06/09/2012

Κάποτε φτάσαμε στο Δομοκό. Εγώ την πόλη αυτή δεν την ήξερα από το περιβόητο κατίκι της αλλά από την ομώνυμη φυλακή της. Γι αυτό και πάντα έλεγα «η Δομοκός». Με “η”, δηλαδή στο θηλυκό. Όπως πάντα έλεγα «η Αυλώνα». Στην πραγματικότητα νομίζω και τα δύο είναι αρσενικά. Το ταξίδι είχε ενδιαφέρον. Τέτοια συνοδεία θα τη ζήλευε και ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Μόνο που εκείνος δε θα ήταν δεμένος πισθάγκωνα, με τέσσερεις φασκιωμένους να τον φιλάνε. Παρεμπιπτόντως ο ένας, ο οδηγός, ήταν συμπαθητικός. Οι χειροπέδες σε όλη την τετράωρη διαδρομή ήταν σφιγμένες στο όριό τους, με αποτέλεσμα να νιώθω κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα να χτυπάει τους ήδη ματωμένους καρπούς μου. Οι αντίχειρές μου είναι ακόμα μουδιασμένοι.

Η υποδοχή μου στην ακτίνα είναι τόσο θερμή που καταλήγει τρομακτική. Όλοι θέλουν να με γνωρίσουν και να μου κάνουν χειραψία. Όχι με τη συμπάθεια που αρμόζει σε ένα θύμα σκευωρίας. Ούτε με την εκτίμηση που αντιστοιχεί σε κάποιον που δε συνεργάστηκε με τις αρχές. Αλλά με το δέος που προκαλεί ένας τηλεαστέρας. Έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τι  διαστάσεις έχει πάρει το θέμα της σύλληψής μου από τα μίντια.

Εδώ είναι μια πολυπολιτισμική πανδαισία. Μια εγκληματολογική πανδαισία επίσης. Κάποιος ινδός είναι με ισόβια επειδή σκότωσε έναν «δικό του», δηλαδή κάποιον συμπατριώτη του. Είναι συμπαθητική φάτσα. Τον σκότωσε πάνω σε καυγά. Υπάρχει ένας τύπος γύρω στα εξήντα με ένα δόντι και μια φάτσα σκοτεινιασμένη σαν οδηγός νταλίκας σε ταινία του Rodriguez. Αυτός είχε βγάλει μια ισόβια και ύστερα από έναν μήνα τον ξαναπιάσανε και του ρίξανε πάλι ισόβια. Τώρα είναι κάπου  στον έκτο χρόνο. Βαυκαλίζεται πως όταν ήταν στην Δ(πτέρυγα) είχε καρφώσει ένα ψαλίδι στον κώλο του Κορκονέα. Του αλλάξανε πτέρυγα μεν αλλά την πολυπόθητη μεταγωγή δεν του τη δώσανε. Κάτι μου λέει πως η διοίκηση το χει φάει το κόλπο με τον Κορκονέα. Υπάρχει ένας που έχει καταδικαστεί σε 3,5 χρόνια φυλάκισης. Δηλαδή 3,5 φι στη διάλεκτο της φυλακής. Το φι είναι σε αντιδιαστολή με το κάπα που σημαίνει κάθειρξη. Λοιπόν, αυτός δεν έχει λεφτά να εξαγοράσει την ποινή του και κάθεται εδώ με ληστές και δολοφόνους. Ευτυχώς έχει εγκληματικό physic κι αν δεν σου εξηγήσει το δράμα του, τον περνάς για ισοβίτη και τον χαιρετάς με κάποιον σεβασμό.  Ο φουκαράς λοιπόν πήγε να κλέψει ένα αμάξι που, όπως  για κακή του τύχη διαπίστωσε, άνηκε σε μπάτσους. Πατέρα και γιο! Ω μαϊ τζί! Τρεις μέρες, λέει, τον έδερναν κάθε είκοσι λεπτά. Η φάτσα του είχε γίνει διπλάσια από το πρήξιμο αλλά ο ανακριτής δεν το πρόσεξε… Υπάρχουν πολλοί που μέχρι να πάνε στο εφετείο έχουν βγάλει όλη την πρωτόδικη ποινή τους. Υπάρχουν δύο που κατηγορήθηκαν για καμιά δεκαριά ληστείες τραπεζών. Κανείς από τους δύο δεν παραδέχτηκε τίποτα. Εκατόν εξήντα μάρτυρες, από πελάτες μέχρι ταμίες, πέρασαν από το δικαστήριο και δεν τους αναγνώρισε ούτε ένας! Οι καταθέσεις των μπάτσων ήταν αρκετές για να ακούσουν είκοσι χρονάκια και να ελπίζουν στο εφετείο. Το εφετείο στη φυλακή παίρνει διαστάσεις δευτέρας παρουσίας.

07/09/2012

Οι συνθήκες είναι λίγο σαν youth hostel. Πολλές γλώσσες, κοινή κουζίνα, αναγκαστική συγκατοίκηση. Ο χώρος είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Η αυλή είναι σε μέγεθος πισίνας πολυτελούς ξενοδοχείου και βάθους δέκα μέτρων. Όσο δηλαδή το ύψος των τοίχων που την περικλείουν. Αν θελήσω να τρέξω λίγο, σύντομα νιώθω σαν ηλεκτρόνιο, ζαλίζομαι και τα παρατάω. Το μπετό και το σύρμα κυριαρχούν. Πίσω από το κάγκελο στο παράθυρο του κελιού μου βλέπω ένα κομμάτι ουρανού διακοσμημένου με λίγο συρματόπλεγμα. Το βράδυ δεν έχει αστέρια. Ο φωτισμός από τους προβολείς είναι τόσο δυνατός που τα εξαφανίζει.

08/09/2012

Έχει συννεφιά σήμερα. Το χρώμα του τοίχου είναι ίδιο μ’ αυτό του ουρανού. Τα σύννεφα από τον τοίχο ξεχωρίζουν μόνο  επειδή υπάρχει το συρματόπλεγμα. Κατάθλιψη.

09/09/2012,  βράδυ

Έξω έχει ωραία βραδιά. Όμως οι προβολείς δεν αφήνουν να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες. Αρχίζω να καταλαβαίνω το πραγματικό νόημα που κρύβεται πίσω από τη φράση “εμπειρία του εγκλεισμού”. Εμπειρία! Μπορεί να είμαι τυχερός που βιώνω μια ψυχική κατάσταση την οποία μόνο ένα μικρό μέρος της ανθρωπότητας έχει την ατυχία να βιώσει. Όμως, το ότι δεν μπορώ να βγω στο μπαλκόνι για να απολαύσω τη φθινοπωρινή βραδιά, μου φαίνεται κάτι παραπάνω από καταθλιπτικό. Μου φαίνεται διεστραμμένο και σαδιστικό. Εντάξει, δε λέω. Εδώ πέρα γράφουμε Ιστορία, στη φυλακή θα κολλήσουμε; Όχι, όχι και πάλι όχι. Αλλά αφού τα σκέφτομαι, ας τα γράφω να υπάρχουν…

Συνεχίζεται…