Τηλεφωνική επικοινωνία με φυλακές Δομοκού

1.

Πίσω από τις διαχωριστικές γραμμές που προσπαθεί να επιβάλει η εξουσία μέσω των media, πίσω από τους ψευδείς διαχωρισμούς  μεταξύ βίας -μη βίας, νομιμότητας-παρανομίας, αγνού αγώνα -αγώνα για την διατήρηση συντεχνιακών προνομίων, αγνού αγώνα –τρομοκρατίας,  αναδεικνύεται η πραγματική τους ενότητα. Μέσω του τρόπου διαχείρισης τους από τα media και του τρόπου αντιμετώπισης τους από την πολιτική -δικαστική -αστυνομική εξουσία , αναδύεται μια βαθιά ενότητα. Η ενότητα της “κοινωνικής απειλής”.

Και ως κοινωνική απειλή, στην σύγχρονη επιστημονική δυστοπία που ζούμε, δεν θεωρούνται οι τράπεζες που έχουν ρημάξει την ανθρωπότητα, που έχουν οδηγήσει στον υποσιτισμό, στην απελπισία  και στην αυτοκτονία δισεκατομμύρια ανθρώπους. Που είναι αυτές που κρύβονται πίσω από κάθε κοινωνική πληγή. Κοινωνική απειλή θεωρούνται αυτοί που τολμούν και τις ληστεύουν!

Κοινωνική απειλή, στην δημοσιογραφική οργουελική νεογλώσσα, δεν είναι αυτοί που πετάνε χιλιάδες εργαζόμενους -ανθρώπους και όχι αριθμούς- στο δρόμο ως “πλεονάζων εργατικό δυναμικό”, αλλά αυτό το άχρηστο πλεόνασμα που έχει το θράσος να απεργεί παρότι  περισσεύει!

Κοινωνική απειλή, δεν είναι οι εταιρείες εξόρυξης χρυσού που καταστρέφουν τον βιότοπο  και κάθε διάσταση της ζωής χιλιάδων ανθρώπων στην Χαλκιδική, αλλά όταν σαράντα αποφασισμένοι αγωνιστές προσπαθούν  να αντισταθούν σε αυτήν την προοπτική προσθέτοντας λουδίτικα χαρακτηριστικά στον αγώνα τους.

Κοινωνική απειλή, δεν είναι κατά την νοσηρή λογική τους, η ανάγκη που οδηγεί γυναίκες να νοικιάζουν το σώμα τους για ερωτική χρήση στον κάθε λιγδιάρη που θέλει να γαμήσει χωρίς καπότα .Κοινωνική απειλή, είναι ότι αυτές οι γυναίκες δεν είχαν την “ευαισθησία” να κάνουν ιατρικές εξετάσεις.

Κοινωνική απειλή, δεν είναι οι δεκάδες κάθε μέρα, μαχαιρωμένοι μετανάστες, αλλά το ότι αυτοί μπαίνουν χωρίς άδεια στην χώρα.

Κοινωνικοί απειλή, δεν είναι η σε βαθμό ασφυξίας, εμπορευματοποίηση  κάθε γωνιάς της πόλης, αλλά η κατάληψη κτιρίων από αναρχικούς, για αντιεμπορευματική χρήση.

2.

Το δόγμα “Νόμος και Τάξη”, συμπυκνώνει την πολιτική ιδεολογία του καθεστώτος που έχει αναλάβει την διαχείριση της κρίσης. Παρά τους τεχνητούς διαχωρισμούς  που προσπαθεί να επιβάλει μέσω των media, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναδεικνύει την ενότητα αυτών που το ίδιο ορίζει ως  εκτός “Νόμου και Τάξης”.

Την ενότητα των καταλήψεων, των οροθετικών, των κατηγορούμενων για τρομοκρατία, των απεργών στα Μ.Μ.Μ, των αγροτών που κλείνουν τους δρόμους, των νεολαίων που αντιστέκονται, των μεταναστών που βίαια εγκατέλειψαν το μικροαστικό όνειρο.

Μισό χρόνο πριν (18/08/2012) και στα πλαίσια του δόγματος “Νόμος και Τάξη”, πραγματοποιείται  η σύλληψη μου από την αντιτρομοκρατική. Από την υπηρεσία δηλαδή, που όταν δεν ληστεύει προποτζίδικα και δεν επιδίδεται σε αρχαιοκαπηλία, παίζει το παιχνίδι “μάντεψε ποιός”. Χωρίς επιτυχία. Με οδυνηρές συνέπειες. Μια σύλληψη, την εγκυρότητα της οποίας επικύρωσαν οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές των media, αναθεματίζοντας την εικόνα μου, καθώς την περιφέρανε από πλάνο σε πλάνο.

Μια σύλληψη, για την πολύκροτη υπόθεση της ληστείας της alpha bank στην Πάρο όπου ένας άνθρωπος έχασε την ζωή του στην προσπάθεια του να εμποδίσει την διαφυγή των ληστών, η οποία πασπαλίστηκε και με την “κατηγορία” της συμμετοχής μου στην ε.ο. Σ.Π.Φ.

Μία σύλληψη με κατηγορίες (ανθρωποκτονία, απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά συρροή, ληστεία, συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και κάτι πλημμελήματα), που όχι μόνο αρνούμαι, αλλά επιπλέον επιστρέφω στους διώκτες μου και στα αφεντικά τους ως χαρακτηρισμούς.

Έξι μήνες μετά, σε αναμονή του πρώτου συμβουλίου. Ενός συμβουλίου δικαστών που κάνει εξισώσεις ποινικής λογιστικής για να αποφασίσει αν κάποιος άνθρωπος-και όχι αριθμός- μπορεί να συνεχίσει την ζωή του ή αν πρέπει να παραμείνει για φύλαξη, αποθηκευμένος για ενδεχόμενη μελλοντική χρήση.

Έξι μήνες μετά, ο αγώνας για την χειραφέτηση του προλεταριάτου από την εξουσία του κεφαλαίου, ο αγώνας ενάντια στις φυλακές και την κοινωνική οργάνωση που τις παράγει, ενάντια στο δόγμα “Νόμος και Τάξη” συνεχίζεται…

Α. Θεοφίλου

Ε1 Πτέρυγα

Φυλακές Δομοκού

Φλεβάρης 2013

(Δημοσιεύτηκε στη σελίδα athens.indymedia.org, https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1459715)

28/09/2012

Μόλις τελείωσα τις” αναμνήσεις απο το σπίτι των πεθαμένων” του Νοστογιέφσκι. Γενικά μου είναι δύσκολο ακόμη να συγκεντρωθώ στο διάβασμα καθώς τις περισσότερες ώρες που έχω ησυχία προτιμώ να τις αφιερώνω στο γράψιμο. Όσο είμαι ακόμα φρέσκος εδώ και όλα μου κάνουν εντύπωση ,προσπαθώ να τα καταγράψω. Κάπου δύο βδόμαδες μου πήρε λοιπόν να το τελείωσω.

Έχει ενδιαφέρον πώς αν εξαιρέσει κανείς τις ασύγκριτα πιο άθλιες συνθήκες που βίωνε ο συγγραφέας ,υπάρχει ένας πυρήνας που ακόμα και σήμερα παραμένει άθικτος. Κυρίως σε σχέση με τις περιγραφές των προσωπικοτήτων . Ο Ντοστογιέφσκι δεν διεισδύει  στην “ρώσικη ψυχή” αλλά στην ψυχή του υποπρολεταριάτου που σχεδόν δύο αιώνες μετά και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά παραμένει ίδια.

29/09/2012

Μαζευτήκαμε οι κρατούμενοι στο φουαγιέ του ισογείου για να μιλήσουμε για την επικείμενη απεργία πείνας. Ρίχνω μια ματιά γύρω μου. Ω μο Nτιέ σκέφτομαι!Τί κάνω εγώ εδώ; Η τέχνη μιμήται την ζωή ή η ζωή την τέχνη;  Βρίσκομαι άραγε σε μια αναπαράσταση κινηματογραφικής αναπαράστασης ή στο πλατωνικό πρωτότυπο;

Kαμιά εξηνταριά τριχωτοί μαντραχαλέοι

κάθονται σαν να “προσπαθούν ” σε τούρκικη τουαλέτα και γεμάτοι φυλακίστικα τατουάζ παίζουν τα κομπολόγια τους!Γυμνοι απο πάνω ,με χρύσες αλυσίδες και σαγιονάρες .Ω μον Ντιέ ξανασκέφτομαι.

04/10/2021

Σήμερα θα γράψω για κάποια τεχνικά θέματα της φυλακής. Εγώ πάντα είχα απορίες για πολλά απο αυτά και παρόλο που είχα γνωρίσει κόσμο και κοσμάκι που τα γνώριζε απο πρώτο χέρι ,ποτέ μου δεν έλαβα επαρκείς εξηγήσεις και ικανοποιητικές περιγραφές. Γι αυτό λοιπόν θα προσπαθήσω να το κάνω εγώ ,μιάς και το κράτος μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία ,για να σας λυθούν και εσάς οι απορίες χωρίς να χρειαστεί να έρθεται εδώ…Βέβαια η μοναδική εμπειρία που έχω ακόμα απο φυλακές είναι η πτέρυγα μου καθώς ακόμα καλά καλά δεν έχω κλείσει δύο μήνες..

Η πτέρυγα μου λοιπόν, όπως όλες οι υπόλοιπες εδώ, αποτελείται απο δύο ορόφους . Το ισόγειο δηλαδή και τον όροφο. Στο ισόγειο είναι η “στάση φύλακα”-ένα κουβούκλιο δηλαδή με αλεξίσφαιρο φιμέ τζάμι και κάγκελα που πηγαίνεις  αν θέλεις κάτι απο την υπηρεσία ή θέλει αυτή κάτι απο εσένα οπότε σε έχει φωνάξει πιο πρίν απο τα μεγάφωνα.Πηγαίνεις εκεί, χτυπάς το τζάμι με το παράθυρο και σου ανοίγουν.Μέσα έχει δύο φύλακες ,έναν για την β1(με την οποία μοιραζόμαστε την ίδια στάση αλλά αυτοί χτυπάνε το τζάμι απο την άλλη μεριά. Αν τύχει και είναι και τα δύο τζάμια ανοιχτά η μία πτέρυγα μπορεί να έχει οπτική και ακουστική επαφή με την άλλη.Ο άλλος τρόπος για άμεση επικοινωνία είναι να σκαρφαλώσει κάποιος κρατούμενος στην μπασκέτα της αυλής για να δεί πάνω απο τον διαχωριστικό τοίχο.)και έναν για εμάς. Δηλαδή την Β2. Η στάση μέσα είναι σαν πιλοτήριο. Είναι σκοτείνα και έχουν μπροστά τους τις οθόνες που μας παρακολουθούν. Παντού ,εκτός απο το εσωτερικό των κελιών,έχει κάμερες.

Στο ισόγειο λοιπόν έχει και το γυμναστήριο.Είναι σαν την αίθουσα πολλαπλών χρήσεων που είχαμε στο σχολείο.Γενικά πολλά πράγματα στην αρχιτεκτονική της φυλακής θυμίζουν σχολείο. Και στην ψυχολόγια επίσης. Εμένα το σχολείο δεν μου άρεσε καθόλου. Εδώ δεν έχω νιώσει τόση μελαγχολία όση ένιωθα στο σχολείο. Οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους με το ζόρι στο σχολείο για δώδεκα ολόκληρα χρόνια και φαντάζονται την φυλακή ώς τον απόλυτο εφιάλτη…Μυστήρια πράγματα. Δεν εννοώ οτι η φυλακή είναι καλή.Εννοώ ότι είναι εξίσου άσχημη με το σχολείο και ότι επιτελεί ή τουλάχιστον προσπαθεί να επιτελέσει τον ίδιο κοινωνικό ρόλο. Να μυήσει το άτομο στην ιεραρχεία ,στην πειθαρχία ,στον ανελέητο ανταγωνισμό,στον τομαρισμό,στην απουσία δημιουργικής ή κριτικής σκέψης και στην πουστιά.

Λοιπόν η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων έχει μετατραπεί ,χάρη στην δημιουργικότητα των κρατουμένων, σε γυμναστήριο.Υπάρχει ένας σάκος του μπόξ και ένα τραπέζι του πινγκ πόνγκ που δεν ξέρω αν είναι αγορασμένα με έξοδα τον κρατούμενων ή της υπηρεσίας. Τα βάρη πάντως τα έχουν φτιάξει μόνοι τους. Έχουν προσαρμόσει πλαστικά μπουκάλια ,γεμισμένα με χοντρό αλάτι,σε ένα κομμάτι σκουπόξυλο. Ανάλογα με το επιθυμητό βάρος και τα αντίστοιχα μπουκάλια. Έχουν τυλίξει τα μπουκάλια με μαύρο ύφασμα και δείχνουν της προκοπής . Έχει και μονόζυγο. Δηλαδή μια σωλήνα ,κολλημένη τσάτρα πάτρα ,με κακής ποιότητας ηλεκτροσυγκόληση,σε μιά γωνία. Για να πιαστείς χρειάζεσαι καρέκλα. Υπάρχουν και κουβέρτες διπλωμένες  πολλές φορές που χρησιμεύουν ώε στρωματάκια για ασκήσεις εδάφους.

Στο ισόγειο επίσης υπάρχει το προαύλιο για το οποίο έχω μιλήσει και παλαιότερα. Αυτό είναι λίγο χειρότερο απο σχολείου καθώς το ύψος του τοίχου που το περικλύει σου στερεί οποιαδήποτε δυνατότητα αντίληψης του έξω κόσμου. Μας πέταξαν απο πα΄νω ένα ξεροκόμματο ουρανού και μας παράτησαν στη μέση του πουθενά. Γύρω γύρω στην κορυφή των τοίχων έχει εκείνα τα σπιράλ σύρματα όπως στις ταινίες. Βγαίνεις δηλαδή μια βόλτα στο προαύλιο να ξεσκάσεις και σε πιάνει η καρδιά σου. Η αυλή είναι πολύ μικρή. Όσο το τερέν του μπάσκετ .Τα απογεύματα στην αυλή παίζουν 5 Χ5. Έχει πλάκα να τους κοιτάς . Όλες αυτές οι άγριες ρωσοποντιακές φάτσες γλυκαίνουν κάπως με το παιχνίδι.

Η αυλή είναι σκέτο μπετόν. Δεν έχει χώμα ή κανένα δεντράκι ούτε ζωγραφιστά. Είναι ένα γκρί σκληρό πράγμα. Όπως όλη η φυλάκη. Εγώ για να παίρνω ενέργεια κάνω μπάνιο πολλές φορές την ημέρα. Όχι για την βρωμιά. Κάτι εχω πάθει και σε αντίθεση με το πώς ήμουν “έξω”,δεν σιχαίνομαι καθόλου. Κάνω συχνά μπάνιο για να νιώθω κάτι φυσικό πάνω μου . Νομίζω η απουσία χώματος και φύσης δεν είναι κάποιο σαδιστικό καψόνι. Είναι η συνέπεια της ικανοποίησης του αιτήματος για διαφάνεια. Στο χώμα και στα δέντρα όλο και κάτι μπορείς να κρύψεις . Η φυλακή ,όπως πάντα ήταν ,είναι τα σκατά της κοινωνικής οργάνωσης του κεφαλαίου υψωμένα στην δύναμη της δευτέρας. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μεγεθυντικός φακός κάποιων κοινωνικών λειτουργιών. Προκειμένου να υπάρξει οργάνωση ,τάξη ,πειθαρχία,έλεγχος ώστε το κεφάλαιο να τριγυρνάει ανάμεσα μας ήρεμο ,ασφαλές και ανενόχλητο, η τάξη που το κατέχει και το διαχειρίζεται έχει εξαφανίσει ή τεινει να εξαφανισει οτιδήποτε ζωντανό απο τις πόλεις ή απο τους χώρους συναθροίσεων.

Ας πώ για το εσωτερικό. Το ισόγειο και ο όροφος αν εξαιρέσουμε την “στάση φύλακα”,το γυμναστήριο και την αυλή είναι ολοιδιοί. Αποτελούνται απο ένα φουαγιέ οχτώ επι τρία που προεπεκτείνεται σε έναν διάδρομο μήκους επίσης οκτώ μέτρων και πλάτους ενός(αυτό είναι όλο). Τα κελιά ξεκινάνε απο τη μία πλευρά του φουαγιέ και συνεχίζουν στο διάδρομο και στις πλευρές του. Δηλαδή τρία κελιά έχουν την είσοδο τους στο φουαγιέ και τα υπόλοιπα στις δύο πλευρές του διαδρόμου. Εδώ να σημειώσω ότι μόνο εγώ χρησιμοποιώ τον όρο “φουαγιέ” και φυσικά χάριν αστεϊσμου καθώς βρίσκω χαριτωμένες τέτοιου είδους αντιθέσεις. Στο φουαγιέ λοιπόν υπάρχει ένα ψυγείο,μιά κατάψυξη και ένας καταψυκτης για παροχή παγωμένου νερού η χρήση του οποίου έχει απαγορευτεί στην Ελλάδα εδώ και δέκα χρόνια αλλά τα νέα μάλλον άργησαν να φτάσουν. Υπάρχει ένα φουρνάκι,δύο μέτριες εστίες-μάτια και τέσσερις εστιατορικοί νεροχύτες. Επίσης δύο λιγδιασμένοι πάγκοι. Ο εξοπλισμός, αυτός δεδομένου ότι μιλάμε για φυλακή και όχι για youth hostel, είναι πολύ ικανοποιητικός για τα τριάντα άτομα του ορόφου. Στη μέση του φουαγιέ έχουν βάλει ένα πλαστικό τραπέζι βεράντας περιστοιχισμένο απο τέσσερις καρέκλες αντίστοιχης αισθητικής όπου κάθονται όλη μέρα και παίζουν μπιρίμπα. Η μπιρίμπα είναι πολύ της μόδας εδώ.Εγώ δεν μπορώ να μάθω. Ή μάλλον δεν θέλω. Ίσως να το θεωρώ γρουζουζιά. Ποιός ξέρει; Σε άλλες φυλακές παίζουν ντόμινο.

Τα κελιά είναι ευρύχωρα και το καθένα έχει την τουαλέτα του αλλά και το μπάνιο του! Και μάλιστα με πόρτα. Δεν είναι όλες οι φυλακές έτσι. Υπάρχουν κάποιες που δεν έχουν στο κελί τουαλέτα και αν κατουριέσαι όταν η φυλακή είναι κλειστή την πάτησες. Επίσης σε αντίθεση με άλλες φυλακές που είναι τετράκλινα εδώ είναι τρίκλινα. Όσο να πείς είναι κάποια πολυτέλεια.

Κάθε πρωί στις οκτώ παρά,μπαίνουν οι υπάλληλοι και μας δέρνουν. Αστειεύομαι. Κάθε πρωί στις οκτώ παρά ,μπαίνουν οι υπάλληλοι και μας μετράνε. Σιγουρεύονται οτι το βράδυ δεν έκοψε κανένας τα κάγκελα ώστε να εγκλωβιστεί στην αυλή ή στην νεκρή ζώνη -μέχρι που να φτάσεις πιά; Στις οκτώ και αφού ολοκληρωθεί η καταμέτρηση οι πόρτες ανοίγουν ηλεκτρονικά. Οι πόρτες είναι πολύ βαριές. Πρέπει να σπρώξεις με όλη σου την δύναμη για να ανοίξουν. Στις οκτώ το βράδυ ,ξανάρχονται με μιά ματσόλα και αφού μας μετράνε βαράνε τα κάγκελα του παραθύρου για να σιγουρευτούν ότι δεν τα έχουμε κόψει κατά την διάρκεια της ημέρας. Κάθε βράδυ αυτός  ο θόρυβος της ματσόλας μας ειδοποιεί οτι κλείνουμε. Πιό πριν το έχει ανακοινώσει ο υπάλληλος στο μεγάφωνο αλλά καμιά φορά αργούν. Αυτός ο θόρυβος είναι πιο αξιόπιστος. Για την ακρίβεια πιο Παυλοφικός.

Η ίδια διαδικασία συμβαίνει πολύ πρόχειρα και το μεσημέρι που μας “κλείνουν” καμιά ωρίτσα. Τότε δεν βαράνε κάγκελα και η μέτρηση γίνεται  άρπα κόλα. Μόλις κλείνουμε ,είτε για μεσημέρι είτε για βράδυ,οι τραπεζοκόμοι μας φέρνουν  τους δίσκους με το φαγητό ,το οποίο αν δεν έχεις την διάθεση να φανταστείς με πόσες κατσαρίδες έχει μαγειρευτεί αλλά και απο ποιούς έχει μαγειρευτεί,είναι αξιοπρεπές. Τύπου φοιτητικής λέσχης και καλύτερο. Συνήθως συμπληρώνουμε με κάποιο φαγητό που έχουμε μαγειρέψει μόνοι μας.

Κάθε τρίτη έρχεται το μπακάλικο της φυλακής,δηλαδή τσιγάρα,τηλεκάρτες,αυγά,νερά και τέτοια. Κάθε τετάρτη έρχεται μαναβική,κάθε πέμπτη σούπερ μάρκετ και κάθε παρασκευή χασάπης. Πρέπει όμως να έχεις κάνει εβδομαδιαίο πλάνο γιατί το σάββατο παραγγέλνεις για όλη την εβδομάδα.

Η φυλακή όπως έχω γράψει και παλαιότερα είναι μια μύηση,μια διαβατήρια τελετουργία. Τώρα ,σε τι ακριβώς σε μυεί και για που διαβαίνεις,δεν το έχω διαπίστωσει ακόμα θετικά. Υποτίθεται στην πειθαρχία, την ιεραρχία ,την πουστιά και την αδικία της Αγοράς. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που πράγματι “αποκαλύπτεται”στον μυημένο είναι η βαθειά σχέση εξουσίας και εγκλήματος.Έτσι ή αλλιώς πάντως έχει ίδια χαρακτηριστικά με τις τελετουργίες μύησης. Ας πούμε ,πέρα απο τα σεξουαλικά καψόνια,την στέρηση στην συγκεκριμένη περίπτωση πέρα απο την τοποθέτηση τόσο των σωμάτων των κρατουμένων όσο και της ιδιότητας τους σε ένα σημείο μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας,στην φυλακή είναι χαρακτηριστική και μια σειρά απο αναίτιες απαγορευσεις.Ταμπού. Ας πούμε πάλι,πρίν δέκα χρόνια μπορεί κάποιος να κατάπιε χλωρίνη για να αυτοκτονήσει. Η χλωρίνη απαγορεύτηκε στην φυλακή δια παντώς.Μπορεί ο αρχιφύλακας να άλλαξε ,ο δειυθυντής να άλλαξε ,οι κρατούμενοι να αλλάξανε αλλά η απαγόρευση έμεινε.Πλέον μπορεί κανένας να μην ξέρει γιατί απαγορεύτηκε η χλωρίνη αλλά να το θεωρούν όλοι εντελώς φυσιολογικό. Κάτι σαν φυσικό νόμο.Τι και αν υπάρχουν δεκάδες τρόποι, τους οποίους δεν θα απαριθμησω , για να αυτοκτονήσει κανείς. Η χλωρίνη απαγορεύεται!Αυτό είναι ένα απο τα δεκάδες παραδείγματα παράλογων απαγορεύσεων.

Επιστρέφω στο εσωτερικό του κελιού. Το κελί σου ή τον χώρο γύρω απο το κρεβάτι σου μπορείς να τον διακοσμήσεις όπως θέλεις. Συνήθως οι κρατούμενοι βάζουν κάποιο σεντόνι  σαν ταπετσαρία ή κάποιο πανό. Έτσι αν οι τρείς κάτοικοι ενός κελιού δεν μοιράζονται τις ίδιες απόψεις περί αισθητικής ,μπορείς να συναντήσεις τον spiderman αντιμέτωπο με τον Τσε. Κάτι που μέσα στην τηλεοπτική σύγχυση που επικρατεί  εδώ δεν φαίνεται σε κανέναν περίεργο. Κάποιος κρατούμενος  έβαλε για ταπετσαρία ένα γκρί σεντόνι με μαύρα κινέζικα ιδεογράμματα. Το αποτέλεσμα θα το ζήλευε και διακοσμητής. Αυτός που κοιμάται στο  απέναντι κρεβάτι , ένας έλληνας  που δεν ξέρει να γράφει και όλη μέρα είναι μπουκωμένος στα ψυχοφάρμακα , έχει κοτσάρει μια ελληνική σημαία με αποτέλεσμα να καταστραφεί εντελώς η αισθητική του κελιού. Το δικό μου κελί είναι άθλιο γιατί τα” ξέσκισαν”   οι φύλακες όλα σε μια  έρυνα για κινητό.Δεν έμαθα αν το βρήκαν .Πάντως οι συγκάτοικοι είναι για να φεύγουν και δεν ξανασχολήθηκαν. Εγώ θέλω να πάω σε κάποια απο τα απέναντι που έχουν θέα στην αυλή και όχι στον ακάλυπτο της φυλακής! Μένω σε κελί που έχει θέα σε ακάλυπτο.Ούτε ήρωας του Αρκά να ήμουνα ! Οπότε ούτε εγώ ασχολούμε και μένει το κελί σαν κελί.

Ξέχασα να πώ οτι πολλοί κρατούμενοι έχουν γύρω στους τοίχους σταυρούς και αγιογραφίες. Καμιά φορά μπερδεύεσαι και νομίζεις οτι είσαι σε κελί μοναχού.Επίσης για να τα κολλάνε όλα αυτά στους τοίχους χρησιμοποιούν λιωμένο καλαμάκι που κάνει εξαιρετική δουλειά.

Τηλεόραση για να δείς πρέπει να φοράς ακουστικό.Αυτό είναι γνωστό.Η υπηρεσία παίρνει το ηχείο και συ για να ακούς πρέπει να βάλεις ακουστικό.Το τίπ είναι ότι κάποιοι κρατούμενοι που δεν αντέχουν να μην ακούνε δυνατά τηλεόραση ,ξηλώνουν τα ηχεία που είναι για τις ανακοινώσεις και τα φοράνε στις τηλεοράσεις.Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην ακούμε τις μισές ανακοινώσεις!

Τέλος,δεν ξέρω αν γίνομαι κουραστικός, αλλά θέλω να πώ δύο,τρία λόγια για την ψυχολογία του κρατούμενου. Ο κρατούμενος στις περισσότερες περιπτώσεις έχει εκπέσει απο κάθε κοινότητα. Τις περισσότερες φορές είναι αυτό που στην διάλεκτο της φυλακής αποκαλούμε “πατσαβούρι”.Ο μέσος κρατούμενος βλέπει τον ευατό του ως υπόλογο απέναντι στους φύλακες και δεν καταλαβαίνει οτι οι φύλακες είναι υπόλογοι σε εμάς απο την στιγμή που κάνουν μια τόσο ντροπιαστική δουλειά και μάλιστα σε βάρος μας. Συνήθως ο κρατούμενος , επειδή δεν έχει ανθρώπους έξω να τον στηρίζουν,νιώθει την  φυλακή σαν το σπίτι του. Τους φύλακες σαν μεγάλους αδερφούς και τον αρχιφύλακα σαν πατέρα. Τον ευατό του σαν άτακτο παιδί που παρά τις σκανδαλιές του αξίζει και αυτό λίγη  αγάπη. Με άλλα λόγια έχει την ηθική του κουταβιού. Είναι ικανός να ρουφιανέψει με αντάλλαγμα μιά τεσσάρα τηλεκάρτα ή έναν μικρό καπνό. Μπορεί  ακόμα και χωρίς ανταλλάγματα απο μια διεστραμμένη αίσθηση καθήκοντος.

Η φυλακή  δεν είναι μόνο μια αποθήκη ψυχών. Είναι μια αποθήκη αναστεναγμών. Όσο υπάρχουν φυλακές η ανθρωπότητα είναι ένα κάθαρμα.

05/10/2012

Τέλειωσα τους “ανθρωποφύλακες” του Κοροβέση. Λοιπόν τρόμαξα με τα βασανιστήρια που γίνοταν τότε. Εγώ γλίτωσα με μια κλωτσοπατινάδα .Αυτό δεν σημαίνει οτι καταργήθηκαν τα βασανιστήρια. Πολλοι κρατούμενοι εδώ μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Τέλος πάντων το ενδιαφέρον είναι οτι αν εξαιρέσει κανείς την σωματική βία, όλη η ρητορική των ανακρίσεων για πολιτικούς λόγους παραμένει ίδια. Είναι φοβερό οτι χρησιμοποιούν  ακόμα ακριβώς τις ίδιες ατάκες.

17/09/2012

Ώρες ώρες δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι εδώ. Δεν το χωράει ο νους μου αυτό που συμβαίνει. Δεν μιλάω μόνο για την περίπτωση μου. Για τη  φυλακή γενικά. Τέλος πάντων. Θυμάμαι πριν λίγες μέρες που είχα σταθεί στο μοναδικό σημείο της πτέρυγας που μπορείς να δεις λίγο έξω. Βλέπεις ένα μικρό κομμάτι γυμνού βουνού. Κάθομαι και κοιτάω. Με βλέπει ένα  παιδί. Μια Λομπροσική φυσιογνωμία. Μου λέει: νωρίς είναι ακόμα. Εννοεί ότι το σημείο αυτό είναι για τις μεγάλες απελπισίες και είναι νωρίς για να απελπίζομαι. Αναρωτιέμαι αν, άραγε, αυτά τα λίγα μέτρα που σου επιτρέπουν να δεις “έξω” είναι ένα λάθος του αρχιτέκτονα ή οι τελευταίες ρανίδες .ανθρωπιάς που του απέμειναν. Αν είναι το δεύτερο, υπάρχει ελπίδα για την ανθρωπότητα. Φαντάσου να το έκανε επίτηδες, να είπε: αν τους αφήσω αυτήν την μικρή τρύπα να βλέπουν, δεν θα με καταλάβει κανείς…

Το δύσκολο στην φυλακή δεν είναι ούτε ο περιορισμένος χώρος ούτε η αναγκαστική συμβίωση. Το δύσκολο είναι που κάθε δευτερόλεπτο πρέπει  να δίνεις μάχη με τον εαυτό σου για να μην αλλοιωθείς απ’ αυτά.

21/09/2012

Ο εγκλεισμός είναι κάποιο είδος σύγχρονης μύησης με διάφορα στάδια. Απ’ την διαβολοβδομάδα της ανάκρισης στην “ανακούφιση” της προφυλάκισης. Απ’ την ανασφάλεια της υποδικίας στην βεβαιότητα της καταδίκης .Απ’ την ελπίδα του εφετείου στην αναμονή της πρώτης άδειας. Και το ανώτερο στάδιο η αγροτική φυλακή. Σχεδόν πολίτης πάλι! Μια τελετουργία διάβασης που διαρκεί χρόνια και μέσα στην οποία το άτομο μυείται στην βαθύτερη ουσία του εγκλήματος. Του αποκαλύπτεται το “μυστικό” της αδιαίρετης σχέσης του εγκλήματος με την κοινωνία του κεφαλαίου.

22/09/2012

Στην φυλακή υπάρχουν αναλφάβητοι. Έλληνες αναλφάβητοι.!Ω μι τζι!

23/09/2012

Πιστεύω πως  κάποιους εδώ πέρα δεν τους φυλάκισαν για να τους τιμωρήσουν ούτε για να τους σωφρονίσουν. Πιστεύω ότι τους φυλάκισαν  για να τους κρύψουν. Καμιά φορά νομίζω πώς είμαι σε εκπομπή της Ανίτα Πάνια. Όταν το νομίζω αυτό έχει λίγο πλάκα.

24/09/2012

Με τις φάτσες που υπάρχουν εδώ είναι να αναρωτιέσαι αν ο Λομπρόσο  είχε  τελικά  δίκαιο ή αν οι σχολές δικαστών δεν έχουν ενημερώσει τους δύο τελευταίους αιώνες την βιβλιογραφία τους. Θεωρώ βάσιμη την υποψία μου ότι οι καταδικαστικές αποφάσεις επηρεάζονται πολύ απ’ τα χαρακτηριστικά του προσώπου.

25/09/2012

Ο Αλβανός συγκάτοικος φυσάει και ξεφυσάει .Απέξω ακούγεται βαβούρα. Διάφορα πηγαδάκια ,η κάθε φυλή το δικό της.”Πω πω ρε γκαμώτο. Δέκα τετραγωνικά είμαστε δέκα γκλώσσες ακούμε!”. ο αλβανικός τρόπος να είσαι εύστοχος και λακωνικός .

Τάσος Θεοφίλου, φυλακές Δομοκού

Το δόγμα της μηδενικής ανοχής εφαρμόζεται απέναντι τόσο σε λανθάνουσες όσο και σε έκδηλες μορφές ταξικής πάλης.Τόσο σε αγωνιστές εργαζόμενους όσο και σε παραβατικούς.Τόσο σε απεργούς όσο και σε κρατούμενους.Είναι το δόγμα της απόλυτης εξούσιας του κεφαλαίου πάνω στους αποκλεισμένους.Είναι το πλέγμα αστυνομικο-δικαστικής αυθαιρεσίας που εξαπλώνεται με τις ευλογίες της μιντιακής ιεράς εξέτασης.Σημείωση:Ο ¨προοδευτικός¨ βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. και καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης πρότεινε σε επιτροπή της βουλής την ενοποίηση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης με αυτό της Δικαιοσύνης  προαναγγέλοντας  ένα κοινωνικό τοπίο υπό το βλέμμα του κάθε Δένδια.Ένα κοινωνικό τοπίο πιο εφιαλτικό απο το ίδιο βλέμμα του Δένδια.
Το έδαφος έχει προλειάνει η ιερά εξέταση των μίντια που έχει οδηγήσει με τις παρεμβάσεις  της στην Αμερικανοποίηση του ελληνικού ποινικού συστήματος(ο κατηγορούμενος πρέπει πια να αποδεικνύει ότι είναι αθώος και όχι το δικαστήριο ότι είναι ένοχος).Έχοντας επιβάλει την αμερικανόφερτη λογική ¨η αστυνομία τους πιάνει αλλά οι δικαστές τους αφήνουν¨.Η μιντιακή ιερά εξέταση θεωρεί οτι η Δικαιοσύνη  ¨λειτουργεί¨ μόνο όταν είναι αμείλικτη.Μόνο όταν ,προκειμένου να είναι αμείλικτη,παραβαίνει τις ίδιες τις αρχές της.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Δικαιοσύνη ¨λειτουργεί¨ όταν εντελώς αυθαίρετα διώκει νεολαίους για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση αλλά δεν ¨λειτουργεί¨ όταν  ελλείψει στοιχείων δεν τους προφυλακίζει(περίπτωση 25χρόνης και 29χρόνου το γενάρη του 2013).
¨Λειτουργεί¨ όταν ξεπερνόντας κάθε όριο δικαστικής αυθαιρεσίας παρατείνει προφυλακίσεις αγωνιστών προσθέτοντας  τους νέες δικογραφίες με σκεπτικό που θα μπορούσε να εμπνεύσει έναν Νταλί  ή έναν Μπονιουέλ(περίπτωση κατηγορουμένων για συμμετοχή στην Ε.Ο  Σ.Π.Φ το καλοκαίρι του 2012).Ενώ δεν ¨λειτουργεί ¨όταν αποφυλακίζει αγωνιστές ,όπως οφείλει,μετά την λήξη του ανώτατου ορίου προφυλάκισης(περίπτωση Επαναστατικού Αγώνα).
Η Δικαιοσύνη¨ λειτουργεί¨ όταν σέρνει στις φυλακές και τα δικαστήρια ανθρώπους με χαλκευμένα απο την αστυνομία κατηγορητήρια ενώ¨ δεν λειτουργεί ¨ όταν ελλέιψει στοιχείων τους αθωώνει και,ώ θεοί τί σκάνδαλο,τους αποφυλακίζει(υπόθεση ρέντη ,όπου ένας απο τους κατηγορούμενους για την ληστεία που προηγήθηκε της εκτέλεσης  των δύο αστυνομικών,αθωώθηκε και αποφυλακίστηκε τον νοέβρη του 2012 ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στα Μ.Μ.Ε).
Η Δικαιοσύνη¨ λειτουργεί¨ όταν παραπέμπει σε ανακριτή  με την επιβαρυντική διάταξη του κουκουλονόμου 93 αναρχικούς αγωνιστές την στιγμή που ούτε ένας δεν είχε καλλυμένα  τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ,ενώ ¨δεν λειτουργεί¨ όταν τελικά αυτοί δεν φυλακίζονται!(υπόθεση ανακατάληψης της βίλα Αμαλίας γενάρης 2013).
Με αυτά δεδομένα λοιπόν ,η Δικαιοσύνη ¨δεν λειτουργεί¨ όταν δίνει,έπειτα απο εξαντλητική απεργία πείνας ,στον κρατούμενο Σπύρο Δραβίλα την ολιγοήμερη άδεια που δικαιούται ενώ φαίνεται να ¨λειτουργει¨όταν επιστρατεύει αβάσιμες και ξεχασμένες στα ψυγεία της Γ.Α.Δ.Α δικογραφίες προκειμένου να του την στερήσει.
Ενάντια σ΄αυτήν ακριβώς την λογική ο Σπύρος Δραβίλας έχει ξεκινήσει για δεύτερη φορά τον αγώνα του ενάντια στην αυθαιρεσία της Ποινικής Δικαιοσύνης ,ξεκινώντας απεργία πείνας  απο την δευτέρα 4/02/2013 διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα του σε ολιγοήμερη άδεια.
Η Ποινική Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή.Αν μπορούσε να της αποδοθεί ανθρώπινη ιδιότητα αυτή δεν είναι άλλη απο την εκδικητικότητα.Ο Σπύρος Δραβίλας είναι καταδικασμένος και  εκτίει την ποινή του ώς ο άνθρωπος που προσγείωσε για πρώτη φορά ελικόπτερο στο πραύλιο του κορυδαλλού οδηγώντας δύο κρατούμενους (Β.Παλαιοκώστας, Α.Ριτζάι) στην ελευθερία.Ο ίδιος αρνείται τις ¨κατηγορίες¨όμως έστω και μόνο ύποπτος να ήταν για μια τόσο μεγαλόπρεπα ευγενική πράξη είναι αρκετό.Είναι αρκετό για να ερμηνεύσει την εκδικητική μανία των αστυνομικών και δικαστικών αρχών απέναντι του.Είναι αρκετό για να έχει την υποστήριξη και την αλληλεγγύη όλων όσων εκέινο το καλοκαιρινό απόγευμα του του 2006 χαμογέλασαν συνειδητοποιώντας ότι τελικά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο…

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ ΑΝΟΧΗΣ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΔΡΑΒΙΛΑ.

Α.Θεοφίλου
Ε1.Πτέρυγα φυλακών Δομοκού
07/02/2013

ΘΕΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΡΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2009

Το σύστημα της ποινικής δικαιοσύνης από τη μια πλευρά είναι το δόγμα που αποκρυσταλλώνει την ιδεολογία του κεφαλαίου, στο σημείο που του επιτρέπουν οι κοινωνικοί συσχετισμοί, ενώ από την άλλη είναι ένα εργαλείο αναδιανομής κέρδους προς όφελος του κεφαλαίου. Είναι κομμάτι της οικονομίας. Είναι μια αγορά. Με τα στελέχη της, τους εργαζόμενούς της και το καταναλωτικό της κοινό. Δικαστές, αστυνομικοί, δικηγόροι, δεσμοφύλακες, αρχιτέκτονες φυλάκων, κατασκευαστές και έμποροι συστημάτων ασφάλειας, αστυνομικοί ρεπόρτερ, μπορούν να βρουν μια θέση σ αυτήν την αγορά, από το δικό του πόστο ο καθένας, παράγοντας το εμπόρευμα έγκλημα και το εμπόρευμα εγκληματία. Ένα εμπόρευμα που μπορεί να παράξει εμπόρευμα.

Την εποχή που το εμπόρευμα-εργατικη δύναμη είναι σχεδόν άχρηστο στο κεφάλαιο, οι αποκλεισμένοι από τα κέρδη του, δεν του χρησιμεύον σε τίποτε άλλο παρά ως εμπόρευμα της βιομηχανίας ποινικής καταστολής.

Έτσι η ποινική καταστολή είναι από τη μια ο τρόπος για την τάξη του κεφαλαίου να κρύψει, να καταστρέψει, να καταστείλει, να αχρηστεύσει, να παροπλίσει, να απονομιμοποιήσει και να αποθηκεύσει για ενδεχόμενη μελλοντική χρήση την τάξη των ανθρώπων που δεν βρίσκουν αγοραστή για το μοναδικό τους εμπόρευμα-την εργατική τους δύναμη, και από την άλλη ένας τρόπος για αναδιανομή του εισοδήματος από τα κάτω προς τα πάνω μέσω της διαδικασίας επιβολής πρόστιμων, εγγυήσεων, δικαστικών παραβολών κλπ. Είναι επίσης ο τρόπος να γίνουν η βάση πάνω στην όποια θα δομηθεί η ιδεολογία της ασφάλειας που το κεφάλαιο και η τάξη του από τη μια αναγάγει σε καθολικό αίτημα, σε θεμέλιο λίθο και σε ύψιστο προορισμό της κοινωνίας, ενώ συγχρόνως το εμπορεύεται ως καταναλωτικό αγαθό.

Το αντικείμενο της ποινικής καταστολής, το έγκλημα και ο εγκληματίας είναι μια τεχνητή κοινότητα επιβεβλημένη από το κεφάλαιο. Το μονό κοινό που έχουν τα εγκλήματα μεταξύ τους είναι ότι η ποινική δικαιοσύνη τα ορίζει ως τέτοια. Το κεφάλαιο δια μέσου του δόγματος της “μηδενικής ανοχής” αφορίζει όσους του περισσεύουν εκτοπίζοντάς τους στη μιαρή κοινότητα του εγκλήματος. Μια κοινότητα που τη διαχείρισή της έχει αναλάβει η βιομηχανία της ποινικής καταστολής, και που όσο το εμπόρευμα-εργατική δύναμη απαξιώνεται τόσο πιο επιθετικό γίνεται το μάρκετινγκ της.

Έτσι, αιμοδιψείς τρομοκράτες και οροθετικές πόρνες, σατανικοί μετανάστες και πρεζόνια καταληψίες γίνονται, ως πιο ευάλωτοι κοινωνικά και πιο διαχωρίσιμοι μιντιακά, το προϊόν πάνω στο οποίο θα δοκιμαστεί το επιθετικό μάρκετινγκ αυτής της βιομηχανίας. Αυτή η ειδική μεταχείριση δεν άφορα φυσικά ειδικές κατηγορίες ανθρώπων. Εφαρμόζεται πειραματικά σε αυτές κάνοντας  τον Μπρεχτ να ασφυκτιά σ’ αυτήν την κοινοτοπία.

Ως κλάδος της οικονομίας η ποινική καταστολή δημιουργεί, όπως συμβαίνει και στους υπόλοιπους κλάδους της, την παραοικονομία της. Μια παραοικονομία της ποινικής καταστολής-μονοπώλιο με την επωνυμία χρυσή αυγή.

Δεν είναι ούτε οι μπάτσοι με στυλ καουμπόι και αρμοδιότητες σερίφη, ούτε ο κάθε υπουργός με ναπολεόντειο ύφος που δημιουργούν το σημερινό δυστοπικό τοπίο αλλά το σύστημα της  ποινικής δικαιοσύνης συνολικά. Ως σύστημα και ως οικονομία.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ.

08/01/2013

Α.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ,

ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Y.Σ. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο site athens.indymedia.org

Ο κόσμος της παρανομίας στο μεγαλύτερο ποσοστό του είναι ο κόσμος της παραβατικής οικονομίας. Έτσι έχει το ένα πόδι του στην παρανομία και το άλλο στην οικονομία. Υπακούει κατά βάση στους κανόνες και τις αρχές της δεύτερης. Με άλλα λόγια αυτός ο κόσμος δεν έχει τίποτα το ρομαντικό. Τίποτα το γοητευτικό. Είναι σίγουρα ένας κατατρεγμένος κόσμος. Κατατρεγμένος δυσανάλογα πολύ με την βλάβη που προκαλεί όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στην καθεστωτική οικονομία. Είναι ένας κατατρεγμένος κόσμος που όμως ακόμα και σε λογοτεχνικό επίπεδο αδυνατεί να προσφέρει γοητευτικούς αντιήρωες.

Όμως είναι αστείο να αναθεματίζονται οι μέθοδοι και η ηθική αυτού του κόσμου από τους ιερείς των μίντια την στιγμή που ευλογούν τις καταστροφικές για την ανθρωπότητα επιλογές των στελεχών της καθεστωτικής οικονομίας. Πιο πολύ, είναι τραγικό να υφίσταται αυτός ο κόσμος τόσο απάνθρωπη μεταχείριση από την ποινική δικαιοσύνη τη στιγμή που οι ομόλογοι του στην καθεστωτική οικονομία απολαμβάνουν ανενόχλητοι το κύρος και τα κέρδη τους.

Θα ήταν λάθος να παρασυρθούμε από τις ερμηνείες των καθεστωτικών μίντια χωρίς να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τις προεκτάσεις τους. Θα ήταν λάθος να επιτρέψουμε στην αμερικανοποιημένη πλέον ποινική δικαιοσύνη να καταστρέφει, χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς καμία κριτική, όποια ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι αρκετά κερδοφόρα για την καθεστωτική οικονομία. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της “μεταφοράς-προώθησης αλλοδαπών στο εσωτερικό της χώρας”. Το γνωστό ως “δουλεμπόριο”. Η ποινική του αντιμετώπιση, η μιντιακή του αναπαράσταση, ο μύθος που δημιουργούν τα μίντια γύρω από αυτό καθώς και οι στόχοι αυτού του μύθου.

Ας γίνει σαφές ότι το κείμενο αυτό δεν σκοπεύει σε καμιά περίπτωση να δικαιώσει αυτούς που καταπιάνονται με τέτοιου είδους δραστηριότητες αλλά να αναδείξει τους στόχους που εξυπηρετεί η μιντιακή και ποινική δαιμονοποίηση τους. Δαιμονοποίηση που σίγουρα δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου ηθικού προβληματισμού, καθώς σε αυτήν την περίπτωση δεν θα υπήρχε τέτοια προκλητική διαφορά στην αντιμετώπιση του αντίστοιχου κλάδου της καθεστωτικής οικονομίας. Των γραφείων ενοικίασης εργαζομένων…

Το κεφάλαιο απαλλαγμένο από την ανάγκη του για εργασία την έχει αναγάγει σε προνόμιο. Προνόμιο που προσπαθεί να στερήσει από όσο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι δυνατό. Κάτι που καταφέρνει, χαρακτηρίζοντας το μοναδικό εμπόρευμα που διαθέτουν οι αποκλεισμένοι από την καθεστωτική οικονομία -την εργατική τους δύναμη- ως λαθραίο! Η ποινική δικαιοσύνη καλείται να δογματίσει αυτήν την πραγματικότητα. Τα μίντια να την ερμηνεύσουν και να την επικυρώσουν.

Η ηθικίστικη ρητορική των μίντια περί δουλεμπόρων δεν είναι καθόλου αθώα. Εξάλλου τα μίντια δεν αντιστέκονται τόσο στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι “δούλοι” όσο στα προβλήματα που φέρνουν μαζί τους αντί για αποσκευές . Οι κακουχίες που αποκαλύπτεται ότι έχουν περάσει δεν αποσκοπούν στο να προκαλέσουν το αίσθημα της συμπάθειας γύρω από αυτούς αλλά στο να εμπεδώσουμε ότι φτωχοί και παραμελημένοι όπως είναι, θύματα άγριας εκμετάλλευσης και αποκτηνωμένοι, είναι ικανοί για κάθε είδους αντικοινωνική συμπεριφορά. Έτσι ο “δουλέμπορος” δεν είναι ανήθικος επειδή εμπορεύεται ανθρώπινες υπάρξεις αλλά επειδή εισάγει στη χώρα μας  εγκληματίες, ασθένειες, ισλαμικό κίνδυνο η μολυσμένο DNA για τα πιο cult γούστα… Η λογική δηλαδή πίσω από την δαιμονοποίηση του “δουλεμπορίου” είναι να πειστούμε ότι αυτό που μεταφέρει δεν είναι άνθρωποι αλλά ένα άβουλο, χωρίς ζωή, παράνομο και επικίνδυνο, για το δημόσιο συμφέρον ή τη δημόσια υγεία, εμπόρευμα που είναι λογικό και επόμενο να αποθηκεύεται προσωρινά ως κατασχεμένο σε αποθήκες.

Στην πραγματικότητα, το φάσμα της έννοιας του δουλεμπόρου περιλαμβάνει μια σειρά διαφορετικών ρόλων της συγκεκριμένης παραβατικής δραστηριότητας. Έχει σημασία να σημειωθεί ότι στην πράξη δεν μιλάμε για κάποιο οργανωμένο κύκλωμα αλλά περισσότερο για μια αγορά. Μια αγορά όπου όπως όλες, νόμιμες ή παράνομες, μπορεί να δραστηριοποιηθεί κάποιος είτε ως εργοδότης – “πράκτορας”, αν έχει το κεφάλαιο και τις γνωριμίες, είτε ως “εργαζόμενος-οδηγός”, αν δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Και στις δύο περιπτώσεις, συνήθως, πρόκειται για μετανάστες. Ως δουλέμπορος μπορεί να χαρακτηριστεί από την ποινική δικαιοσύνη και να καταδικαστεί σε αποκρουστικά βαριές ποινές τόσο ο πιο  στυγερός επαγγελματίας όσο και ο “μεροκαματιάρης οδηγός”. Τόσο ο πιο αδίστακτος απατεώνας όσο και το μικρολαμόγιο. Τα δικαστήρια δεν ενδιαφέρονται για τέτοιες λεπτομέρειες.

Η περίπτωση του αδίστακτου δουλεμπόρου που πνίγει ανθρώπους  στο Αιγαίο για να γλιτώσει από το λιμενικό ή των ανθρώπων που πεθαίνουν από το κρύο σε φορτηγά-ψυγεία σίγουρα δεν είναι μύθος. Όμως δεν είναι ο κανόνας. Και σε κάθε περίπτωση η υστερία των δικαστών και των δημοσιογράφων δεν κρύβει καμία ευαισθησία σχετικά με το δράμα αυτών των ανθρώπων. Ο λόγος τους περί δουλεμπορίου δεν είναι καθόλου αθώος και πολύ απέχει από το να προστατεύσει τους μετανάστες στους οποίους δεν κάνει καμία διαφορά το να πνιγούν από τους διακινητές τους ή από το λιμενικό, και σίγουρα προτιμάνε να στριμωχτούν για λίγες ώρες σε μια νταλίκα παρά για ατελείωτους μήνες σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης με αρχιτεκτονική επαγγελματικού φούρνου…

Μοναδικός τους σκοπός είναι να μας πείσουν ότι οι ¨δουλέμποροι”, οι οποίοι διεκδικούν ένα μεγάλο και συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό στις ελληνικές φυλακές, εμπορεύονται κάτι παράνομο και κυρίως επικίνδυνο: την περίσσια εργατική δύναμη.

Α.Κ. Θεοφίλου

Γ.Κ.Κ Δομοκού

4/11/2012

11/09/2012

Στη φυλακή μπορείς να καταλάβεις τις δύο διαστάσεις της ύπαρξης. Τη μία, την ανθρώπινη, αυτή που σκοτεινιάζει βλέποντας τους γκρι τοίχους. Αυτή που καταλαβαίνει πως υπάρχει και κινείται μέσα σε έναν τάφο για ζωντανούς. Ούτε καν ζωντανούς. Κάτι σαν ζωντανούς. Αυτή που λέει : τι άλλο θα κάνετε ρε καθάρματα για να επιβεβαιώσετε ότι έχουμε δίκαιο; Ότι οι αγώνες μας έχουν λόγο πραγματικό. Υλικό όσο και τα ντουβάρια σας. Αυτή τη διάσταση της ύπαρξης που αναρωτιέται: πόσο ακόμα άραγε; Αυτή που σκέφτεται: με κράτος δικαίου το πολύ ως τη δίκη. Αυτή που λέει: ποιο κράτος δικαίου? Και τι σε νοιάζει εσένα το κράτος δικαίου. Αυτή που λέει σκάσε και κολύμπα. Αυτή τη διάσταση που φαντάζεται να αγγίζει αγαπημένα πρόσωπα. Αυτή τη διάσταση που τώρα βουρκώνει. Όμως υπάρχει και η διάσταση που εξίσου ανθρώπινη τοποθετεί την ύπαρξη όχι μόνο στα προσωπικά αδιέξοδα της φυλακής αλλά μέσα την ιστορία που λέει: είμαι κομμάτι της ιστορίας και ότι ζω το ίδιο. Που λέει: είμαστε οι στερημένες αισθήσεις μας αλλά πάνω από όλα είμαστε ο Αγώνας μας. Και ότι αφήνει αυτός πίσω. Ότι αυτός γενναιόδωρα χαρίζει στην ανθρωπότητα. Η πρώτη ιδιότητα κουρνιάζει μέσα σε μία απειλητική παρένθεση και μόνο η δεύτερη μπορεί να την κρατήσει ζωντανή.

Βράδυ

Η Δομοκός, δηλαδή η φυλακή της Δομοκού και συγκεκριμένα η πτέρυγα μου, είναι μια εγκληματική Βαβέλ όμως δεν επέρχεται το χάος. Τα ελληνικά και τα ρώσικα παρότι οι διάφορες “εθνικές μειονότητες” δικαιούνται να μιλάνε μεταξύ τους η κάθε μία την γλώσσα της. Μου φαίνεται πως έχει αρχίσει να δημιουργείται μια συγκριτική (από το συγκερνάω) διάλεκτος. Ας πούμε για παράδειγμα, η κυρίαρχη βρισιά το “πούστη-μούτι” που σημαίνει σκατόπουστας και προκύπτει από το ελληνικότατον πούστη, που ως γνωστό, πέρα από δηλωτικό του ομοφυλόφιλου σεξουαλικού προσανατολισμού, χρησιμοποιείται για να επισημάνει τη χαμηλή ηθική ποιότητα του ανθρώπου που χαρακτηρίζει. Το μούτι είναι αλβανική λέξη και σημαίνει σκατό έχουμε λοιπόν την σύνθεση των λέξεων  “πούστη και μούτι” όπου μας δίνει το πούστη – μούτι. Τουτέστιν το σκατόπουστα.

12-09-2012

Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει η διάθεση σου στην φυλακή… ένα γράμμα είναι αρκετό για να μετατρέψει τα πνευμόνια σου σε καζάνι συναισθημάτων. Από τα πιο ηρωικά μέχρι τα πιο τρυφερά και αντιστρόφως.

Υστερόγραφο: κάτι που θυμήθηκα. Πριν λίγες μέρες επιχείρησα να παίξω σκάκι με έναν συνομήλικο Πολωνό. Με κέρδισε στις πρώτες 6-7 κινήσεις. Του λέω «Παίζεις από μικρός;» Μου λέει: «οουχ κούρβα (κούρβα σημαίνει κάτι σαν γαμώ την πουτάνα μου), έχω ισόβια».

14-09-2012

Έξω αστράφτει .Έχει βαριά σύννεφα. Μυρίζει η αποστειρωμένη καταιγίδα που πλησιάζει. Εδώ δεν έχει χώμα. Δεν έχει δέντρα. Δεν έχει πολλά πράγματα που να θυμίζουν ζωή. Μόνο ανθρώπους που πηγαίνουν και έρχονται ασταμάτητα κατά μήκος των 15 μέτρων του ορόφου παίζοντας μονότονα το κομπολόι τους. Και σχεδόν κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον χαιρετιούνται. Ψυχιατρείο! Το τσιμέντο που τους περικλείει, ρουφάει σιγά σιγά όχι μόνο την ζωή τους αλλά και κάθε αγάπη για αυτήν. Η ποινή που εκτίουν οι κρατούμενοι είναι υποτίθεται στερητική της ελευθερίας. Όμως στην πραγματικότητα είναι στερητική των αισθήσεων και των συναισθημάτων .

Ποιος νοσηρός νους εφηύρε τη φυλακή; Ξέρω! Δεν ήταν ένας. Σκέφτομαι: είναι το πολιτισμικό υποπροϊόν της κοινωνίας του Κεφαλαίου που στοιβάζει μέσα της το υποπολιτισμένο προϊόν της κοινωνίας του Κεφαλαίου. Μειδιάζω φανερά ικανοποιημένος με την εξυπνάδα που πέταξα. Όσα χρόνια και να με κλείσουν εδώ πέρα, η σιτουασιονιστική μου παιδεία θα με στοιχειώνει…

Μεσημέρι

Έρχεται ένας αλβανός στο κελί μας. Μιλάει με τους συγκατοίκους για μια ταινία που είχε χθες το βράδυ στο nova. Λέει: εμένα τέτοιες μου αρέσουν. Με πόλεμο, με πυροβολισμούς, με σκοτωμούς. Εγώ στο μεταξύ είμαι σκυμμένος και εργάζομαι πάνω σε μια νουάρμεταφορά του Οθέλλο στην σύγχρονη εποχή. Σηκώνω το κεφάλι μου και λέω: μα καλά! Πού χάθηκε ο ρομαντισμός σε αυτήν την φυλακή;!;! Μου λέει: και ταινίες με αγάπη μου αρέσουν αλλά πονάει το καρντιά μου! Σκέφτομαι: αντί να βγω εγώ από δω μέσα λίγο πιο αρρενωπός θα βγουν οι υπόλοιποι μετροσέξουαλ.

Απόγευμα

Έβαλα τον Αλβανό συγκάτοικο να διαβάσει Ναζίμ Χικμέτ. Το διάβασε όλο το βιβλίο. Το κοινό βίωμα του εγκλεισμού έκανε το θαύμα του.

Απόγευμα κατά τις εφτά:

Επιτέλους ήρθε το mp3. Ανεβαίνω στον φοίνικα (φοίνικας είναι το πάνω κρεβάτι) και ακούω. Πρώτο τραγούδι χειμερινοί κολυμβητές. Πόσο παράταιρη είναι η φωνή του Μπακιρτζή με το όλο κόνσεπτ… Κάπως γλυκαίνει η ατμόσφαιρα. Κάποτε τελειώνει ο δίσκος. Συνεχίζουμε με Θανάση. Το αερικό. Που να δραπετεύσει κι ο νους ρε Θανάση, αν έχουν κτίσει το σώμα σου; Προτιμώ μια πιο υλική προσέγγιση της απόδρασης. Το βάζω ωστόσο 5-6 φόρες ακόμα.

15/09/2012

Κάποιος πρώην κρατούμενος της πτέρυγας που αποφυλακίστηκε πριν μισό χρόνο σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό. Είναι στο κελί μου οι φίλοι του και το συζητάνε. Ο αλβανός συγκάτοικος μου αράζει στο κρεβάτι του και παίζει κομπολόι. Κάποια στιγμή λέει: «Στην Κορυτσά είχαμε μια γειτόνισσα που τον γιο της συνεχώς τον έπαιρνε η αστυνομία. Κάποια στιγμή οι γείτονες της λένε: τι γίνεται με τον γιο σου και συνεχώς τον παίρνει η αστυνομία; Εκείνη τότε είπε: Η αστυνομία ας τον παίρνει. Ο παπάς να μη τον πάρει! “Η αισιοδοξίας της αλβανίδας μάνας”, σκέπτομαι…

16/09/2012

Σήμερα είναι Κυριακή, ξενύχτισα εχθές και σήμερα ξύπνησα αργά. Παρασκευές και Σάββατα ξενυχτάω. Έτσι για να παριστάνω τον μικροαστό. Έξω δεν είχα τέτοιες συνήθειες, αλλά εδώ το βρίσκω διασκεδαστικό. Κάθομαι και βλέπω τηλεόραση μέχρι αργά. Το ρίχνω λίγο έξω βρε αδερφέ! Τις Κυριακές το πρωί, βάζουν δυνατά μουσική. Λαϊκά τραγούδια διάφορων χωρών των Βαλκανίων αναμειγνύονται σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει γειτονιά του Γκύζη.

10/11/2012

Μπετόν και σίδερο

Η μυρωδιά του βουνού επιβάλλεται στο μπετό και το σίδερο

όταν βρέχει.

Η αναστάτωση που φέρνει η καταιγίδα δίνει ζωή στη φυλακή.

Ο αρχέγονος κίνδυνος την κάνει καταφύγιο.

Άλλες φορές η θλίψη παίζει άρπα με το θώρακά μου

σουβλίζει τους δακρυγόνους αδένες μου.

Τα 32 βήματα του προαυλισμού δεν χωράνε στη σκέψη μου.

Δεν χωράω στο προαύλιο. Δεν χωράω στη φυλακή.

Μια μάντρα ανθρώπων. Μάντρα παροπλισμένων παραβατών.

Και απ’ την άλλη:

Το ιερό δικαίωμα στην εργασία.

Του εργάτη να χτίζει μια φυλακή.

Του ηλεκτρολόγου να τοποθετεί συστήματα ασφαλείας.

Του αρχιτέκτονα να τη σχεδιάζει.

Του ανθρωποφύλακα.

Γαμώ τον πολιτισμό του Κεφαλαίου.

Μπετόν και σίδερο.

Οι κρατούμενοι σκληροί σαν το μπετόν και σαν το σίδερο.

Όχι σαν το διαμάντι.

Μακάριοι.

Μακάριοι όσοι φυλακίστηκαν. Κανείς δεν μπορεί να τους συλλάβει.

Μακάριοι όσοι τελεσιδίκησαν. Κανείς δεν μπορεί να τους καταδικάσει.