Το δόγμα της μηδενικής ανοχής εφαρμόζεται απέναντι τόσο σε λανθάνουσες όσο και σε έκδηλες μορφές ταξικής πάλης.Τόσο σε αγωνιστές εργαζόμενους όσο και σε παραβατικούς.Τόσο σε απεργούς όσο και σε κρατούμενους.Είναι το δόγμα της απόλυτης εξούσιας του κεφαλαίου πάνω στους αποκλεισμένους.Είναι το πλέγμα αστυνομικο-δικαστικής αυθαιρεσίας που εξαπλώνεται με τις ευλογίες της μιντιακής ιεράς εξέτασης.Σημείωση:Ο ¨προοδευτικός¨ βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. και καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης πρότεινε σε επιτροπή της βουλής την ενοποίηση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης με αυτό της Δικαιοσύνης  προαναγγέλοντας  ένα κοινωνικό τοπίο υπό το βλέμμα του κάθε Δένδια.Ένα κοινωνικό τοπίο πιο εφιαλτικό απο το ίδιο βλέμμα του Δένδια.
Το έδαφος έχει προλειάνει η ιερά εξέταση των μίντια που έχει οδηγήσει με τις παρεμβάσεις  της στην Αμερικανοποίηση του ελληνικού ποινικού συστήματος(ο κατηγορούμενος πρέπει πια να αποδεικνύει ότι είναι αθώος και όχι το δικαστήριο ότι είναι ένοχος).Έχοντας επιβάλει την αμερικανόφερτη λογική ¨η αστυνομία τους πιάνει αλλά οι δικαστές τους αφήνουν¨.Η μιντιακή ιερά εξέταση θεωρεί οτι η Δικαιοσύνη  ¨λειτουργεί¨ μόνο όταν είναι αμείλικτη.Μόνο όταν ,προκειμένου να είναι αμείλικτη,παραβαίνει τις ίδιες τις αρχές της.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Δικαιοσύνη ¨λειτουργεί¨ όταν εντελώς αυθαίρετα διώκει νεολαίους για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση αλλά δεν ¨λειτουργεί¨ όταν  ελλείψει στοιχείων δεν τους προφυλακίζει(περίπτωση 25χρόνης και 29χρόνου το γενάρη του 2013).
¨Λειτουργεί¨ όταν ξεπερνόντας κάθε όριο δικαστικής αυθαιρεσίας παρατείνει προφυλακίσεις αγωνιστών προσθέτοντας  τους νέες δικογραφίες με σκεπτικό που θα μπορούσε να εμπνεύσει έναν Νταλί  ή έναν Μπονιουέλ(περίπτωση κατηγορουμένων για συμμετοχή στην Ε.Ο  Σ.Π.Φ το καλοκαίρι του 2012).Ενώ δεν ¨λειτουργεί ¨όταν αποφυλακίζει αγωνιστές ,όπως οφείλει,μετά την λήξη του ανώτατου ορίου προφυλάκισης(περίπτωση Επαναστατικού Αγώνα).
Η Δικαιοσύνη¨ λειτουργεί¨ όταν σέρνει στις φυλακές και τα δικαστήρια ανθρώπους με χαλκευμένα απο την αστυνομία κατηγορητήρια ενώ¨ δεν λειτουργεί ¨ όταν ελλέιψει στοιχείων τους αθωώνει και,ώ θεοί τί σκάνδαλο,τους αποφυλακίζει(υπόθεση ρέντη ,όπου ένας απο τους κατηγορούμενους για την ληστεία που προηγήθηκε της εκτέλεσης  των δύο αστυνομικών,αθωώθηκε και αποφυλακίστηκε τον νοέβρη του 2012 ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στα Μ.Μ.Ε).
Η Δικαιοσύνη¨ λειτουργεί¨ όταν παραπέμπει σε ανακριτή  με την επιβαρυντική διάταξη του κουκουλονόμου 93 αναρχικούς αγωνιστές την στιγμή που ούτε ένας δεν είχε καλλυμένα  τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ,ενώ ¨δεν λειτουργεί¨ όταν τελικά αυτοί δεν φυλακίζονται!(υπόθεση ανακατάληψης της βίλα Αμαλίας γενάρης 2013).
Με αυτά δεδομένα λοιπόν ,η Δικαιοσύνη ¨δεν λειτουργεί¨ όταν δίνει,έπειτα απο εξαντλητική απεργία πείνας ,στον κρατούμενο Σπύρο Δραβίλα την ολιγοήμερη άδεια που δικαιούται ενώ φαίνεται να ¨λειτουργει¨όταν επιστρατεύει αβάσιμες και ξεχασμένες στα ψυγεία της Γ.Α.Δ.Α δικογραφίες προκειμένου να του την στερήσει.
Ενάντια σ΄αυτήν ακριβώς την λογική ο Σπύρος Δραβίλας έχει ξεκινήσει για δεύτερη φορά τον αγώνα του ενάντια στην αυθαιρεσία της Ποινικής Δικαιοσύνης ,ξεκινώντας απεργία πείνας  απο την δευτέρα 4/02/2013 διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα του σε ολιγοήμερη άδεια.
Η Ποινική Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή.Αν μπορούσε να της αποδοθεί ανθρώπινη ιδιότητα αυτή δεν είναι άλλη απο την εκδικητικότητα.Ο Σπύρος Δραβίλας είναι καταδικασμένος και  εκτίει την ποινή του ώς ο άνθρωπος που προσγείωσε για πρώτη φορά ελικόπτερο στο πραύλιο του κορυδαλλού οδηγώντας δύο κρατούμενους (Β.Παλαιοκώστας, Α.Ριτζάι) στην ελευθερία.Ο ίδιος αρνείται τις ¨κατηγορίες¨όμως έστω και μόνο ύποπτος να ήταν για μια τόσο μεγαλόπρεπα ευγενική πράξη είναι αρκετό.Είναι αρκετό για να ερμηνεύσει την εκδικητική μανία των αστυνομικών και δικαστικών αρχών απέναντι του.Είναι αρκετό για να έχει την υποστήριξη και την αλληλεγγύη όλων όσων εκέινο το καλοκαιρινό απόγευμα του του 2006 χαμογέλασαν συνειδητοποιώντας ότι τελικά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο…

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ ΑΝΟΧΗΣ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΔΡΑΒΙΛΑ.

Α.Θεοφίλου
Ε1.Πτέρυγα φυλακών Δομοκού
07/02/2013

ΘΕΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΡΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2009

Το σύστημα της ποινικής δικαιοσύνης από τη μια πλευρά είναι το δόγμα που αποκρυσταλλώνει την ιδεολογία του κεφαλαίου, στο σημείο που του επιτρέπουν οι κοινωνικοί συσχετισμοί, ενώ από την άλλη είναι ένα εργαλείο αναδιανομής κέρδους προς όφελος του κεφαλαίου. Είναι κομμάτι της οικονομίας. Είναι μια αγορά. Με τα στελέχη της, τους εργαζόμενούς της και το καταναλωτικό της κοινό. Δικαστές, αστυνομικοί, δικηγόροι, δεσμοφύλακες, αρχιτέκτονες φυλάκων, κατασκευαστές και έμποροι συστημάτων ασφάλειας, αστυνομικοί ρεπόρτερ, μπορούν να βρουν μια θέση σ αυτήν την αγορά, από το δικό του πόστο ο καθένας, παράγοντας το εμπόρευμα έγκλημα και το εμπόρευμα εγκληματία. Ένα εμπόρευμα που μπορεί να παράξει εμπόρευμα.

Την εποχή που το εμπόρευμα-εργατικη δύναμη είναι σχεδόν άχρηστο στο κεφάλαιο, οι αποκλεισμένοι από τα κέρδη του, δεν του χρησιμεύον σε τίποτε άλλο παρά ως εμπόρευμα της βιομηχανίας ποινικής καταστολής.

Έτσι η ποινική καταστολή είναι από τη μια ο τρόπος για την τάξη του κεφαλαίου να κρύψει, να καταστρέψει, να καταστείλει, να αχρηστεύσει, να παροπλίσει, να απονομιμοποιήσει και να αποθηκεύσει για ενδεχόμενη μελλοντική χρήση την τάξη των ανθρώπων που δεν βρίσκουν αγοραστή για το μοναδικό τους εμπόρευμα-την εργατική τους δύναμη, και από την άλλη ένας τρόπος για αναδιανομή του εισοδήματος από τα κάτω προς τα πάνω μέσω της διαδικασίας επιβολής πρόστιμων, εγγυήσεων, δικαστικών παραβολών κλπ. Είναι επίσης ο τρόπος να γίνουν η βάση πάνω στην όποια θα δομηθεί η ιδεολογία της ασφάλειας που το κεφάλαιο και η τάξη του από τη μια αναγάγει σε καθολικό αίτημα, σε θεμέλιο λίθο και σε ύψιστο προορισμό της κοινωνίας, ενώ συγχρόνως το εμπορεύεται ως καταναλωτικό αγαθό.

Το αντικείμενο της ποινικής καταστολής, το έγκλημα και ο εγκληματίας είναι μια τεχνητή κοινότητα επιβεβλημένη από το κεφάλαιο. Το μονό κοινό που έχουν τα εγκλήματα μεταξύ τους είναι ότι η ποινική δικαιοσύνη τα ορίζει ως τέτοια. Το κεφάλαιο δια μέσου του δόγματος της “μηδενικής ανοχής” αφορίζει όσους του περισσεύουν εκτοπίζοντάς τους στη μιαρή κοινότητα του εγκλήματος. Μια κοινότητα που τη διαχείρισή της έχει αναλάβει η βιομηχανία της ποινικής καταστολής, και που όσο το εμπόρευμα-εργατική δύναμη απαξιώνεται τόσο πιο επιθετικό γίνεται το μάρκετινγκ της.

Έτσι, αιμοδιψείς τρομοκράτες και οροθετικές πόρνες, σατανικοί μετανάστες και πρεζόνια καταληψίες γίνονται, ως πιο ευάλωτοι κοινωνικά και πιο διαχωρίσιμοι μιντιακά, το προϊόν πάνω στο οποίο θα δοκιμαστεί το επιθετικό μάρκετινγκ αυτής της βιομηχανίας. Αυτή η ειδική μεταχείριση δεν άφορα φυσικά ειδικές κατηγορίες ανθρώπων. Εφαρμόζεται πειραματικά σε αυτές κάνοντας  τον Μπρεχτ να ασφυκτιά σ’ αυτήν την κοινοτοπία.

Ως κλάδος της οικονομίας η ποινική καταστολή δημιουργεί, όπως συμβαίνει και στους υπόλοιπους κλάδους της, την παραοικονομία της. Μια παραοικονομία της ποινικής καταστολής-μονοπώλιο με την επωνυμία χρυσή αυγή.

Δεν είναι ούτε οι μπάτσοι με στυλ καουμπόι και αρμοδιότητες σερίφη, ούτε ο κάθε υπουργός με ναπολεόντειο ύφος που δημιουργούν το σημερινό δυστοπικό τοπίο αλλά το σύστημα της  ποινικής δικαιοσύνης συνολικά. Ως σύστημα και ως οικονομία.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ.

08/01/2013

Α.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ,

ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Y.Σ. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο site athens.indymedia.org

Ο κόσμος της παρανομίας στο μεγαλύτερο ποσοστό του είναι ο κόσμος της παραβατικής οικονομίας. Έτσι έχει το ένα πόδι του στην παρανομία και το άλλο στην οικονομία. Υπακούει κατά βάση στους κανόνες και τις αρχές της δεύτερης. Με άλλα λόγια αυτός ο κόσμος δεν έχει τίποτα το ρομαντικό. Τίποτα το γοητευτικό. Είναι σίγουρα ένας κατατρεγμένος κόσμος. Κατατρεγμένος δυσανάλογα πολύ με την βλάβη που προκαλεί όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στην καθεστωτική οικονομία. Είναι ένας κατατρεγμένος κόσμος που όμως ακόμα και σε λογοτεχνικό επίπεδο αδυνατεί να προσφέρει γοητευτικούς αντιήρωες.

Όμως είναι αστείο να αναθεματίζονται οι μέθοδοι και η ηθική αυτού του κόσμου από τους ιερείς των μίντια την στιγμή που ευλογούν τις καταστροφικές για την ανθρωπότητα επιλογές των στελεχών της καθεστωτικής οικονομίας. Πιο πολύ, είναι τραγικό να υφίσταται αυτός ο κόσμος τόσο απάνθρωπη μεταχείριση από την ποινική δικαιοσύνη τη στιγμή που οι ομόλογοι του στην καθεστωτική οικονομία απολαμβάνουν ανενόχλητοι το κύρος και τα κέρδη τους.

Θα ήταν λάθος να παρασυρθούμε από τις ερμηνείες των καθεστωτικών μίντια χωρίς να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τις προεκτάσεις τους. Θα ήταν λάθος να επιτρέψουμε στην αμερικανοποιημένη πλέον ποινική δικαιοσύνη να καταστρέφει, χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς καμία κριτική, όποια ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι αρκετά κερδοφόρα για την καθεστωτική οικονομία. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της “μεταφοράς-προώθησης αλλοδαπών στο εσωτερικό της χώρας”. Το γνωστό ως “δουλεμπόριο”. Η ποινική του αντιμετώπιση, η μιντιακή του αναπαράσταση, ο μύθος που δημιουργούν τα μίντια γύρω από αυτό καθώς και οι στόχοι αυτού του μύθου.

Ας γίνει σαφές ότι το κείμενο αυτό δεν σκοπεύει σε καμιά περίπτωση να δικαιώσει αυτούς που καταπιάνονται με τέτοιου είδους δραστηριότητες αλλά να αναδείξει τους στόχους που εξυπηρετεί η μιντιακή και ποινική δαιμονοποίηση τους. Δαιμονοποίηση που σίγουρα δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου ηθικού προβληματισμού, καθώς σε αυτήν την περίπτωση δεν θα υπήρχε τέτοια προκλητική διαφορά στην αντιμετώπιση του αντίστοιχου κλάδου της καθεστωτικής οικονομίας. Των γραφείων ενοικίασης εργαζομένων…

Το κεφάλαιο απαλλαγμένο από την ανάγκη του για εργασία την έχει αναγάγει σε προνόμιο. Προνόμιο που προσπαθεί να στερήσει από όσο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι δυνατό. Κάτι που καταφέρνει, χαρακτηρίζοντας το μοναδικό εμπόρευμα που διαθέτουν οι αποκλεισμένοι από την καθεστωτική οικονομία -την εργατική τους δύναμη- ως λαθραίο! Η ποινική δικαιοσύνη καλείται να δογματίσει αυτήν την πραγματικότητα. Τα μίντια να την ερμηνεύσουν και να την επικυρώσουν.

Η ηθικίστικη ρητορική των μίντια περί δουλεμπόρων δεν είναι καθόλου αθώα. Εξάλλου τα μίντια δεν αντιστέκονται τόσο στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι “δούλοι” όσο στα προβλήματα που φέρνουν μαζί τους αντί για αποσκευές . Οι κακουχίες που αποκαλύπτεται ότι έχουν περάσει δεν αποσκοπούν στο να προκαλέσουν το αίσθημα της συμπάθειας γύρω από αυτούς αλλά στο να εμπεδώσουμε ότι φτωχοί και παραμελημένοι όπως είναι, θύματα άγριας εκμετάλλευσης και αποκτηνωμένοι, είναι ικανοί για κάθε είδους αντικοινωνική συμπεριφορά. Έτσι ο “δουλέμπορος” δεν είναι ανήθικος επειδή εμπορεύεται ανθρώπινες υπάρξεις αλλά επειδή εισάγει στη χώρα μας  εγκληματίες, ασθένειες, ισλαμικό κίνδυνο η μολυσμένο DNA για τα πιο cult γούστα… Η λογική δηλαδή πίσω από την δαιμονοποίηση του “δουλεμπορίου” είναι να πειστούμε ότι αυτό που μεταφέρει δεν είναι άνθρωποι αλλά ένα άβουλο, χωρίς ζωή, παράνομο και επικίνδυνο, για το δημόσιο συμφέρον ή τη δημόσια υγεία, εμπόρευμα που είναι λογικό και επόμενο να αποθηκεύεται προσωρινά ως κατασχεμένο σε αποθήκες.

Στην πραγματικότητα, το φάσμα της έννοιας του δουλεμπόρου περιλαμβάνει μια σειρά διαφορετικών ρόλων της συγκεκριμένης παραβατικής δραστηριότητας. Έχει σημασία να σημειωθεί ότι στην πράξη δεν μιλάμε για κάποιο οργανωμένο κύκλωμα αλλά περισσότερο για μια αγορά. Μια αγορά όπου όπως όλες, νόμιμες ή παράνομες, μπορεί να δραστηριοποιηθεί κάποιος είτε ως εργοδότης – “πράκτορας”, αν έχει το κεφάλαιο και τις γνωριμίες, είτε ως “εργαζόμενος-οδηγός”, αν δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Και στις δύο περιπτώσεις, συνήθως, πρόκειται για μετανάστες. Ως δουλέμπορος μπορεί να χαρακτηριστεί από την ποινική δικαιοσύνη και να καταδικαστεί σε αποκρουστικά βαριές ποινές τόσο ο πιο  στυγερός επαγγελματίας όσο και ο “μεροκαματιάρης οδηγός”. Τόσο ο πιο αδίστακτος απατεώνας όσο και το μικρολαμόγιο. Τα δικαστήρια δεν ενδιαφέρονται για τέτοιες λεπτομέρειες.

Η περίπτωση του αδίστακτου δουλεμπόρου που πνίγει ανθρώπους  στο Αιγαίο για να γλιτώσει από το λιμενικό ή των ανθρώπων που πεθαίνουν από το κρύο σε φορτηγά-ψυγεία σίγουρα δεν είναι μύθος. Όμως δεν είναι ο κανόνας. Και σε κάθε περίπτωση η υστερία των δικαστών και των δημοσιογράφων δεν κρύβει καμία ευαισθησία σχετικά με το δράμα αυτών των ανθρώπων. Ο λόγος τους περί δουλεμπορίου δεν είναι καθόλου αθώος και πολύ απέχει από το να προστατεύσει τους μετανάστες στους οποίους δεν κάνει καμία διαφορά το να πνιγούν από τους διακινητές τους ή από το λιμενικό, και σίγουρα προτιμάνε να στριμωχτούν για λίγες ώρες σε μια νταλίκα παρά για ατελείωτους μήνες σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης με αρχιτεκτονική επαγγελματικού φούρνου…

Μοναδικός τους σκοπός είναι να μας πείσουν ότι οι ¨δουλέμποροι”, οι οποίοι διεκδικούν ένα μεγάλο και συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό στις ελληνικές φυλακές, εμπορεύονται κάτι παράνομο και κυρίως επικίνδυνο: την περίσσια εργατική δύναμη.

Α.Κ. Θεοφίλου

Γ.Κ.Κ Δομοκού

4/11/2012

Δύο σημειώσεις…

1

Στην παρούσα φάση “ανάπτυξης” του καπιταλισμού, η εργασία δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε εκβιασμός. Είναι προνόμιο. Η μόνη διέξοδος των αποκλεισμένων από τον υλικό και πνευματικό πλούτο της κοινωνίας του Κεφαλαίου, προκείμενου να επιβιώσουν, είναι το “έγκλημα”. Και το έγκλημα έχει πολλές διαστάσεις, πολλές ερμηνείες και πολλές εκδοχές. Σε πείσμα των μιντιακών ερμηνειών δεν πρέπει να παραδεχτούμε το νόμο ως το όριο μεταξύ ηθικού και ανήθικού. Καλού και κακού. Δίκαιου και άδικου. Ούτε φυσικά με απλοϊκή αφέλεια να του αλλάξουμε το πρόσημο χρησιμοποιώντας το ως το όριο μεταξύ επαναστατικού και μη επαναστατικού.

Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε το έγκλημα ψύχραιμα, πέρα από ηθικισμούς και ρομαντισμούς, ως μία ακόμα κοινωνική δραστηριότητα που τα επιμέρους χαρακτηριστικά της καθορίζουν τη σημασία της. Με άλλα λόγια, ως γνώμονας της κριτικής μας πρέπει να μπει το αν μια δραστηριότητα, παράνομη ή νόμιμη -δεν μας αφορά-, εξυπηρετεί είτε τα προσωπικά συμφέροντα ατόμων της τάξης μας, είτε το σχέδιο της χειραφέτησης της τάξης μας από την τάξη των κατόχων και των διαχειριστών του Κεφαλαίου. Της τάξης, δηλαδή, που αρκείται πια στο να αρπάζει με ληστρικούς όρους το μοναδικό μας εμπόρευμα, την εργατική μας δύναμη, αλλά ακόμα χειρότερα μας στερεί πλέον την ίδια δυνατότητα της πώλησης του.

2

Κατηγορούμαι για μια ληστεία που κατέληξε σε τραγωδία. Δεν ήθελα να αναφερθώ σε αυτά τα γεγονότα καθότι δεν τα γνωρίζω παρά μόνο μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των μίντια. Τελικά όμως κρίνω πως είναι σκόπιμο να πω δυο λόγια σε σχέση με αυτό.

Το να προσπαθήσει κάποιος πολίτης να υπερασπιστεί τα λεφτά ενός ιδρύματος, η απληστία του οποίου έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση τα 2/3 της ανθρωπότητας, είναι σίγουρα κάτι παράλογο. Αυτό δε σημαίνει ότι η απάντηση είναι η αφαίρεση της ζωής του. Δε γνωρίζω τα γεγονότα και ως εκ τούτου δεν ξέρω αν ήταν μια εν ψυχρό εκτέλεση ή η οδυνηρή συνέπεια μιας πάλης που κατέληξε σε πυροβολισμούς. Θέλω να πιστεύω, σύμφωνα και με τις καταθέσεις των μαρτύρων, το δεύτερο.

Σε κάθε περίπτωση ένας άνθρωπος σκοτώθηκε. Ένας άνθρωπος που αν είχε την ψυχραιμία να σκεφτεί έστω για λίγα δευτερόλεπτα τι πάει να κάνει, ενδεχομένως θα άλλαζε γνώμη και από διώχτης να γινόταν υποστηριχτής των ληστών. Όμως είναι νεκρός και δε μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ούτε απέναντι σε κάποιους συντρόφους που προσδίδουν χαρακτηρισμούς που δεν ταιριάζουν σε κάποιον εκλιπόντα, ούτε κυρίως απέναντι στους τυμβωρύχους της αντιτρομοκρατικής και των μίντια που έστησαν χορό πάνω από τη σορό του, προκειμένου να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες.

Είμαι αναρχικός κομμουνιστής. Αγαπώ τη ζωή όσο και την ελευθερία. Ας πολεμήσουμε για να γκρεμίσουμε τι φυλακές που θάβουν εντός τους χιλιάδες ζωντανούς.  Ας πολεμήσουμε για το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ας πολεμήσουμε για την απελευθέρωση της τάξης μας από την εξουσία του κεφαλαίου.

27/09/2012

Α.Κ. Θεοφίλou

Β2 Πτέρυγα, Φυλακές Δομοκού.