοι από τα κέρδη του, δεν του χρησιμεύον σε τίποτε άλλο παρά ως εμπόρευμα της βιομηχανίας ποινικής καταστολής.
Έτσι η ποινική καταστολή είναι από τη μια ο τρόπος για την τάξη του κεφαλαίου να κρύψει, να καταστρέψει, να καταστείλει, να αχρηστεύσει, να παροπλίσει, να απονομιμοποιήσει και να αποθηκεύσει για ενδεχόμενη μελλοντική χρήση την τάξη των ανθρώπων που δεν βρίσκουν αγοραστή για το μοναδικό τους εμπόρευμα-την εργατική τους δύναμη, και από την άλλη ένας τρόπος για αναδιανομή του εισοδήματος από τα κάτω προς τα πάνω μέσω της διαδικασίας επιβολής πρόστιμων, εγγυήσεων, δικαστικών παραβολών κλπ. Είναι επίσης ο τρόπος να γίνουν η βάση πάνω στην όποια θα δομηθεί η ιδεολογία της ασφάλειας που το κεφάλαιο και η τάξη του από τη μια αναγάγει σε καθολικό αίτημα, σε θεμέλιο λίθο και σε ύψιστο προορισμό της κοινωνίας, ενώ συγχρόνως το εμπορεύεται ως καταναλωτικό αγαθό.
Το αντικείμενο της ποινικής καταστολής, το έγκλημα και ο εγκληματίας είναι μια τεχνητή κοινότητα επιβεβλημένη από το κεφάλαιο. Το μονό κοινό που έχουν τα εγκλήματα μεταξύ τους είναι ότι η ποινική δικαιοσύνη τα ορίζει ως τέτοια. Το κεφάλαιο δια μέσου του δόγματος της “μηδενικής ανοχής” αφορίζει όσους του περισσεύουν εκτοπίζοντάς τους στη μιαρή κοινότητα του εγκλήματος. Μια κοινότητα που τη διαχείρισή της έχει αναλάβει η βιομηχανία της ποινικής καταστολής, και που όσο το εμπόρευμα-εργατική δύναμη απαξιώνεται τόσο πιο επιθετικό γίνεται το μάρκετινγκ της.
Έτσι, αιμοδιψείς τρομοκράτες και οροθετικές πόρνες, σατανικοί μετανάστες και πρεζόνια καταληψίες γίνονται, ως πιο ευάλωτοι κοινωνικά και πιο διαχωρίσιμοι μιντιακά, το προϊόν πάνω στο οποίο θα δοκιμαστεί το επιθετικό μάρκετινγκ αυτής της βιομηχανίας. Αυτή η ειδική μεταχείριση δεν άφορα φυσικά ειδικές κατηγορίες ανθρώπων. Εφαρμόζεται πειραματικά σε αυτές κάνοντας τον Μπρεχτ να ασφυκτιά σ’ αυτήν την κοινοτοπία.
Ως κλάδος της οικονομίας η ποινική καταστολή δημιουργεί, όπως συμβαίνει και στους υπόλοιπους κλάδους της, την παραοικονομία της. Μια παραοικονομία της ποινικής καταστολής-μονοπώλιο με την επωνυμία χρυσή αυγή.
Δεν είναι ούτε οι μπάτσοι με στυλ καουμπόι και αρμοδιότητες σερίφη, ούτε ο κάθε υπουργός με ναπολεόντειο ύφος που δημιουργούν το σημερινό δυστοπικό τοπίο αλλά το σύστημα της ποινικής δικαιοσύνης συνολικά. Ως σύστημα και ως οικονομία.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ.
08/01/2013
Α.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ,
ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
Y.Σ. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο site athens.indymedia.org