Δύο σημειώσεις…

1

Στην παρούσα φάση “ανάπτυξης” του καπιταλισμού, η εργασία δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε εκβιασμός. Είναι προνόμιο. Η μόνη διέξοδος των αποκλεισμένων από τον υλικό και πνευματικό πλούτο της κοινωνίας του Κεφαλαίου, προκείμενου να επιβιώσουν, είναι το “έγκλημα”. Και το έγκλημα έχει πολλές διαστάσεις, πολλές ερμηνείες και πολλές εκδοχές. Σε πείσμα των μιντιακών ερμηνειών δεν πρέπει να παραδεχτούμε το νόμο ως το όριο μεταξύ ηθικού και ανήθικού. Καλού και κακού. Δίκαιου και άδικου. Ούτε φυσικά με απλοϊκή αφέλεια να του αλλάξουμε το πρόσημο χρησιμοποιώντας το ως το όριο μεταξύ επαναστατικού και μη επαναστατικού.

Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε το έγκλημα ψύχραιμα, πέρα από ηθικισμούς και ρομαντισμούς, ως μία ακόμα κοινωνική δραστηριότητα που τα επιμέρους χαρακτηριστικά της καθορίζουν τη σημασία της. Με άλλα λόγια, ως γνώμονας της κριτικής μας πρέπει να μπει το αν μια δραστηριότητα, παράνομη ή νόμιμη -δεν μας αφορά-, εξυπηρετεί είτε τα προσωπικά συμφέροντα ατόμων της τάξης μας, είτε το σχέδιο της χειραφέτησης της τάξης μας από την τάξη των κατόχων και των διαχειριστών του Κεφαλαίου. Της τάξης, δηλαδή, που αρκείται πια στο να αρπάζει με ληστρικούς όρους το μοναδικό μας εμπόρευμα, την εργατική μας δύναμη, αλλά ακόμα χειρότερα μας στερεί πλέον την ίδια δυνατότητα της πώλησης του.

2

Κατηγορούμαι για μια ληστεία που κατέληξε σε τραγωδία. Δεν ήθελα να αναφερθώ σε αυτά τα γεγονότα καθότι δεν τα γνωρίζω παρά μόνο μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των μίντια. Τελικά όμως κρίνω πως είναι σκόπιμο να πω δυο λόγια σε σχέση με αυτό.

Το να προσπαθήσει κάποιος πολίτης να υπερασπιστεί τα λεφτά ενός ιδρύματος, η απληστία του οποίου έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση τα 2/3 της ανθρωπότητας, είναι σίγουρα κάτι παράλογο. Αυτό δε σημαίνει ότι η απάντηση είναι η αφαίρεση της ζωής του. Δε γνωρίζω τα γεγονότα και ως εκ τούτου δεν ξέρω αν ήταν μια εν ψυχρό εκτέλεση ή η οδυνηρή συνέπεια μιας πάλης που κατέληξε σε πυροβολισμούς. Θέλω να πιστεύω, σύμφωνα και με τις καταθέσεις των μαρτύρων, το δεύτερο.

Σε κάθε περίπτωση ένας άνθρωπος σκοτώθηκε. Ένας άνθρωπος που αν είχε την ψυχραιμία να σκεφτεί έστω για λίγα δευτερόλεπτα τι πάει να κάνει, ενδεχομένως θα άλλαζε γνώμη και από διώχτης να γινόταν υποστηριχτής των ληστών. Όμως είναι νεκρός και δε μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ούτε απέναντι σε κάποιους συντρόφους που προσδίδουν χαρακτηρισμούς που δεν ταιριάζουν σε κάποιον εκλιπόντα, ούτε κυρίως απέναντι στους τυμβωρύχους της αντιτρομοκρατικής και των μίντια που έστησαν χορό πάνω από τη σορό του, προκειμένου να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες.

Είμαι αναρχικός κομμουνιστής. Αγαπώ τη ζωή όσο και την ελευθερία. Ας πολεμήσουμε για να γκρεμίσουμε τι φυλακές που θάβουν εντός τους χιλιάδες ζωντανούς.  Ας πολεμήσουμε για το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ας πολεμήσουμε για την απελευθέρωση της τάξης μας από την εξουσία του κεφαλαίου.

27/09/2012

Α.Κ. Θεοφίλou

Β2 Πτέρυγα, Φυλακές Δομοκού.